Dog niemiecki jest jedną z największych ras psów. Jego ogromne rozmiary i imponujący wygląd na pierwszy rzut oka onieśmielają. Jednak strach przed tym dużym czworonogiem jest całkowicie bezpodstawny. To niezwykle serdeczny, kochający towarzysz, o wyjątkowo przyjaznej naturze.
Pochodzenie tej rasy sięga początków XVI wieku. W tym czasie Anglicy rozpoczęli hodowlę dużych, silnych psów z krzyżówki mastifa angielskiego z wilczarzem irlandzkim. Potrzebowali wytrzymałości i silnego oraz inteligentnego biegacza, który z powodzeniem mógłby wziąć udział w polowaniu na grubą zwierzynę. Dzięki genom mastifa angielskiego i wilczarza irlandzkiego przedstawiciel nowej rasy otrzymał bardziej zgrabną budowę ciała i długie nogi. Podczas polowania na dzika, jelenia czy niedźwiedzia miał za zadanie utrzymać zdobycz pod kontrolą, dopóki myśliwy nie był w stanie jej zabić. W dość krótkim czasie okazało się, że te imponujące psy mają potężny instynkt obronny, wobec czego europejska szlachta zaczęła aktywnie wykorzystywać dogi jako osobistych ochroniarzy i strażników. Przez długi okres panował prawdziwy zamęt w nazewnictwie rasy, pojawiły się warianty: niemiecki Englische Docke, angielski niemiecki chart, niemiecki Dogge, niemiecki Mastiff, Ulmer Dogge, Danische Dogge.
Duńczycy jako pierwsi zaczęli monitorować czystość rasy, choć dopiero niemieccy hodowcy (pod koniec XIX wieku) zjednoczyli się dla wspólnego celu: stworzenia jednej rasy opartej na dogach niemieckich. W założeniu rasa ta łączyłaby najlepsze cechy zewnętrzne i użytkowe zwierząt z różnych regionów. W 1880 pojawił się niemiecki standard rasy, a kilka lat później ukazał się pierwszy tom księgi stadnej doga niemieckiego. Nabywcy byli zafascynowani szlachetnym i imponującym wyglądem rasy oraz jego przyjaznym usposobieniem. Od tego momentu dog niemiecki zdobywał coraz więcej entuzjastycznych zwolenników i ten pies użytkowy stał się lojalnym członkiem rodziny, w wielu kręgach uznawanym za symbol luksusu i wysokiego statusu społecznego. 18 listopada 1961 FCI ostatecznie uznała doga niemieckiego za niezależną rasę. Zgodnie z klasyfikacją należy do grupy 2, sekcji 2 FCI , a tym samym do molosów. Do tej grupy należą też np. rottweiler, niemiecki bokser i hovawart.
Dog niemiecki to rasa olbrzymia. Widoczny jest wyraźny dymorfizm płciowy. Wzrost samca w kłębie nie powinien być mniejszy niż 80 cm, suki – 72 cm. Normalna waga dorosłego przedstawiciela rasy zaczyna się odpowiednio od 54 kg i 45 kg. Samce wyglądają na masywniejsze ze względu na budowę szkieletu i masywniejsze kości.
Głowa – długa, wąska z wyraźnie zaznaczonymi łukami brwiowymi. Stop dobrze się wyróżnia i znajduje się mniej więcej pośrodku, między czubkiem nosa a tyłem głowy. Górna linia kufy oraz czaszki są równoległe.
Nos – szeroki z dużymi nozdrzami. Kolor małżowiny usznej na ogół jest czarny.
Szczęki – szerokie i dobrze rozwinięte.
Oczy – okrągłe, średniej wielkości, z mocno przylegającymi powiekami, w bardzo ciemnym kolorze. Uszy- wysoko osadzone i trójkątne. Wiszące w stanie naturalnym, przednia część blisko policzków.
Szyja – długa, muskularna, pionowa z lekkim nachyleniem do przodu. Zapewnia płynne przejście od górnej części ciała do głowy.
Rama – klatka piersiowa szeroka, dobrze rozwinięta z ruchomymi żebrami. Brzuch podciągnięty. Zad szeroki i muskularny, lekko nachylony w stronę nasady ogona.
