Delikatny praski ratler jest jednym z najmniejszych psów na świecie. Pomimo niewielkich rozmiarów odznacza się ogromnych temperamentem i dużą pewnością siebie. Jest wszechstronnym, pełnym uroku towarzyszem, który dostarcza wiele radości swojemu właścicielowi i wszystkim domownikom.
Praski ratler ma drobną, muskularną sylwetkę. Mierzy od 20 do 23 centymetrów i waży około 2,6 kilograma. Ma krótką, cienką i lśniącą sierść, najczęściej w kolorze czarnym (czarnym podpalanym), brązowym z podpalanymi znaczeniami, niebiesko-podpalanym, szarym, a także w odcieniu żółtym lub czerwonym. Odmiana z umiarkowanie długim futrem posiada frędzle na uszach, zadzie i ogonie. Głowa ratlera praskiego ma kształt wydłużony, a kufa nie przekracza połowy długości głowy. Stop jest wyraźny, klatka piersiowa sięga do połowy wysokości w kłębie. Oczy w kształcie migdałów są szeroko rozstawione i pasują do koloru sierści. Osadzone daleko do tyłu uszy są spiczaste, trójkątne, naturalne stojące, w niektórych przypadkach lekko złożone. Kończyny przednie i tylne są dobrze umięśnione. Praski ratler posiada średniej długości, mocny ogon, zwężający się ku końcowi, noszony zazwyczaj prosto lub lekko zagięty w łuk nad grzbietem.
Praski ratler był hodowany przez czeską szlachtę już w średniowieczu. W późniejszym okresie był wykorzystywany głównie do łapania lub odstraszania szczurów i myszy. Dzięki niewielkiej posturze, wyostrzonemu węchowi, wytrwałości i wrodzonej zwinności docierał do każdej kryjówki. Sukcesy w zwalczaniu gryzoni przysporzyły mu zwolenników nawet na czeskim dworze królewskim. Szybko podbił serca arystokratów i stał się popularnym psem do towarzystwa. W drugiej połowie XIX wieku rasa popadła w zapomnienie i na początku następnego stulecia istniały już tylko nieliczne hodowle. Na szczęście w latach 80. ubiegłego wieku rasę z powodzeniem odtworzono i obecnie ma się całkiem dobrze. Zgodnie z klasyfikacją Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, praski ratler należy do grupy IX, sekcji 9, psów ozdobnych i do towarzystwa.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Praski ratler jest bardzo towarzyski i tworzy niezwykle silną więź z opiekunem. Cierpliwe, przyjazne i konsekwentne wychowanie (z miłością i spokojem ) sprawia, że staje się lojalnym, posłusznym towarzyszem. Z łatwością dostosuje się do stylu życia właściciela, pod warunkiem, że ma zapewnioną wystarczającą porcję zabaw i wyzwań umysłowych. Wobec obcych na początku jest powściągliwy i ostrożny, jednak szybko się zaprzyjaźnia i już po chwili jest zainteresowany głaskaniem.
Praski ratler dobrze czuje się w towarzystwie dzieci, zwłaszcza tych, które są świadome jego delikatnej postury. Równie dobrze dogaduje się z psami i kotami, choć mniejsze od siebie zwierzęta (świnki morskie, chomiki) może uznać za ofiary. Ten figlarny czworonożny przyjaciel jest inteligentnym, pojętnym uczniem. Uwielbia regularne spacery i urozmaicony tryb życia. Cieszy się ze wspólnych wypraw, wizyt w restauracjach, podróży. Świetnie radzi sobie w psich sportach. Agility, psi taniec czy coursing dostarczają mu wiele radości. Z całą pewnością praski ratler jest świetnym kompanem dla miłośników aktywnego trybu życia.
