Rhodesian Ridgeback to jedyna, uznana przez CFI, rasa psa, która pochodzi z południowej Afryki. To dostojny, odważny, bardzo inteligentny czworonożny przyjaciel, który nie waha się bronić swoich bliskich w sytuacjach zagrożenia. Na co dzień odznacza się łagodnym, spokojnym charakterem i bezwarunkową lojalnością wobec swojego opiekuna.
Rasa rhodesian ridgeback ma swoje korzenie w półdzikich psach południowoafrykańskich hodowanych przez rodezyjskie plemiona Hotentotów i Khoikhoi. Te psy zostały skrzyżowane z rasami sprowadzonymi w ten rejon Czarnego Lądu przez holenderskich osadników – Burow w XVI wieku, przede wszystkim: mastifami, dogami niemieckimi, buldogami, ogarami i chartami. Europejscy osadnicy zaczęli hodować specjalną rasę ukierunkowaną na rozwój umiejętności myśliwskich i stróżujących w ekstremalnych warunkach klimatycznych. Szczególnie w skrajnych temperaturach.
W ten sposób stworzono psa, który był doskonałym łowczym, wyspecjalizowanym w polowaniu na grubą zwierzynę, a także dobrym stróżem gospodarstwa i obrońcą rodziny. Jednocześnie rhodesian ridgeback wykazywał swoje ogromne przywiązanie i lojalność wobec bliskich, co sprawiło, że jego popularność stale rosła. W latach trzydziestych XX wieku psy tej rasy zostały sprowadzone do Anglii, a potem do Ameryki.
Rhodesian ridgeback jest dużym psem gończym o jednolitym umaszczeniu i muskularnej symetrycznej sylwetce. Według klasyfikacji FCI zalicza się do 6. grupy: psy gończe, posokowce i rasy pokrewne. Waga dorosłego samca wynosi od 30-39 kg, a suk 30-39 kg. Wysokość psów w kłębie waha się pomiędzy 63-69 cm, natomiast suk 61-66 cm. Grzbiet ridgeback’a jest silny, a łapy zwarte z dobrze wysklepionymi palcami. Na dość długiej szyi osadzona jest wydłużona głowa z płaską czaszką. Oczy psa są okrągłe, błyszczące, w odcieniu brązowym lub bursztynowym. Osadzone wysoko na głowie, średniej wielkości uszy, zwężają się ku końcowi. Kufa ridgeback’a jest długa, a szczęki mają zgryz nożycowy. Ogon jest lekko zakrzywiony do góry.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Sierść rhodesian ridgeback’a jest krótka i gładka z niespotykaną u innych ras pręgą, biegnącą grzbietem futra wzdłuż kręgosłupa, od ramion do kości biodrowych. Ponieważ pręga układa się w przeciwnym kierunku niż reszta sierści, pies przypomina trochę szakala lub półdzikie psy plemienne. Okrywa ridgeback’a występuje w kolorach od jasnobeżowego, poprzez rudy do jasnobrązowego. Zgodnie ze standardem pożądane są tylko niewielkie ilości białych lub czarnych włosów w wyznaczonych miejscach, takich jak klatka piersiowa lub palce u stóp.
Ponieważ rhodesian ridgeback wyhodowano do polowania na grubą zwierzynę (w tym lwy), ten atletyczne zbudowany pies charakteryzuje się silnym, wrodzonym instynktem łowczym. Z równie pełnym zaangażowaniem strzeże swojego domu. Ze względu na niezależny charakter potrzebuje doświadczonego właściciela, który poprowadzi go z empatią, cierpliwie i konsekwentnie wyszkoli, a tym samym pomoże mu w optymalnym rozwoju. Przyjaźnie, troskliwie wychowany staje się posłusznym i łagodnym członkiem rodziny. W kontaktach z bliskimi wykazuje lojalność, wrażliwość i opiekuńczość. Z powodu nieprzewidywalnego temperamentu należy zachować ostrożność w kontaktach z małymi dziećmi. W stosunku do obcych jest raczej powściągliwy.
Rhodesian ridgeback jest aktywnym czworonogiem, któremu należy zapewnić codzienną porcję ćwiczeń. Najlepiej sprawdzą się wspólne biegi i wędrówki lub pływanie. Pies ten dobrze radzi sobie w psich sportach, np. agility czy coursing’u (gonienie za przynętą ciągniętą po ziemi w naturalnym terenie). W czasie spacerów lepiej trzymać pupila na smyczy, ponieważ jego instynkt gończy i
łowiecki może sprawić, że nagle podąży za innym czworonogiem.
Rhodesian ridgeback jest rasą łatwą w pielęgnacji. Zrzuca niewielkie ilości włosów, dlatego jego sierść wymaga jedynie cotygodniowego wyczesywania. Szczotkowanie przez dziesięć minut szczotką o twardym włosiu lub rękawicą do czesania sprawi, że pies ten będzie prezentował się okazale. W okresie intensywniejszego linienia, wiosną i jesienią, pies wymaga częstszego szczotkowania. Nie należy stosować częstych kąpieli, raz na dwa miesiące w zupełności wystarczy. Podobnie jak psy innych ras, rhodesian ridgeback wymaga częstej pielęgnacji okolic oczu, cotygodniowego sprawdzenia stanu uszu oraz raz w miesiącu kontroli pazurów.
Rhodesian ridgeback uważa się za zdrową rasę, przeciętna długość życia tych psów wynosi od 10 do 12 lat. Rasa wykazuje jednak skłonności do wrodzonych schorzeń, w tym: dysplazji stawu biodrowego i łokciowego, która może doprowadzić do problemów z poruszaniem się oraz chorób tarczycy i problemów z oczami. U osobników tej rasy występuje także tzw. zatoka skórzasta. Termin określa zaburzenie, w wyniku którego formuje się na grzbiecie różnej głębokości kanał, zbudowany ze zmienionej skóry.
Zdjęcie we wpisie: Petrwegr, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons
Psy posiadają bardzo wyostrzone zmysły, w szczególności świetnie rozwinięty zmysł węchu i słuchu. Te umiejętności pomagają im poznawać środowisko, nawiązywać kontakt i doświadczać nowych wrażeń, jednak czynią je również bardzo wrażliwymi na otoczenie, co może wywoływać lęk i niepokój. Lęki u psów mogą mieć podłoże genetyczne, mogą być także konsekwencją niewłaściwej socjalizacji lub negatywnych doświadczeń. Warto dowiedzieć się, co sprawia, że psy się boją i jak pomóc im w tych sytuacjach?
Lhasa Apso to inteligentny pies, który pomimo niewielkich rozmiarów jest nieprzekupnym strażnikiem. W kraju pochodzenia często porównywany jest do lwa, i chociaż wielu właścicieli opisuje go jako niezależnego oraz pewnego siebie czworonoga, ceniony jest za wielkie oddanie oraz lojalność.
Ciąża urojona u psa jest naturalnym stanem fizjologicznym, który nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia pupila. Większość psów radzi sobie z urojoną ciążą samodzielnie, bez większego wkładu ze strony właścicieli. Jeśli jednak, w tym okresie, czworonożny przyjaciel w zmaga się z silnymi zmianami behawioralnymi lub fizycznymi, wymaga szczególnej troski i właściwej opieki ze strony opiekuna.
