PL 
EN
Seter irlandzki jest jedną z najpopularniejszych ras psów myśliwskich. Zachwycający, mahoniowy odcień sierści nadaje temu psu szczególnego uroku. To niezwykle przyjazny, aktywny, czuły i lojalny towarzysz. Cechuje go inteligencja, wyjątkowa cierpliwość i oddanie.
Pierwsza wzmianka o przedstawicielu rasy seter znajduje się książce „De Canibus Britannicus”, wydanej w 1570 roku. Jednak seter irlandzki, jako samodzielna rasa, ukształtował się znacznie później, czyli na przełomie XVII i XVIII wieku. W tym okresie rasa ta była już szeroko znana i efektywnie wykorzystywana przez myśliwych w swojej ojczyźnie (Irlandii). Irlandzka szlachta posiadała własne szkółki, rozwijała hodowlę i prowadziła planową selekcję. Uważa się, że seter irlandzki jest wynikiem skrzyżowania wyżłów hiszpańskich, irlandzkich spanieli wodnych, seterów angielskich i szkockich. Wzorzec rasy, zatwierdzony 29 marca 1886 roku przez Klub Setera Irlandzkiego w Dublinie, pozostaje praktycznie niezmieniony do dziś. Według klasyfikacji FCI seter irlandzki należy do grupy 7 – wyżły, sekcji 2.2 – brytyjskie i irlandzkie pointery i setery.
Setery irlandzkie to psy o pokaźnych rozmiarach. Samce osiągają od 60 do 70 cm wzrostu i ważą około 30 kg. Suczki mierzą od 55 do 62 cm i osiągają wagę około 27 kg.
Seter irlandzki jest czworonogiem pełnym wdzięku i elegancji. Wyróżnia go bardzo atrakcyjna mahoniowa okrywa, dumna postawa, inteligentny i pogodny wyraz pyska. Ma wąską głowę i wydłużoną kufę. Posiada średniej wielkości oczy w kształcie migdałów. Uszy są małe, zwisające, nisko osadzone, pokryte długim włosem. Nisko osadzony ogon (również pokryty długimi włosami) ma prosty lub szablowy kształt i nigdy nie unosi się wysoko. Kończyny są proste, muskularne, dość długie.
Sierść setera irlandzkiego jest gładka, jedwabista, błyszcząca i może być lekko pofalowana. Okrywa nie posiada podszerstka. Na uszach, brzuchu, grzywce, ogonie i przednich kończynach włosy są dłuższe, niż na pozostałych częściach ciała. Umaszczenie setera irlandzkiego może wahać się od mahoniowego do kasztanowego. Dopuszczalne są małe białe znaczenia na klatce piersiowej, kufie lub czole.
Seter irlandzki jest bardzo towarzyski i potrzebuje stałej uwagi. Źle znosi samotność. Jest przyjazny, życzliwy, wesoły i czuły. Nie wykazuje agresji. Kocha dzieci, uwielbia spędzać z nimi czas oraz bawić się w różne gry. Dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi, w tym z kotami. W przypadku mniejszych zwierząt należy jednak wziąć pod uwagę jego instynkty łowieckie. Z powodu swojej otwartości, wysokiej odporności na stresogenne bodźce oraz braku tendencji do zachowań agresywnych często wykorzystywany jest w zajęciach kanisterapii w placówkach leczniczo – opiekuńczych.
Seter irlandzki jest wszechstronnym myśliwym. Dzięki wyostrzonemu instynktowi z łatwością tropi i znajduje zwierzynę. To urodzony sportowiec, szybko biega, jest wytrzymały i zwinny. Uwielbia wodę, doskonale pływa. Posiada wielkie pokłady energii i potrzebuje długich spacerów, biegania, ćwiczeń, aktywnej zabawy oraz stałej stymulacji umysłowej. Codzienne ćwiczenia są niezbędne nie tylko dla zabawy, ale także dla dobrego samopoczucia i prawidłowego rozwoju psa.
