Posokowiec bawarski to doskonały tropiciel z wielką pasją łowiecką. Wytrwały, pewny siebie i nieustraszony. W kręgu rodzinnym jest przyjaznym, czułym towarzyszem, który zachwyca spokojnym, zrównoważonym i łagodnym charakterem. Do harmonijnego rozwoju potrzebuje dużo ruchu, wysiłku fizycznego oraz umysłowego.
Podobnie jak chart hanowerski i chart niemiecki, również posokowiec bawarski jest przedstawicielem rasy myśliwskiej, wywodzącej się od psów gończych. Rasa powstała pod koniec XIX wieku, z powodu zapotrzebowana na psy tropiące po śladach w trudnym terenie. Kiedy okazało się, że hodowany wcześniej hanowerski ogar nie posiada niezbędnych cech do polowania w górach, wyhodowano psa lżejszego, bardziej odpowiedniego dla tego terenu. W 1870 roku baron Joseph von Karg-Bebenburg wyhodował w Reichenhall posokowca bawarskiego, który powstał ze skrzyżowana posokowca hanowerskiego z ogarem tyrolskim oraz górskimi psami gończymi. Przedstawiciela tej rasy po raz pierwszy zaprezentowano na wystawie w 1883 roku, a w 1912 roku w Monachium powstał pierwszy Klub Posokowca Bawarskiego. Do dziś bawarski ogar górski towarzyszy myśliwym podczas polowań, zwłaszcza w Bawarii, Czechach i Austrii.
Posokowiec bawarski jest średniej wielkości psem. Samce osiągają w kłębie 47-52 cm wzrostu, suki 44-48 cm. Jego waga wynosi od 17 kg do 30 kg. Posada wydłużoną sylwetkę i muskularne ciało z mocno zbudowanym kończynami. Ma zwisające uszy. Jego głowa jest szeroka i płaska, czoło wysunięte, a szyja masywna. Okrywa najczęściej występuje w barwach: od czerwono-żółtej, przez czerwono-brązową do brązowej. Czasami grzbiet i uszy są nieco ciemniejsze niż reszta ciała. Dopuszczalna jest mała, jasna plamka na klatce piersiowej. Sierść psa jest gładka, gęsta, ściśle przylegająca do ciała, krótka i lśniąca, skóra napięta.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Posokowiec bawarski odznacza się zrównoważonym, dobrodusznym charakterem . Ma bardzo spokojne usposobienie. Szybko rozwija głęboką, bliską więź ze swoim opiekunem. Jest czuły, oddany i lojalny. Chętnie spędza czas z bliskimi osobami, lubi głaskanie i przytulanie. W konfrontacji z nieznajomymi bywa powściągliwy i dystansowany.
Na polowaniu jest odważny, czujny, pewny siebie, wytrwały, nie wykazuje agresji. Jest idealnym towarzyszem dla myśliwych i leśników. Posiada ogromną potrzebę pracy, jest bardzo posłuszny. Posokowiec bawarski uwielbia otwarte przestrzenie, gdzie może najlepiej zademonstrować i zastosować swoje umiejętności – niezawodność i niezwykle dobrze rozwinięty instynkt łowiecki.
Ze względu na swój spokojny charakter, posokowiec bawarski jest łatwy do trenowania. Wymaga jedynie uwagi, miłości i opieki właściciela. Jeśli te czynniki zostaną połączone z niezbędnymi ćwiczeniami, wtedy ten czworonóg idealnie sprawdzi się także w roli psa rodzinnego. Choć miłośnicy posokowca bawarskiego podkreślają, że nie należy demonizować myśliwskiego charakteru tego psa, należy pamiętać, że ten czworonożny przyjaciel pasjonuje się polowaniem i musi codziennie ćwiczyć swoje wrodzone talenty. Z tego powodu hodowcy sprzedają szczenięta tej rasy na ogół myśliwym i leśnikom, a także treserom, którzy przygotowują te zwierzęta do roli psów pracujących w ratownictwie. Poza tym posokowiec bawarski nie powinien być trzymany w mieszkaniu, potrzebuje domu z ogrodem, najlepiej na wsi.
