Parwowiroza u psa (tzw. psi tyfus) jest chorobą zakaźną, która dotyka przede wszystkim szczenięta do 6. miesiąca życia. Wirus parwowirozy jest niebezpieczny dla wszystkich psów, ale u młodszych czworonogów przebieg choroby jest cięższy i niestety śmiertelność jest znacznie wyższa. Dlatego tak ważne są szczepienia zwierząt przeciwko podstawowym chorobom zakaźnym.
Choroba jest wywoływana przez wirus z rodziny Parvoviridae CPV-2 (canine parvovirus type 2). Na ogół źródłem zakażenia jest kał, ślina, mocz oraz wymiociny chorych zwierząt. Wirus przenoszą także zwierzęta przechodzące zakażenie bezobjawowo. Ponieważ patogen potrafi przetrwać w środowisku nawet pół roku , źródłem mogą być wszystkie rzeczy, z którymi stykał się zakażony pies, czyli legowisko, ubrania, smycz, obroża, sprzęty domowe, miski, meble, podłogi i dywany. Dodatkowo ludzie oraz inne zwierzęta mogą być wektorami choroby. Okres, w którym parwowiroza stanowi szczególne zagrożenie to pierwsze dni po tym, gdy szczenię zostanie odstawione od mleka matki. Warto wtedy skorzystać z konsultacji u weterynarza, który udzieli wskazówek dotyczących zmniejszenia ryzyka wystąpienia parwowirozy (właściwa dieta, ograniczenie stresujących sytuacji).
Pies zaraża się parwowirozą drogą doustną. Na ogół choroba rozwija się w przeciągu 5-12 dni od zarażenia. Po przedostaniu się do organizmu wirus krąży we krwi i w głównej mierze atakuje szybko dzielące się komórki szpiku kostnego i nabłonka krypt jelitowych. Objawy parwowirozy występują przede wszystkich ze strony układu pokarmowego i dotyczą ostrych dolegliwości jelitowych. Należą do nich: krwiste, wodniste biegunki, nawracające wymioty, odgłosy przelewania wody w brzuchu, ospałość, osowiałość, apatia, brak pragnienia i apetytu, przyspieszony oddech, spadek masy ciała, w niektórych przypadkach obniżona lub podwyższona temperatura oraz obniżona kurczliwość mięśni. Jeśli parwowiroza zaatakuje serce i układ krążenia, wówczas pies zaczyna się dusić, toczy pianę z pyska, a błony śluzowe stają się sine.
Choroba najczęściej postępuje w zawrotnym tempie, z godziny na godzinę stan czworonoga znacznie się pogarsza. W ciężkim przebiegu parwowiroza może doprowadzić do poważnych powikłań. W konsekwencji zaburzeń elektrolitowych, znacznego spadku ciśnienia krwi może też dojść do wstrząsu i śmierci zwierzaka.
Parwowiroza najczęściej wymaga stałej opieki weterynaryjnej w lecznicy dla zwierząt. W pierwszym etapie leczenie chorego psa skupia się na wyprowadzeniu go ze wstrząsu. Robie się to za pomocą nawadniających kroplówek, leków przeciwwstrząsowych, przeciwwymiotnych oraz osłonowych. Uzupełnia się płyny i kontroluje równowagę kwasowo-zasadową organizmu oraz poziom cukru. Aby zahamować namnażanie się bakterii w obrębie jelit oraz rozwój sepsy, stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania. Przez pierwsze dni chory żywiony jest dojelitowo. Weterynarz w trakcie leczenia na bieżąco kontroluje morfologię i parametry biochemiczne krwi. Jeśli lekarzowi uda się przeprowadzić psa przez ten najgroźniejszy etap, choroba zazwyczaj kończy się w ciągu 7-14 dni.
Należy bezwzględnie pamiętać, że parwowirus jest wysoce zaraźliwy. Po zakończeniu pierwszego etapu leczenia i powrocie do domu, pies musi być izolowany. Nie powinien stykać się z innymi zwierzętami (do 4 tygodni po zakończeniu leczenia). Wszystkie miejsca oraz przedmioty, z którymi chore zwierzę miało kontakt, należy zdezynfekować. Bezpośrednio po zakończeniu terapii czworonoga trzeba odrobaczyć.
Najskuteczniejszą formą profilaktyki w tym zakresie jest wykonanie szczepień ochronnych. U szczeniąt podstawowe szczepienia powinny się rozpocząć się w 6.- 8. tygodniu życia. Kolejne 3 dawki szczepionki przeciwko CPV2 podaje się w odstępach trzytygodniowych. Wśród starszych psów, przebywających w dużych skupiskach zwierząt, szczepienie należy powtarzać co roku. W innym przypadku dorosłego pupila wystarczy szczepić co 3 lata (do końca życia). W okresie, w którym szczenię nie nabyło jeszcze pełnej odporności na wirusa,, warto ograniczyć jego kontakty z innymi czworonogami do minimum oraz w szczególny sposób dbać o zasady higieny.
Musimy pamiętać, że mimo podania pierwszej dawki szczepionki, szczenię może zachorować. Sytuacja taka może wynikać z kilku czynników: pies podczas szczepienia był zainfekowany lub zarobaczony, szczepionka była nieprawidłowo przechowywana lub samo szczepienie zostało źle wykonane. W wyjątkowych przypadkach zdarzają się także zwierzęta niezdolne do rozwinięcia odporności poszczepiennej.
Cieczka u psa to trudny moment nie tylko dla samego czworonoga, lecz także dla wszystkich domowników. Suczka jest pobudzona i drażliwa, a jej nietypowe zachowanie oraz objawy towarzyszące rui mają wpływ na wszystkich wokół. To okres, w którym warto poświęcać jej więcej uwagi i czułości. Dobry moment na rozpieszczanie i wsparcie, by czuła się spokojniejsza i mniej zestresowana.
Zrozumienie emocji i psich potrzeb stanowi podstawę do zbudowania mocnej, pozytywnej relacji między opiekunem a psem. Jest niezbędne dla prawidłowego rozwoju i funkcjonowania pupila. Dlatego, aby przez długie lata cieszyć się towarzystwem zdrowego, wesołego, szczęśliwego psa, warto poznać jego podstawowe potrzeby.
Właściciele czworonogów dobrze wiedzą, że każdy pies ma tendencję do gryzienia, jest to część psiej natury. Prawdziwy problem pojawia się jednak wtedy, gdy skłonność do niszczenia zatacza coraz większe kręgi, a pupil powoduje duże szkody i bałagan. Warto więc podjąć wszelkie działania, aby ograniczyć do minimum te niszczycielskie zapędy. Jak oduczyć psa gryzienia?
