Amstaff – oddany i towarzyski, ale tylko w dobrych rękach!
Amstaff – oddany i towarzyski, czy niebezpieczny i agresywny? Jakie jest prawdziwe oblicze psów tej rasy?
Amstaff – oddany i towarzyski, ale tylko w dobrych rękach!
Amstaff – opis rasy
Amstaff, american staffordshire terrier jest psem o proporcjonalnej, wysportowanej sylwetce. Charakteryzuje go bardzo muskularna budowa ciała. Silne umięśnienie sprawia, że pomimo niewielkiego wzrostu, waga psów tej rasy dochodzi nawet do 36 kg. Sylwetka amstaffa jest majestatyczna. Ma szeroką, długą klatkę piersiową, krótki grzbiet z opadającym zadem i nisko osadzony ogon. Nogi są stosunkowo krótkie, silne, wyraźnie umięśnione. Osadzona na masywnej szyi głowa ma dobrze zarysowaną szczękę, czarne, szeroko rozstawione oczy. U amstaffów wymogiem jest czarna trufla nosowa, inne barwy lub odbarwienia dyskwalifikują psa. Sierść amstaffa jest krótka i sztywna. Jego umaszczenie bywa zróżnicowane – jednobarwne, wielobarwne, łaciate z białymi lub ciemnymi plamami, a nawet pręgowane.
Sugerowane rozmiary i szerokości akcesoriów dla psa tej rasy:
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Amstaff i jego charakter
Charakter amstaffa jest kombinacją genów i wychowania. Szczeniak wykazuje dużą zaciętość, ciekawość, odwagę i inteligencję, dlatego bardzo szybko się uczy. Kluczem do sukcesu w jego wychowaniu jest konsekwencja, łagodność i cierpliwość. Ponieważ psy tej rasy są wrażliwe i reagują impulsywnie, nie należy wobec nich stosować kar fizycznych. Unikajmy też drażnienia i krzyków.
Psy tej rasy potrzebują dużej uwagi swojego opiekuna, połączonej z codzienną dawką ruchu, zabawy, aktywności na świeżym powietrzu. Amstaff nie lubi długo przebywać samotnie w zamknięciu. Jest bardzo towarzyski, mocno przywiązuje się do swojej rodziny. Jest niezwykle energiczny i jeśli tę dawkę energii nie ukierunkujemy w dobrą stronę, z pewnością sam znajdzie sobie jakieś niszczycielskie zajęcie. Zważywszy, iż rasa ta wywodzi się z grupy psów bojowych i ma dosyć niski próg tolerancji nie zaleca się pozostawiania psa samego z dzieckiem, choć wiele w tym względzie zależy od wychowania czworonoga. Z racji silnych szczęk i swojej masy nie jest też właściwym kompanem dla mniejszych psów, po prostu może stanowić dla nich niebezpieczeństwo.
Umiejętności i wychowanie
Amstaff (czyli amerykański staffordshire terier) jest psem wytrzymałym, silnym, niezwykle sprawnym fizycznie. Nieumiejętnie prowadzony może mocno ciągnąć za smycz. Odpowiednio wytrenowany staje się prawdziwym sportowcem i doskonale odnajduje się w takich dziedzinach jak weight pulling (przeciąganie ciężarów) lub high jump (skok wzwyż do szarpaka). Poza tym psy tej rasy są sprytne i bardzo zwinne. Ponieważ z łatwością uczą się nowych poleceń i trwale je zapamiętują, warto już od małego poświęcić czas na ich szkolenie. Unikniemy wtedy problemów z nadpobudliwością na spacerach i ekspresyjnym zachowaniem w domu. Bez problemów poradzą sobie z aportowaniem, przeskakiwaniem przez przeszkody, pływaniem i bieganiem przy rowerze. Należy jednak pamiętać, by intensywne treningi rozpocząć dopiero na początku drugiego roku życia czworonoga. Niewskazane jest szkolenie psów tej rasy pod kątem obronności, ponieważ może to skutkować nieprzewidywalnym, agresywnym zachowaniem.
Ponieważ, jak już wspomnieliśmy amstaff jest bardzo inteligentny i sprytny, potrafi bezlitośnie wykorzystać wszelkie słabości właściciela. Dlatego opiekun powinien mieć cechy dominujące i nigdy nie może okazywać przed nim strachu. Kluczowymi elementami w ułożeniu amstaffa są więc pewność siebie, konsekwencja, stanowczość i upór. W przypadku szczeniaków przydatne może się okazać szkolenie w psim przedszkolu, które pozwoli za socjalizację psa i pomoże opiekunom zrozumieć schemat zachowań czworonoga.
Amstaff to pies nie dla każdego
To przede wszystkim dobry towarzysz dla osoby bardzo aktywnej, zrównoważonej, konsekwentnej, odpowiedzialnej i jednocześnie wrażliwej. Amstaff będzie świetnym kompanem podczas jazdy na rowerze czy biegania. Jego wychowanie powinno być przemyślane, odpowiedzialne. Wymaga połączenia stanowczości z łagodnością oraz zapewnienia psu poczucia bezpieczeństwa i stabilności. Mimo trudnej przeszłości i związanych z nią stereotypów, amstafy wciąż udowadniają, że z odpowiedzialnym wychowaniem i troską stają się wyjątkowymi członkami rodziny, oddanymi opiekunami i wiernymi przyjaciółmi.