Sierść posokowca bawarskiego jest naturalnie lśniąca. Włosy są bardzo krótkie, cienkie i przylegające, dzięki czemu pielęgnacja nie jest wymagająca. Wystarczy dokładne szczotkowanie raz lub dwa razy w tygodniu i sprawdzanie skóry pupila pod kątem kleszczy, zadziorów i urazów po długotrwałym okresie przebywania na zewnątrz. Z powodu długich, miękkich uszu ten czworonożny przyjaciel jest podatny na infekcje ucha, dlatego w regularnych zabiegach pielęgnacyjnych należy uwzględnić częste sprawdzanie i czyszczenie uszu. Ponadto, tak jak w przypadku innych czworonogów, warto również kontrolować stan pazurów oraz zębów czworonożnego przyjaciela.
Ze względu na surowe wytyczne hodowlane u posokowca bawarskiego rzadko występują choroby dziedziczne. Przy odpowiedniej opiece, średnia długość życia tej rasy wynosi od 12 do 14 lat. Podobnie jak wiele ras średnich i dużych, posokowce bawarskie są podatne na dysplazję stawów biodrowych. Psy dotknięte chorobą mają trudności z wstawaniem i chodzeniem (przez dłuższy czas). W miarę postępowania choroby w stawie rozwija się bolesna artroza. Z tego powodu należy zapewnić pupilowi właściwie zbilansowaną dietę dla psów aktywnych. Najlepiej wzbogacać jego karmę w składniki wspomagające stawy i zapobiegać nadwadze.
Posokowiec bawarski jest specjalistą w zakresie tropienia i śledzenia rannych zwierząt (w szczególności dzika i jelenia). Dzięki jego wyjątkowym zdolnościom zwierzyna zostaje bardzo szybko odnaleziona.
Do opracowania zatwierdzonego w 1883 roku wzorca rasy, wpisanego do niemieckiej księgi rodowodowej, posłużyły dwa czworonogi: pies o imieniu Hirschmann oraz suka o imieniu Diana.
Przodkami większości ras myśliwskich, miedzy innym także posokowca bawarskiego są zapewne dawne celtyckie psy. Pierwsze wzmianki o nich można znaleźć w pracy o psach myśliwskich „Cynegeticus” napisanej przez Flaviusa Arrianusa, greckiego historyka, urzędnika państwowego, żyjącego w II wieku n.e.
Zabawa z psem jest ważnym czynnikiem w jego życiu. Podczas zabawy czworonożny przyjaciel może rozwijać i doskonalić swoje umiejętności, zarówno fizyczne, jak i umysłowe. Zmienność zachowań i wzorców działania pomaga psu elastycznie reagować na różne sytuacje w życiu codziennym i w konsekwencji zdecydowanie rozwija jego inteligencję. Po za tym, a może przede wszystkim, zabawa psa z opiekunem ma wielką wartość emocjonalną, dostarcza radości, satysfakcji i wzmacnia więzi. Forma i częstotliwość wspólnych zabaw stanowi istotny wskaźnik jakości relacji pies-człowiek.
Delikatny praski ratler jest jednym z najmniejszych psów na świecie. Pomimo niewielkich rozmiarów odznacza się ogromnych temperamentem i dużą pewnością siebie. Jest wszechstronnym, pełnym uroku towarzyszem, który dostarcza wiele radości swojemu właścicielowi i wszystkim domownikom.
Saneczkowanie u psa jest reakcją na świąd w okolicy odbytu, czyli w jednym z nielicznych miejsc, gdzie czworonożny przyjaciel nie może się swobodnie podrapać. Próbując rozwiązać ten uciążliwy problem, pies pociera zadem o podłoże, wyciągając tylne kończyny możliwie najdalej do przodu. Ponieważ na ogół jest to dolegliwość, która w większości przypadków sama nie znika, warto udać się po pomoc do weterynarza.
