Ropomacicze to poważne zagrożenie dla życia każdej suczki. Brzmi groźnie? I słusznie. Nie jest to jednak wyrok, o ile zareagujemy szybko i rozsądnie. Ten stan zapalny może zaatakować znienacka, często tuż po cieczce, kiedy wszystko zdaje się wracać do normy. A jednak coś zaczyna być nie tak. Pupil staje się osowiały, nie chce jeść, częściej pije… i to już powinno zapalić lampkę ostrzegawczą.
Ropomacicze to jedno z najgroźniejszych zagrożeń dla zdrowia suki, jakie może się pojawić zupełnie niespodziewanie. Choroba często rozwija się tuż po cieczce, kiedy opiekun myśli, że wszystko wraca do normy. Tymczasem organizm psa może już być w stanie alarmowym. Nie każdy właściciel od razu łączy niechęć do spacerów czy zwiększone pragnienie z czymś poważnym, a to duży błąd. Ropomacicze rozwija się szybko. Czasem wystarczy kilka dni, by stan psa z lekkiego osłabienia przeszedł w bezpośrednie zagrożenie życia. Kluczowe jest to, by wiedzieć, na co zwrócić uwagę i dlaczego nie warto zwlekać z działaniem. Zignorowanie objawów może mieć dramatyczne skutki.
Ropomacicze u psa to choroba, która dotyka wyłącznie suczki, konkretnie te, które nie przeszły zabiegu sterylizacji. To zapalenie macicy, w którym gromadzi się ropa. Najczęściej pojawia się kilka tygodni po cieczce, gdy poziom hormonów (zwłaszcza progesteronu) zaczyna się zmieniać. W tym czasie błona śluzowa macicy staje się podatna na infekcje. Jeśli dojdzie do kontaktu z bakteriami (co jest częste), rozwija się stan zapalny, który prowadzi do wypełnienia macicy ropą. Co gorsza, często wszystko dzieje się bez większych objawów na początku. A kiedy są już widoczne czworonożny przyjaciel bywa poważnie osłabiony. Warto dodać, że ropomacicze może wystąpić także u młodszych suk, szczególnie jeśli organizm jest osłabiony innymi czynnikami, np. ciążą urojoną, lekami hormonalnymi albo wcześniejszymi infekcjami dróg rodnych.
Ropomacicze u psa może objawiać się bardzo różnie, dlatego tak wielu właścicieli przeocza pierwsze sygnały. Nie ma jednego wzorca. Jedna suka będzie tylko bardziej osowiała i nietypowo „smutna”, inna przestanie jeść i zacznie pić ogromne ilości wody. Charakterystycznym objawem, choć nie zawsze obecnym, jest wyciek z pochwy, gęsty, ropny, często o nieprzyjemnym zapachu. Wydzielina widoczna jest tylko wtedy, gdy ujście macicy pozostaje otwarte. Gdy jest zamknięta, cała ropa gromadzi się w środku i objawy mogą być mylące. Do tego często dochodzą: podwyższona temperatura, biegunka, wymioty albo widoczne napięcie brzucha. Warto pamiętać, że objawy ropomacicza mogą nasilać się dosłownie z godziny na godzinę. Czasem suka rano tylko nie chce iść na spacer, a wieczorem już nie wstaje z legowiska.
Warto zwrócić uwagę na:
W przypadku pojawienia się jakichkolwiek niepokojących objawów należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem weterynarii. Szybka reakcja i właściwa diagnoza może uratować życie pupila. Lekarz przeprowadzi wywiad, w którym najczęściej podaje się dokładnie, kiedy była ostatnia cieczka, czy suka miała ciążę urojoną, czy pojawiły się nietypowe zachowania. Następnie wykonuje się badanie kliniczne, osłuchanie, zmierzenie temperatury i najważniejsze: USG jamy brzusznej. To właśnie ono pokazuje, czy w macicy gromadzi się płyn (najczęściej ropa). Czasem wykonuje się również badanie krwi. Wysoka liczba leukocytów (białych krwinek) to kolejny niepokojący sygnał. W formie zamkniętej ropomacicza diagnoza może być trudniejsza, dlatego każdy szczegół przekazany lekarzowi ma znaczenie. Im szybciej zostanie podjęte leczenie, tym większe szanse na pełne wyleczenie bez powikłań.
W leczeniu ropomacicza najskuteczniejszym i najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest operacyjne usunięcie macicy i jajników. Ten zabieg, choć technicznie przypomina standardową sterylizację, odbywa się w warunkach zagrożenia życia i często przy silnym stanie zapalnym w organizmie. Dlatego każda godzina zwłoki zwiększa ryzyko komplikacji. Przed operacją podaje się płyny, leki przeciwzapalne, antybiotyki – wszystko po to, by ustabilizować stan pacjenta. Zabieg trwa zwykle od 45 minut do godziny, ale po nim niezbędna jest rekonwalescencja. Czasem próbuje się leczenia farmakologicznego, zwłaszcza, gdy właściciel nie chce lub nie może zdecydować się na operację. Wtedy stosuje się leki hormonalne (prostaglandyny), antybiotyki i środki rozkurczowe. Taka forma terapii nie daje jednak gwarancji wyleczenia ropomacicza. Ryzyko nawrotu przy kolejnej cieczce jest bardzo wysokie.