Ogon – wysoko osadzony. Zwęża się stopniowo od szerokiej podstawy do czubka. W spoczynku zwisa swobodnie. W stanie wzbudzonym nie powinien wznosić się znacznie powyżej poziomu grzbietu.
Nogi – silne, muskularne. Oglądane z przodu są całkowicie proste, tył równoległy do przodu. Kończyny przednie z długą, skośną łopatką tworzą barki z dobrze rozwiniętymi mięśniami.
Sierść – bardzo krótka i gęsta, lśniąca, gładka. Umaszczenie: płowe (od jasnozłotego do głębokiego złota z czarną maską), pręgowane (płowe tło z czarnymi paskami równoległymi do żeber), biało- czarne (biały z nierównymi, postrzępionymi czarnymi plamami), czarne i w niebieskim odcieniu.
Od każdego właściciela doga niemieckiego możemy usłyszeć wiele komplementów na temat rasy. Te olbrzymy są z natury bardzo inteligentne i przyjazne. Oczywiście szczeniak uwielbia zabawy i psoty, co przy jego rozmiarach może przynosić różne skutki. Jednak z wiekiem to zachowanie mija, dorosły pies staje się statecznym i niezawodnym towarzyszem. Rozwinięty instynkt obrońcy i opiekuna słabszych członków „sfory” zamienia doga niemieckiego nie tylko w strażnika, lecz także w obrońcę i opiekuna. W przypadku tego psa, zewnętrzny spokój i obojętne spojrzenie są mylące. Nieustannie monitoruje i kontroluje sytuację, aby w razie potrzeby zareagować. Jednocześnie nie wykazuje nieumotywowanej agresji wobec obcych.
Dog niemiecki to towarzyski i wesoły czworonóg, który najbardziej uwielbia spędzać czas z rodziną. Kocha dzieci i dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami. Źle znosi zbyt długie nieobecności domowników. Ponieważ przedstawiciele tej rasy charakteryzują się wysoką inteligencją i dobrą pamięcią, doświadczony opiekun nie będzie miał problemów z treningiem pupila. Ważne jest, aby szkolenie rozpocząć jak najwcześniej – od pierwszych dni pobytu szczeniaka w domu. To samo dotyczy socjalizacji. Kluczem do sukcesu wychowawczego jest cierpliwość i życzliwość.
Pomimo zapewnień niektórych hodowców, że dog niemiecki, ze względu na spokojny charakter i umiarkowaną potrzebę aktywności fizycznej, dobrze czuje się nawet w mały mieszkaniu, większość ekspertów zaleca zakup tego czworonoga tylko tym, którzy mieszkają w prywatnym domu z ogrodzonym podwórkiem. Jednocześnie odradza się trzymanie go na zewnątrz w kojcu. Dog niemiecki nie toleruje zbyt wysokich i bardzo niskich temperatur, a stałe towarzystwo domowników zapewnia mu komfort psychiczny.
Sierść przedstawicieli tej rasy jest bardzo krótka, a linienie umiarkowanie, dlatego pielęgnacja doga niemieckiego nie jest trudna. Wystarczy raz w tygodniu wyczesać martwy włos specjalną rękawicą do masażu lub szczotką z miękkim włosiem, a na wiosnę oraz jesienią wykonywać tę procedurę dwa do trzech razy częściej. Do kąpieli warto używać specjalnego szamponu do skóry wrażliwej, ważne aby nie przesadzać z ich częstotliwością. Do stałych zabiegów należy włączyć: regularne mycie zębów obcinanie pazurów, kontrolę i czyszczenie małżowiny usznej oraz pielęgnację skóry wokół oczu. Biorąc pod uwagę wielkość zwierzęcia, do wszystkich tych procedur higienicznych należy przyzwyczajać pupila od szczenięcia.
Niestety, pięknie zbudowane dogi niemieckie nie mogą pochwalić się ani dobrym zdrowiem, ani wysoką przewidywaną długością życia. Według statystyk, główną przyczyną śmierci przedstawicieli tej rasy jest skręt żołądka , który może rozwinąć się bardzo szybko nawet u młodego i ogólnie zdrowego zwierzęcia. Bez nagłej operacji choroba ta potencjalnie kończy się śmiercią. Ostre wzdęcia, ciężki oddech, wymioty piany, nagłe osłabienie – to sygnał do natychmiastowego kontaktu z lekarzem weterynarii.
