Parwowiroza u psa (tzw. psi tyfus) jest chorobą zakaźną, która dotyka przede wszystkim szczenięta do 6. miesiąca życia. Wirus parwowirozy jest niebezpieczny dla wszystkich psów, ale u młodszych czworonogów przebieg choroby jest cięższy i niestety śmiertelność jest znacznie wyższa. Dlatego tak ważne są szczepienia zwierząt przeciwko podstawowym chorobom zakaźnym.
Choroba jest wywoływana przez wirus z rodziny Parvoviridae CPV-2 (canine parvovirus type 2). Na ogół źródłem zakażenia jest kał, ślina, mocz oraz wymiociny chorych zwierząt. Wirus przenoszą także zwierzęta przechodzące zakażenie bezobjawowo. Ponieważ patogen potrafi przetrwać w środowisku nawet pół roku , źródłem mogą być wszystkie rzeczy, z którymi stykał się zakażony pies, czyli legowisko, ubrania, smycz, obroża, sprzęty domowe, miski, meble, podłogi i dywany. Dodatkowo ludzie oraz inne zwierzęta mogą być wektorami choroby. Okres, w którym parwowiroza stanowi szczególne zagrożenie to pierwsze dni po tym, gdy szczenię zostanie odstawione od mleka matki. Warto wtedy skorzystać z konsultacji u weterynarza, który udzieli wskazówek dotyczących zmniejszenia ryzyka wystąpienia parwowirozy (właściwa dieta, ograniczenie stresujących sytuacji).
Pies zaraża się parwowirozą drogą doustną. Na ogół choroba rozwija się w przeciągu 5-12 dni od zarażenia. Po przedostaniu się do organizmu wirus krąży we krwi i w głównej mierze atakuje szybko dzielące się komórki szpiku kostnego i nabłonka krypt jelitowych. Objawy parwowirozy występują przede wszystkich ze strony układu pokarmowego i dotyczą ostrych dolegliwości jelitowych. Należą do nich: krwiste, wodniste biegunki, nawracające wymioty, odgłosy przelewania wody w brzuchu, ospałość, osowiałość, apatia, brak pragnienia i apetytu, przyspieszony oddech, spadek masy ciała, w niektórych przypadkach obniżona lub podwyższona temperatura oraz obniżona kurczliwość mięśni. Jeśli parwowiroza zaatakuje serce i układ krążenia, wówczas pies zaczyna się dusić, toczy pianę z pyska, a błony śluzowe stają się sine.
Choroba najczęściej postępuje w zawrotnym tempie, z godziny na godzinę stan czworonoga znacznie się pogarsza. W ciężkim przebiegu parwowiroza może doprowadzić do poważnych powikłań. W konsekwencji zaburzeń elektrolitowych, znacznego spadku ciśnienia krwi może też dojść do wstrząsu i śmierci zwierzaka.
Parwowiroza najczęściej wymaga stałej opieki weterynaryjnej w lecznicy dla zwierząt. W pierwszym etapie leczenie chorego psa skupia się na wyprowadzeniu go ze wstrząsu. Robie się to za pomocą nawadniających kroplówek, leków przeciwwstrząsowych, przeciwwymiotnych oraz osłonowych. Uzupełnia się płyny i kontroluje równowagę kwasowo-zasadową organizmu oraz poziom cukru. Aby zahamować namnażanie się bakterii w obrębie jelit oraz rozwój sepsy, stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania. Przez pierwsze dni chory żywiony jest dojelitowo. Weterynarz w trakcie leczenia na bieżąco kontroluje morfologię i parametry biochemiczne krwi. Jeśli lekarzowi uda się przeprowadzić psa przez ten najgroźniejszy etap, choroba zazwyczaj kończy się w ciągu 7-14 dni.
Należy bezwzględnie pamiętać, że parwowirus jest wysoce zaraźliwy. Po zakończeniu pierwszego etapu leczenia i powrocie do domu, pies musi być izolowany. Nie powinien stykać się z innymi zwierzętami (do 4 tygodni po zakończeniu leczenia). Wszystkie miejsca oraz przedmioty, z którymi chore zwierzę miało kontakt, należy zdezynfekować. Bezpośrednio po zakończeniu terapii czworonoga trzeba odrobaczyć.
Najskuteczniejszą formą profilaktyki w tym zakresie jest wykonanie szczepień ochronnych. U szczeniąt podstawowe szczepienia powinny się rozpocząć się w 6.- 8. tygodniu życia. Kolejne 3 dawki szczepionki przeciwko CPV2 podaje się w odstępach trzytygodniowych. Wśród starszych psów, przebywających w dużych skupiskach zwierząt, szczepienie należy powtarzać co roku. W innym przypadku dorosłego pupila wystarczy szczepić co 3 lata (do końca życia). W okresie, w którym szczenię nie nabyło jeszcze pełnej odporności na wirusa,, warto ograniczyć jego kontakty z innymi czworonogami do minimum oraz w szczególny sposób dbać o zasady higieny.
Musimy pamiętać, że mimo podania pierwszej dawki szczepionki, szczenię może zachorować. Sytuacja taka może wynikać z kilku czynników: pies podczas szczepienia był zainfekowany lub zarobaczony, szczepionka była nieprawidłowo przechowywana lub samo szczepienie zostało źle wykonane. W wyjątkowych przypadkach zdarzają się także zwierzęta niezdolne do rozwinięcia odporności poszczepiennej.
Shiba inu to kombinacja niezależności, pewności siebie i niezwykłej inteligencji. Właściciele psów tej rasy zgodnie przyznają, że wychowanie shiby jest nie lada wyzwaniem. Jednak po wypracowaniu porozumienia można zyskać wiernego przyjaciela, doskonałego stróża i wesołego towarzysza zabaw.
Cieczka u psa to trudny moment nie tylko dla samego czworonoga, lecz także dla wszystkich domowników. Suczka jest pobudzona i drażliwa, a jej nietypowe zachowanie oraz objawy towarzyszące rui mają wpływ na wszystkich wokół. To okres, w którym warto poświęcać jej więcej uwagi i czułości. Dobry moment na rozpieszczanie i wsparcie, by czuła się spokojniejsza i mniej zestresowana.
Cane corso w swojej historii pełniły różne funkcje. Brały udział w polowaniach, towarzyszyły w walkach legionistów rzymskich, walczyły na arenach. Wykorzystywane były jako psy obronne, stróżujące i pasterskie. Obecnie doskonale odnajdują się w roli wiernego stróża i obrońcy rodziny.
