PL 
EN
Nużyca u psa jest pasożytniczą chorobą zapalną skóry o podłożu genetycznymi lub immunologicznym. Wywoływana jest przez roztocza, które w wyniku nadmiernego, patologicznego namnażania się w mieszkach włosowych i gruczołach łojowych, doprowadzają do łysienia, łuszczenia się skóry, krost, czyraków, rumienia oraz wtórnych infekcji. Chociaż jest schorzeniem, które nie zagraża życiu psa, nie należy jej bagatelizować!
Nużyca u psa wywoływana jest przez trzy różne morfologicznie warianty roztoczy: Demodex canis (najbardziej powszechna forma), D cornei oraz D injai. Ich cykl życiowy składa się z czterech etapów:
Pasożyty są przenoszone z matki na młode czworonogi podczas pierwszych dwóch, trzech dni życia. Następnie bytują w mieszkach włosowych przez cały okres życia zwierzęcia i do momentu, w którym pozostają w równowadze, nie przyczyniają się do powstawania schorzeń. Nużeńce są częścią naturalnej flory skóry psa, a jego układ odpornościowy pozwala zazwyczaj utrzymać właściwą liczbę roztoczy. Nużyca dotyka jednak osobniki, które mają osłabioną odporność z powodu choroby, wieku lub zażywania niektórych leków. Schorzenie to częściej występuje także u czworonogów z niedostatecznie wykształconym układem odpornościowym, czyli szczeniąt poniżej 18 miesiąca życia.
Zmiany skórne w początkowym etapie obejmują okolice, oczu, nosa, pyska. Choroba najczęściej przybiera postać miejscową lub uogólnioną. Nużyca uogólniona jest znacznie bardziej powszechna u psów rasowych. Badania przeprowadzone w ostatnich latach w Stanach Zjednoczonych wskazują rasy american staffordshire terrier, chinese shar-pei, staffordshire bull terrier, cairn terrier, doberman, owczarek niemiecki, beagle, sheltie jako rasy posiadające genetyczne predyspozycje do wystąpienia nużycy.
Tej rodzaj nużycy występuje zazwyczaj u młodych psów, tuż przed osiągnięciem dojrzałości płciowej. Wśród charakterystycznych objawów dla tej postaci znajdują się:
Postać ta występuje najczęściej u młodych, kilkumiesięcznych psów i związane jest ze zmianami w układzie immunologicznym, gruczołach wydzielania wewnętrznego oraz zmianami w strukturze skóry szczeniaka. W przypadku dorosłych psów powyżej 4 roku życia pojawienie się nużycy związane jest na ogół ze znacznym spadkiem odporności, który może wynikać z przewlekłej choroby lub przyjmowania niektórych leków.
Charakterystycznymi obawami schorzenia są:
Jeśli na podstawie obserwacji, objawów klinicznych oraz wieku psa podejrzewamy nużycę, powinniśmy udać się do przychodni weterynaryjnej. w celu potwierdzenia choroby. W celu rozpoznania schorzenia weterynarz zazwyczaj wykonuje głęboką zeskrobinę skórną (z kilku miejsc), a także zleca badanie pobranych włosów (trichogram). Brak nużeńca w próbce nie świadczy o braku inwazji, dlatego badanie powtarza się zazwyczaj po tygodniu. W razie wątpliwości lub w przypadku skóry bliznowatej, z owrzodzeniami, z której trudno wykonać zeskrobinę, diagnostykę rozszerza się o badanie histopatologiczne wycinka skóry lub biopsję skóry. Diagnostykę uzupełnia dokładny wywiad środowiskowy(pojawienia się pierwszych zmian, sezonowe ustępowanie, nasilenie) oraz badanie kliniczne psa.
Leczenie nużycy jest trudne i złożone, zwłaszcza jeśli dotyczy postaci uogólnionej. Aby ustalić rokowanie i zapewnić skuteczne leczenie, bardzo ważna jest ocena:
W przypadku miejscowej postaci nużycy na ogół nie ma potrzeby wdrożenia postępowania leczniczego, ponieważ większość przypadków ustępuje samoistnie, w ciągu kilku tygodni (5-8 tyg.). U młodych psów łagodne zmiany skórne, zlokalizowane na niewielkiej powierzchni(delikatne zaczerwienienie skóry i przerzedzenie włosa )mogą ustąpić samoistnie wraz z dorastaniem zwierzęcia. Jeśli jednak nie zostanie wdrożone żadne leczenie, przypadki te należy uważnie obserwować. Warto wykonywać kontrolne zeskrobiny ( co 3-4 tygodnie), aby w chwili nasilenia objawów
zaordynować odpowiednią terapię.
W przypadku bardziej nasilonych zmian skórnych postaci miejscowej możemy zastosować kąpiele z użyciem szamponu z nadtlenkiem benzoilu. Zabieg ten ma na celu „oczyszczenia mieszków włosowych”, zmniejszenie populacji bakterii oraz pozbycie się nadkażeń bakteryjnych. Używając tego typu szamponu należy jednak sprawdzić jak skóra pupila reaguje na ten preparat. W wypadku skóry wrażliwej mogą bowiem wystąpić efekty niepożądane.
Rozległe zmiany skórny, ropne zapalenie skóry, czyraki wymagają stosowania antybiotyków, leków przeciwzapalnych, immunostymulujących oraz leków i szamponów przeciwgrzybicznych. Terapie stosuje się zazwyczaj przez 3-6 tygodni. Jej uzupełninie stanowią preparaty zawierające witaminy, minerały i inne suplementy diety wspierające odporność psa.
Owczarek kaukaski jest przedstawicielem pasterskiej rasy psów stróżujących, wywodzącym się z rejonu gór Kaukazu. Od wieków był używany do ochrony domostw przed intruzami oraz zwierząt gospodarskich przed różnymi drapieżnikami. Trudno jest przejść obojętnie obok tego majestatycznego, silnego i pewnego siebie czworonoga. Jego sylwetka robi ogromne wrażenie, wzbudzając zachwyt i respekt.
Człowiek od wieków wykorzystywał doskonały węch psa do poszukiwań i polowań. Węch stanowi najbardziej rozwinięty zmysł czworonoga, za sprawą specyficznej budowy jego nosa. Oznacza to, że z jednej strony ten super zmysł może stanowić wielki atut, z drugiej pewne zapachy mogą być dla niego nieprzyjemne i stanowić duży dyskomfort. Dlatego z troski o swojego pupila warto dowiedzieć się jakiego zapachu nie lubią psy?
Nie ma osoby, która by nie znała owczarka niemieckiego. Pies tej rasy jest jednym z najbardziej popularnych czworonogów na świecie. Kto nie pamięta Szarika z serialu „Czterej Pancerni i pies”, psa Cywila, czy komisarza Alexa? Wielu właścicieli z dumą wyraża się o tym psie. Jest on doskonałą kombinacją wysokiej inteligencji, wierności oraz temperamentu.