Praskie ratlery uchodzą za zdrowe i wytrzymałe czworonogi. Choroby genetyczne dotykają tę rasę bardzo rzadko. Należy jednak zwrócić szczególną uwagę na schorzenia typowe dla bardzo małych ras. Należy do nich dysplazja stawu łokciowego, która w tym przypadku ma głównie charakter posturalny. Częste skakanie z wysokich powierzchni obciąża stawy łokciowe i sprzyja dysplazji w starszym wieku. Wchodzenie po schodach jest również uciążliwe i należy ograniczyć do minimum takie sytuacje. Ponieważ praski ratler ma bardzo delikatną sylwetkę, wykazuje tendencję do łamania kości oraz zwichnięcia rzepki. Dysfunkcja ta może powodować bolesne schorzenia stawu kolanowego, skutkujące na ogół paraliżem. Z tego powodu należy zawsze nadzorować zabawę pupila z małymi dziećmi i zachować ostrożność podczas zabawy z silnymi, żywymi psami. Poza tym niektóre szczenięta mają problemy z zębami mlecznymi, które nie wyrzynają się i muszą zostać usunięte chirurgicznie.
Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi od 12 do 14 lat.
Ważne! Należy pamiętać , że praski ratler absolutnie nie znosi zimna i przy niskich temperaturach powinien nosić ubranie.
Pielęgnacja gładkiej sierści praskiego ratlera jest niezwykle łatwa. Wystarczy regularne szczotkowanie, 2-3 razy w tygodniu. Kiedy pupil zmienia okrywę, warto zwiększyć częstotliwość czesania. Aby w tym okresie zminimalizować zrzucanie sierści w mieszkaniu, najlepiej szczotkować ją każdego dnia. Brud na futrze po spacerze można po prostu zetrzeć wilgotną ściereczką. Ponieważ ratler praski podatny jest na problemy z zębami, codzienna pielęgnacja zębów nabiera istotnego znaczenia. Należy również regularnie przemywać skórę wokół oczu, czyścić uszy, sprawdzać pazury i w razie potrzeby je przycinać.
Ze względu na niewielkie rozmiary praski ratler wymaga niewielkiej ilości jedzenia, kluczową zasadą w tym przypadku jest więc jakość pokarmu zamiast ilości. Dbając o zdrowie, długość oraz komfort życia pupila należy zrównoważyć stosunek suchej i mokrej karmy, stosować dietę z wysoką zawartością mięsa (urozmaiconą owocami i warzywami), unikać częstej zmiany karmy oraz regularnie podawać odpowiednie suplementy i preparaty witaminowe.
Saneczkowanie u psa jest reakcją na świąd w okolicy odbytu, czyli w jednym z nielicznych miejsc, gdzie czworonożny przyjaciel nie może się swobodnie podrapać. Próbując rozwiązać ten uciążliwy problem, pies pociera zadem o podłoże, wyciągając tylne kończyny możliwie najdalej do przodu. Ponieważ na ogół jest to dolegliwość, która w większości przypadków sama nie znika, warto udać się po pomoc do weterynarza.
Pies, wchodząc do rodziny, staje się jej integralną częścią. Każda choroba czworonożnego przyjaciela lub jego śmierć jest dla opiekuna bardzo ciężka i bolesna. Dlatego przed podjęciem decyzji o zakupie zwierzaka warto wiedzieć – ile lat żyją psy? Dane w tym zakresie są przybliżone i zależą od wielu czynników. Na długość życia psów mają wpływ miedzy innymi: rasa, wielkość, postura oraz ogólny stan zdrowia. Współczesne badania dowodzą jednak, że zbilansowana dieta, optymalna dawka aktywności fizycznej, właściwa pielęgnacja i opieka mogą poprawić jakość funkcjonowania, a także przedłużyć życie pupila.
Australian Cattle Dog, wychodowany do wymagających zadań, uważany jest za niezwykle odważnego i inteligentnego czworonoga. To niezawodny, lojalny i opiekuńczy towarzysz, posiadający silne poczucie obowiązku.