Ogólnie rzecz ujmując, seter irlandzki jest zdrową rasą, ale istnieje grupa schorzeń, na które ta rasa jest w szerszym stopniu podatna.
Wśród najczęstszych chorób można wymienić:
Przedstawiciele rasy seter irlandzki żyją średnio 12-14 lat.
Sierść setera irlandzkiego jest długa, twarda i lekko pofalowana. Aby usunąć z niej brudu i martwe włosy, powinna być szczotkowana przynajmniej raz w tygodniu. Do pielęgnacji okrywy najlepiej używać specjalnych szczotek. Żeby zachować naturalne oleje, które chronią sierść czworonoga przed kurzem, brudem i czynią go wodoodpornym, należy unikać częstych kąpieli. Podczas pielęgnacji warto użyć specjalnego szamponu dla psów z wrażliwą skórą oraz balsamu, który sprawi, że okrywa będzie lśniąca i jedwabista.
Do rutynowych zabiegów należy dołączyć regularne czyszczenie uszu (setery mają tendencję do infekcji i podrażnień ucha), przemywanie okolic oczu, dbałość o zęby. Pazury pupila powinny być krótkie. Jeśli nie zostaną starte w sposób naturalny podczas spacerów, należy je regularnie obcinać za pomocą specjalnych obcinaczek.
Szczenię setera irlandzkiego, do czwartego miesiąca życia, nie powinno samo wchodzić po schodach, aby nie uszkodzić rozwijających się narządów ruchu. W tym okresie należy go wnosić na rękach.
Seter irlandzki ma stosunkowo szybki metabolizm, co oznacza, że jego zapotrzebowanie na energię z pokarmu jest większe, niż u podobnej wielkości, ale mniej aktywnej rasy. Przy tym nie ma skłonności do tycia, na ogół je tylko tyle ile potrzebuje. Trzeba wziąć jednak pod uwagę, iż przedstawiciele tej rasy wykazują tendencję do alergii pokarmowej. Należy więc starannie dobierać jedzenie i unikać częstych zmian diety.
Seter irlandzki to bardzo inteligentny i bystry pies. Dojrzewa jednak dość późno, na ogół do trzeciego roku życia pozostaje psotnisiem. Dlatego w trakcie szkolenia konieczna jest zarówno cierpliwość, jak i wytrwałość, a główną metodą wychowawczą powinna być miłość wsparta pochwałą.
Nauka komendy „zostaw” zajmuje czołowe miejsce w edukacji każdego psa. Stanowi jedno z najistotniejszych poleceń, które jest pomocne w wielu sytuacjach, tak w domu, jak i poza nim. Służy do nauki samokontroli i może zapobiec niepożądanemu zachowaniu pupila. Za jej pomocą możemy miedzy innymi powstrzymać czworonożnego przyjaciela przed zjedzeniem czegoś, co mogłoby mu zaszkodzić. Jak nauczyć psa komendy do mnie?
Inteligentny, posłuszny, wesoły, tak w dużym skrócie można określić usposobienie psa Goldendoodle. Jest idealnym towarzyszem, zarówno dla rodzin z małymi dziećmi, jak i seniorów. Uwielbia poznawać nowych przyjaciół, jest zawsze serdeczny, otwarty i pełen miłości. Goldendoodle jest również cenionym psem terapeutycznym. Dzięki swojej dobrodusznej naturze potrafi wspierać stabilność emocjonalną, zwalczać niepokój i redukować poziom stresu u ludzi.
Zastanawiasz się jak zaplanować idealne wakacje z psem tak, aby móc dzielić szczęście z udanego urlopu z czworonożnym przyjacielem. Nie będziemy ukrywać, że podróżowanie z pupilem wymaga starannego planu oraz przestrzegania kilku zasad. Warto przed wyjazdem przemyśleć kluczowe kwestie i przygotować wszystko tak, aby wspólny pobyt był beztroski i dostarczył dużo radości obu stronom.