Zabieg chirurgiczny ropomacicza najczęściej obejmuje:
Po operacji suka wymaga uważnej opieki domowej. Przede wszystkim trzeba zadbać o spokojne, ciche miejsce do odpoczynku, najlepiej z dala od innych zwierząt i bodźców. Przez pierwsze dni mogą występować: osłabienie, brak apetytu i senność To naturalne, ale należy monitorować temperaturę i zachowanie pupila. Powinien otrzymywać przepisane leki: antybiotyki i środki przeciwbólowe przez minimum 5–7 dni. Konieczne jest również zabezpieczenie rany. Suka nie może jej lizać, dlatego wskazany jest kołnierz lub specjalna koszulka pooperacyjna. Szwy zwykle usuwa się po 10–14 dniach, chyba że są rozpuszczalne. W tym czasie spacery powinny być krótkie, wyłącznie na smyczy. Jeśli pojawi się opuchlizna, sączenie z rany, gorączka lub apatia trzeba natychmiast wrócić do weterynarza. Opiekun musi też pilnować, by pies pił wodę i stopniowo wracał do jedzenia zaleconego przez lekarza weterynarii (najlepiej lekkostrawnego). Pełen powrót do formy następuje zwykle w ciągu 2–3 tygodni, choć starsze suki mogą potrzebować nieco więcej czasu.
Zabieg usunięcia macicy i jajników u zdrowej suki, całkowicie eliminuje ryzyko wystąpienia ropomacicza. To jedno z najlepszych działań profilaktycznych, jakie może podjąć opiekun. Wbrew obiegowym opiniom nie prowadzi do tycia czy zmiany charakteru Za nadmiar kilogramów zwykle odpowiada źle dobrana dieta lub brak ruchu, a nie sama kastracja. Najlepiej przeprowadzić ją między 6. a 12. miesiącem życia, zanim pojawi się pierwsza cieczka lub tuż po niej. Wtedy dodatkowo zmniejsza się ryzyko nowotworów gruczołu mlekowego oraz innych zaburzeń hormonalnych.
Dla wielu osób decyzja o sterylizacji bywa trudna emocjonalnie. Opiekunowie często mają poczucie, że odbierają psu coś naturalnego albo że „pozbawiają go tożsamości”. Niektórzy przywiązują się do idei potencjalnego macierzyństwa swojej suki, nawet jeśli nie planują hodowli. To całkowicie zrozumiałe, w końcu pies to członek rodziny, a każda ingerencja chirurgiczna wzbudza lęk i opór. Warto jednak spojrzeć na kastrację nie jako stratę, lecz jako realne zabezpieczenie przed cierpieniem. Operacja wykonana zawczasu to nie tylko prewencja, ale też wyraz troski i odpowiedzialności. Zdecydowanie łatwiej podjąć taką decyzję na spokojnie, niż stanąć przed dramatycznym wyborem, kiedy suczka już walczy o życie.
Ropomacicze u psa nie daje drugiej szansy. Im szybciej nastąpi reakcja, tym większe prawdopodobieństwo, że ukochany czworonóg wróci do zdrowia bez powikłań. Objawy pojawiające się po cieczce, takie jak ospałość, zwiększone pragnienie czy brak apetytu, bywają subtelne, ale nie powinny zostać zignorowane. Odkładanie wizyty u weterynarza, nawet z nadzieją, że „samo przejdzie”, może kosztować pupila życie. Niewysterylizowana suka to większe ryzyko, warto więc być czujnym i świadomym zagrożenia. Decyzja o sterylizacji, choć bywa trudna emocjonalnie, często wiąże się z troską i próbą zrozumienia, co będzie najlepsze dla ukochanego
Chihuahua – najmniejszy pies świata jest wesołym zawadiaką o wielkim sercu. Aż trudno uwierzyć, że w tak małym ciałku drzemią tak duże pokłady wrażliwości i olbrzymi temperament.
Niezwykle silny i wytrzymały mastif tybetański jest urodzonym obrońcą. Bez reszty oddaje się patrolowaniu i ochronie bliskich. Pomimo, iż bywa uparty i niezależny, jest naprawdę wiernymi i oddanym przyjacielem.
Hiszpański pies dowodny to rasa, która od razu zwraca na siebie uwagę. Wyróżnia się nie tylko bujną, kręconą sierścią, ale przede wszystkim żywiołowym temperamentem, wysoką inteligencją i silnym przywiązaniem do człowieka. To pies, który nie znosi bezczynności, uwielbia ruch, zabawę i wspólne spędzanie czasu. Zdecydowanie najlepiej czuje się wtedy, gdy ma cel, zadanie lub misję do wykonania.