Gigantyczne rozmiary doga niemieckiego powodują problemy z układem mięśniowo-szkieletowym. Wśród najczęstszych schorzeń wymienia się: dysplazję stawu biodrowego i łokciowego, zapalenie stawów, zespół wobblera, zapalenie kości i szpiku, osteochondrozę, rak kości. Również problemy z sercem (kardiomiopatia, zwężenie zastawki aortalnej), nerkami (choroba Addisona), tarczycą (niedoczynność tarczycy), powłokami skórnymi (demodekoza, histiocytoma skóry, ziarniniak, międzypalcowe zapalenie skóry) czy entropia powiek nie należą do rzadkości. Aby zapewnić zwierzęciu dobrą jakość życia, ważna jest dbałość o prawidłowe odżywianie, odpowiedni dobór aktywności fizycznej oraz regularne poddawanie badaniom weterynaryjnym.
W pop kulturze dogi niemieckie są najbardziej znane ze swoich obrazów animowanych postaci Scooby Doo i bohatera komiksów Marmaduke.
Pies o imieniu Zeus jest wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa jako najwyższy pies na świecie, jego wzrost w kłębie wynosił 111,8 cm, jednak gabarytowo przewyższył go inny dog niemiecki z Ameryki, Giant George – o wzroście 109,2 cm i wadze 111 kg.
Wśród słynnych wielbicieli dogów byli kanclerz Rzeszy Cesarstwa Niemieckiego Otto von Bismarck i cesarz Rosji Aleksander II, a ich przodków trzymał macedoński car Aleksander Wielki.
Inną znaną czworonożną osobowością był dog niemiecki Just Nuisance. Był jedynym psem, który został oficjalnym członkiem brytyjskiej marynarki wojennej (25 sierpnia 1939 roku). Uwielbiał podróżować pociągiem z marynarzami do centrum Kapsztadu. Firma kolejowa nie była z tego powodu zbyt szczęśliwa i pies był regularnie wyrzucany z pociągu. Psu to jednak nie przeszkadzało i czekał cierpliwie na stacji, po prostu wsiadał do następnego pociągu. Firma kolejowa zagroziła eutanazją psa, jednak pasażerowie zwrócili się o pomoc do Royal Navy. Po kilku dniach Just Nuisance został formalnie ogłoszony rekrutem wojskowym. Od tego czasu mógł cieszyć się darmowymi podróżami do Kapsztadu.
Decydując się na przyjęcie pod swoją opiekę psa bierzemy na siebie wszelkie obowiązki związane z dbałością o zdrowie i bezpieczeństwo pupila. Jednym z podstawowych zadań jakie powinien wypełnić troskliwy opiekun jest zabezpieczanie czworonożnego przyjaciela przed pasożytami, w tym niebezpiecznymi dla zdrowia robakami. Zaniedbania w tym zakresie mogą skutkować nie tylko obniżeniem komfortu czy dobrego samopoczucia podopiecznego, lecz także zagrażać jego życiu. Zobacz, czym są robaki u psa i jak sobie z nimi poradzić.
Shar Pei to jedna z tych ras, obok której nie można przejść obojętnie. Niezwykły kształt głowy i charakterystyczne fałdy skórne nadają temu psu unikatowy wygląd, a niebiesko-czarny język dopełnia wyjątkową całość. Shar Pei był kiedyś wszechstronnym psem pracującym, który służył jako stróż, pasterz i obrońca stada, myśliwy, a nawet profesjonalny wojownik. Dziś jest wspaniałym towarzyszem, wiernym i opiekuńczym członkiem rodziny.
Kiedy planujemy wyjazd z ukochanym czworonożnym pupilem, warto przemyśleć każdy szczegół z odpowiednim wyprzedzeniem. Aby cieszyć się w pełni z udanego zagranicznego urlopu należy zadbać między innymi o właściwy dokument dla psa, czyli unijny paszport dla zwierząt domowych.
