Grzywacz chiński (ang. chinese crested dog) jest małym, sympatycznym i łagodnym psem do towarzystwa. Ten oryginalnie wyglądający czworonóg ma zarówno grono swoich oddanych wielbicieli, jak i krytyków, uważających go za rozpieszczoną i osobliwą zabawkę. Jednak faktem jest, że nikt nie przejdzie obok niego obojętnie.
Grzywacz chiński jest rasą należącą do grupy psów do towarzystwa (IX FCI), sekcji psów nagich. Dorosły osobnik osiąga w kłębie około 30 cm, waży w granicach 5-6 kg. Żyje średnio 13-15 lat.
Istnieją dwie odmiany grzywacza chińskiego: bezwłosa i owłosiona. Ta pierwsza (hairless) swoim wyglądem przypominać może konia. Druga, pudrowa (powder–puff), znacznie różni się swojego nagiego odpowiednika, ponieważ jest całkowicie pokryta długim, jedwabistym włosem i wygląda jak miniatura charta afgańskiego. Grzywacz nagi ma stojące uszy, natomiast grzywacz owłosiony może mieć wiszące. Jest to bardziej cecha nabyta, niż wrodzona, ponieważ coraz częściej na wystawach widać powdery z pięknie stojącymi uszkami. Jednak różnice są tylko wizualne, natomiast budowa grzywaczy jest taka sama. Zarówno odmiana bezwłosa, jak i pudrowa może pochodzić z tego samego miotu.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Grzywacz chiński nagi ma włosy na głowie, znamienny pióropusz na ogonie i charakterystyczne skarpetki na kończynach. Reszta jego ciała jest bezwłosa. Natomiast piesek odmiany powder-puff posiada delikatne, długie i lekko kręcone włosy na całym ciele. Umaszczenie grzywacza chińskiego może być trójkolorowe lub barwy czarnej, morelowej, czekoladowej, białej, niebieskiej. Obie odmiany świetnie nadają się dla alergików. Należy podkreślić, że grzywacz chiński ma włosy, a nie sierść i w związku z tym nie uczula.
Pierwsze wzmianki o bezwłosym psie, jakim jest grzywacz chiński pochodzą już z III w. p.n.e. Hodowano go w Chinach, gdzie pełnił funkcję psa świątynnego i towarzyszył członkom dworu cesarskiego. W późniejszym okresie ten niewielki czworonóg pomagał ludziom w polowaniach. Uznaje się, że rasa ta powstała prawdopodobnie w wyniku skrzyżowania nagiego psa meksykańskiego i peruwiańskiego z długowłosymi rasami miniaturowymi. Na inne kontynenty grzywacz chiński przedostał się z Azji na pokładzie statków handlowych. W krótkim czasie pies tej rasy stał się bardzo modnym pupilem w Ameryce.
Swój aktualny wygląd grzywacz chiński zawdzięcza procesowi hodowlanemu tej rasy, który intensywnie prowadzono w latach 80. XIX wieku w USA. W Europie po raz pierwszy psa tej rasy zaprezentowano na wystawie w Westminster w 1885 roku, a w 1991 r. FCI wprowadziła ujednolicony wzorzec dla obu odmian.
Grzywacz chiński jest łagodnie usposobionym, radosnym oraz żywym psem. Jest wdzięcznym pupilem domowym, posłusznym, wesołym, figlarnym. Nie wymaga intensywnej aktywności fizycznej, co czyni go doskonałym towarzyszem dla seniorów i osób niegustujących w długich spacerach. Ponieważ grzywacz chiński jest psem towarzyskim, zbyt długie pozostawienie go w samotności może prowadzić do lęku separacyjnego. Grzywacz świetnie dogaduje się z psami i kotami, tak więc towarzystwo innych zwierząt mógłby złagodzić jego skutki.
