Bernardyn. Ten budzący respekt spokojny olbrzym o łagodny usposobieniu w pełni zasługują na zachwyt, jakim jest obdarzany. Słynie z wielkiej postury i równie wielkiego serca. Cechy takie jak oddanie, wierność i wyjątkowa cierpliwość sprawiają, że jest doskonałym stróżem i przyjacielem rodziny.
Zgodnie z klasyfikacją FCI bernardyny należą do grupy 2: sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne. Bezpośrednimi przodkami tej rasy były duże górskie psy gospodarskie, które od XVII wieku hodowano w Alpach, z przeznaczeniem do pilnowania i obrony domostw. Pierwszym bernardynem wymienionym w Szwajcarskiej Księdze Reproduktorów (w 1884 roku) był Leon. Od 1887 roku bernardyn jest oficjalnie uznawany za narodową rasę szwajcarską. Przez lata jego wzorcowe cechy ulegały wielu modyfikacjom. Obecnie obowiązuje wzorzec przyjęty w 1993 roku.
Bernardyn jest dużym, silny psem o muskularnej, harmonijnej budowie ciała. Występuje w dwóch odmianach: krótkowłosej (twardowłosa) i długowłosej. Odmianę krótkowłosą charakteryzuje gęsty, prosty i twardy włos okrywowy, z obfitym podszerstkiem. Na udach widoczne są niewielkie portki, a ogon jest bardzo gęsto porośnięty. Natomiast odmiana długowłosa ma prostą, średniej długości sierść z bujnym podszerstkiem. Na głowie i kufie włos jest krótki. Na przednich łapach wstępują pióra, a na udach wyraźne portki. W podstawowym umaszczeniu sierść bernardyna jest biała, z różnej wielkości rdzawo- brązowymi łatami lub z pręgowaniem. W obu odmianach pożądane są białe znaczenia na piersi, stopach, czubku ogona, kufie, szyi.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Przeciętnie suki osiągają wagę 60 – 85 kg, a ich wysokość waha się od 65 do 80 cm. Psy natomiast ważą 75 – 90kg, a ich wysokość wynosi od 70 do 90 cm. Bernardyn ma masywną głowę z mocno rozwiniętymi kośćmi policzkowymi. Skóra na czole tworzy zmarszczki nad oczami, które stają się bardziej wyraźne, gdy pies okazuje czujność. Średniej wielkości oczy, zazwyczaj koloru ciemnobrązowego lub orzechowego, mają przyjazny, inteligentny wyraz. Uszy są obwisłe, a ogon jest długi ciężki i szeroki u nasady. Bernardyn posiada mocny, proporcjonalny tułów z dość głęboką klatką piersiową oraz dobrze zaznaczonym kłębem.
Przed podjęciem decyzji o przyprowadzeniu do domu bernardyna należy przeanalizować jego najważniejsze cechy charakteru. Szczeniak jest spokojnym, łagodnym i zrównoważonym psiakiem, który jest oddany swojemu właścicielowi. Także dorosły bernardyn jest bardzo dobrym towarzyszem wszystkich domowników oraz ich najlepszym przyjacielem, pod warunkiem, że otrzymuje od nich mnóstwo ciepła. Nie ma także problemu z zaakceptowaniem innego zwierzęcia w domu. Spokój i zrównoważony charakter to cechy, które wyróżniają tę rasę. Ten szwajcarski czworonóg potrzebuje jednak bliskiego kontaktu z ludźmi i poświęcenia mu sporej uwagi.
Cechy charakteru bernardyna oraz jego masywny wygląd budzący respekt u innych osób predestynują go do pełnienia roli stróża domu. Jest bardzo czujny, ma doskonały węch i potrafi wyczuć zbliżające się zagrożenie. Z uwagi na swoje rozmiary najlepiej czuje się w dużym domu z ogrodem. W takich warunkach może rozładować energię, adekwatnie do swojego temperamentu. Bernardyn może mieszkać w kojcu, ale pod warunkiem zapewnienia mu dobrego i stałego kontaktu z człowiekiem. Należy jednocześnie pamiętać o umożliwieniu swojemu pupilowi stałego dostępu do atrakcji, szczególnie w okresie szczenięcym. Mogą to być liny do ciągnięcia, czy piłki. Przy zakupie należy zwrócić uwagę na materiał, z jakiego je wykonano i wybrać najtrwalszy. Podając gumowe piłeczki szczeniakom systematycznie trzeba kontrolować stan zabawki i upewnić się, że psiak nie połknął jakiegoś fragmentu.
Bernardyn doskonale odnajduje się wśród najmłodszych członków rodziny, wobec których jest łagodny i wyjątkowo delikatny. Nie można go jednak zostawiać samego z małymi dziećmi, gdyż ze względu na swoje gabaryty może nieumyślnie wyrządzić im krzywdę.
Choć bernardyny mają gęstą sierść, nie wymagają skomplikowanej i czasochłonnej pielęgnacji. Ogromną zaletą jest to, że ich sierść ma właściwości samooczyszczające. Dorosłego bernardyna wystarczy czesać raz w tygodniu, natomiast sierść szczeniąt warto przeczesać nawet kilka razy w tygodniu. W okresie linienia, gdy pupil obficie zrzuca sierść, należy czesać go codziennie. U psów długowłosych trzeba zwracać szczególną uwagę na sierść za uszami, Ma ona duże tendencje do filcowania i warto wszystkie kołtuny usuwać na bieżąco. Poza tym, ze względu na predyspozycje do stanów zapalnych, należy kontrolować wewnętrzną i zewnętrzną stronę uszu, regularnie dbać o ich higienę, pamiętając równocześnie o okolicach oczu. Do wszystkich zabiegów warto przyzwyczajać pupila od szczeniaka, tak abyśmy mieli pewność, że kiedy bernardyn osiągnie swoje dojrzałe rozmiary nie będzie buntował się podczas pielęgnacji.
Z racji swojej postury bernardyny zmagają się z wieloma dolegliwościami typowymi dla dużych, masywnych psów. Wśród najczęstszych schorzeń dotykających tę rasę można wymienić:
Bernardyny mają skłonności do ropnych zapaleń uszu, którym można zapobiegać regularnie myjąc i dokładnie wycierając małżowinę uszną oraz wewnętrzne kanaliki uszu (najlepiej raz w tygodniu). Rasę tę, choć znacznie rzadziej, dotykają także schorzenia serca i choroby układu krążenia.
Biegunka u psa jest jednym z najczęściej występujących problemów zdrowotnych u psów. Nie jest schorzeniem samym w sobie, a jedynie objawem mogącym występować w przebiegu wielu dolegliwości. Może pojawić w następstwie zwykłej niestrawności, lecz może być także objawem poważnej choroby. Dlatego poznanie przyczyny biegunki oraz umiejętność określenia miejsca jej powstawania w jelitach jest kluczowe dla skuteczności terapii.
Maltańczyk jest uroczym psem, białą kulką o wyjątkowo sympatycznym usposobieniu. Z niezwykłą łatwością, zaledwie w ciągu paru sekund, potrafi roztopić ludzkie serce. Jest psem do towarzystwa, doskonałym przyjacielem rodziny, chociaż jego długi i interesujący rodowód wskazuje na różne predestynacje.
Nosówka u psa jest wysoce zaraźliwą, niezwykle niebezpieczną chorobą, która może doprowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie lub skończyć się śmiercią zwierzęcia. Występuje powszechnie na całym świecie i razem z parwowirozą należy do najgroźniejszych chorób zakaźnych wśród psowatych. Choć zachorowanie może wystąpić u psów w każdym wieku, najbardziej narażone są szczenięta, a także słabe i starsze osobniki. Dzięki szczepieniom ochronnym, występowanie nosówki zostało znacznie ograniczone. Pamiętajmy jednak, że wirus wciąż jest w środowisku i stanowi zagrożenie dla naszych pupili.