Najważniejsze cechy charakteru grzywacza chińskiego:
Grzywacz chiński jest bardzo inteligentny, bystry i doskonale radzi sobie podczas treningu posłuszeństwa. Posiada zdolności do rajdów i zawodów zręcznościowych. Ale wyszkolenie tego psiaka wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji w działaniu i pozytywnego nastawienia opiekuna. Grzywacz chiński ma delikatną psychikę, dlatego nauka powinna przebiegać łagodnie, w przyjaznej atmosferze, a reprymendy warto stosować z dużą ostrożnością.
Owłosiona odmiana grzywacza chińskiego, jest delikatna i wymaga odpowiedniej pielęgnacji, polegającej głównie na starannym, regularnym czesaniu psa. W celu uniknięcia matowienia włosów należy jego sierść szczotkować codziennie. Zabieg ten zaleca się wykonywać, gdy włosy są zwilżone. Najlepiej przed szczotkowaniem spryskać włosy wodą z butelki, co ułatwi rozczesywanie i utrzymanie sierści we właściwym stanie. Oprócz tego warto wykąpać owłosionego pupila raz w miesiącu. Dopuszcza się przycinanie jego włosów, pozostawiając dłuższe jedynie na głowie, ogonie i łapach.
Skóra psa odmiany nagiej, podobnie jak skóra człowieka, wymaga regularnej pielęgnacji, kąpieli i nawilżania. Należy ją smarować trzy razy w tygodniu, nawilżającym kremem lub olejkiem hipoalergicznym, a w okresie letnim także kremem z filtrem przeciwsłonecznym. Z uwagi na brak futra chiński grzywacz bezwłosy jest podatny na raka skóry. Zaleca się regularne sprawdzanie ewentualnych zmian skórnych. Ponadto dobrze byłoby, aby co kilka miesięcy smarować skórę psa kremem przeciwtrądzikowym.
Grzywacz chiński jest dość wytrzymałym i długowiecznym psem. Najczęstszymi problemami zdrowotnymi, głównie wynikającymi z wieku psa, są problemy z oczami: jaskra i PRA (postępujący zanik siatkówki), a także zwichnięcie rzepki oraz choroba Legg-Perthesa (martwica główki kości udowej).
Pisy tej rasy mogą mieć także problemy z zębami. Dotyczy to bardziej psa odmiany bezwłosej, którego wszystkie zęby są spiczaste (jak kły) i podatne na próchnicę. Natomiast u psów owłosionych pełne i zdrowe uzębienie jest normą.
Psi nos to wyjątkowo czułe i dokładne narzędzie, które służy poznawaniu świata zewnętrznego i analizie różnorodnych bodźców ze środowiska. Odgrywa także dominującą rolę w odbiorze stanów emocjonalnych ludzi oraz innych zwierząt. Mokry, chłodny nos jest odzwierciedleniem procesów zachodzących w organizmie czworonoga i potocznie uważany jest za objaw zdrowia oraz dobrej kondycji psa. Lecz czy suchy nos u psa zawsze powinien być powodem do niepokoju?
Husky syberyjski jest jedną z najbardziej efektownych i najpiękniejszych ras psów. Jego cudowne niebieskie oczy są zniewalające i powodują, że w tym psie można zakochać się od pierwszego wejrzenia.
Alergia na zwierzęta to problem, który staje się coraz bardziej powszechny. Najczęściej objawia się katarem, kichaniem, łzawieniem oczu, wysypką, świądem lub trudnościami w oddychaniu. Wbrew obiegowym sądom sierść zwierząt nie jest alergenem, uczula natomiast wszystko to, co się na niej znajduje. Prawdziwym źródłem alergii jest białko występujące w ślinie i moczu psa (albumina), które przykleja się do martwych, wysuszonych płatków skóry (zwanych łupieżem). Nadzieję dla sympatyków psów, szczególnie wrażliwych na alergeny, dają wyniki badań naukowych, skazujące na istnienie ras psów, które mogą uczulać w znikomym stopniu. Zobacz, jaka rasa nada się idealnie jako pies dla alergika.