Opieka nad amstaffem
Psy tej rasy cieszą się zazwyczaj solidnym zdrowiem. Z alergicznymi problemami skórnymi można poradzić sobie bez większych problemów za pomocą odpowiedniej diety. Ze względu na dużą aktywność fizyczną, wrażliwe stawy i tendencje do dysplazji stawu biodrowego zaleca się zwłaszcza w okresie rozwoju wprowadzać do diety preparaty chroniące chrząstkę stawową. Dobrym pomysłem jest profilaktyczne wprowadzanie suplementów, które zawierają glukozaminę i chondroitynę. W karmieniu amstaffa warto postawić na zbilansowaną dietę i zainwestować w wysokiej jakości karmę, która dostarczy mu niezbędnych składników odżywczych i właściwej ilości kalorii.
Amstaff nie wymaga czasochłonnych zabiegów pielęgnacyjnych. Jego krótką sierść wystarczy czesać raz w tygodniu, najlepiej szczotką ze sztywnym włosiem. Ponieważ jego skórę pokrywa warstwa łoju, która podczas upałów i mroźnych dni stanowi izolację cieplną, należy unikać częstych kąpieli. Raz w miesiącu należy czyścić psu uszy, zęby i oczy, a także kilka razy w roku przycinać pazury. Do wszystkich zabiegów pielęgnacyjnych trzeba podchodzić zdecydowanie i stanowczo, ponieważ pupil z pewnością będzie unikał tego typu czynności.
Zdrowie
Amstaff to rasa psów znanych z energii i wigoru, a zarazem uważana za odporną na większość chorób. Choroby genetyczne występują u amstafów dość rzadko, stąd też średnia długość życia psów tej rasy wynosi około 11 – 15 lat. Właściciele amstafów muszą jednak pamiętać, że są to psy bardzo odporne na ból. Dlatego też w przypadku zauważenia jakiegoś objawu choroby, powinni szybko skonsultować to z weterynarzem. Podobnie, jak wiele innych psów, amstafy narażone są na pewne problemy zdrowotne. Oto najczęstsze schorzenia, na które warto zwrócić uwagę, ich opis, objawy, sposoby leczenia oraz profilaktyka.
Dysplazja stawów biodrowych
Atletyczna budowa ciała sprawia, że amstaffy są nieco bardziej narażone na dysplazję stawów biodrowych lub łokciowych. Schorzenie to objawia się nieprawidłowym ukształtowaniem stawów, powodując ból i trudności w poruszaniu się. Typowe symptomy obejmują kulawiznę, trudności we wstawaniu czy sztywność po wysiłku. Leczenie opiera się na terapii farmakologicznej, fizjoterapii lub – w poważniejszych przypadkach – operacji. Kluczową rolę odgrywa profilaktyka: zdrowa dieta, odpowiednia aktywność i unikanie przeciążenia u młodych psów.
Choroby skóry
Amstafy podobnie, jak bulteriery, miewają problemy dermatologiczne, które czasami są spowodowane alergią pokarmową, ale nie zawsze. Amstaff może zmagać się również z atopowym zapaleniem skóry. Objawy obejmują swędzenie, zaczerwienienie skóry, wysypki czy infekcje uszu. Leczenie polega na identyfikacji i eliminacji alergenu, podawaniu leków przeciwhistaminowych oraz stosowaniu leczniczych szamponów. Higiena, unikanie alergenów i dieta hipoalergiczna stanowią ważną profilaktykę. Ponadto u przedstawicieli rasy amstaf notuje się przypadki demodikozy, czyli nużycy. Schorzenie wywoływane jest przez roztocza pasożytnicze. Ta choroba skóry powoduje najczęściej łysienie, zaczerwienienie i swędzenie. Leczenie obejmuje preparaty przeciwpasożytnicze, kąpiele lecznicze oraz antybiotyki przy infekcjach wtórnych. Higiena i szybkie reagowanie na objawy mają podstawowe znaczenie.
Kontuzje
Amstafy są żywiołowymi psami charakteryzującymi się dużą aktywnością, dlatego zdarzają się im kontuzje oraz uszkodzenia więzadeł. Najczęściej dotyczy to więzadła krzyżowego w stawie kolanowym. Uszkodzenie lub zerwanie tego więzadła może skutkować na początku kulawizną kończyny miednicznej, natomiast w późniejszym czasie wystąpieniem zmian zwyrodnieniowych w stawie.
Psom tej rasy zdarza się czasami zwichnięcie soczewki oka, które może nastąpić samoistnie lub na skutek urazu. Skłonność do tej przypadłości amstafy odziedziczyły po swoich przodkach.
Problemy kardiologiczne
Choroby serca, takie jak kardiomiopatia, mogą także dotykać tę rasę. Osłabienie mięśnia sercowego prowadzi do niewydolności serca, objawiającej się kaszlem, osłabieniem czy trudnościami z oddychaniem. Leczenie obejmuje leki wspomagające serce i dostosowanie aktywności fizycznej. Regularne badania kardiologiczne są tu kluczowe, szczególnie u starszych psów.
Nadwaga
Otyłość i nadwaga to kolejne wyzwanie zdrowotne u amstafów. Nadmierne gromadzenie tkanki tłuszczowej prowadzi do obciążenia organizmu, trudności z poruszaniem się i spadku kondycji. Leczenie polega na diecie i odpowiedniej dawce aktywności fizycznej, a profilaktyka to regularne ćwiczenia i kontrola właściwego odżywiania.
Warto podkreślić, że w trosce o zdrowie amstaffa kluczowe są regularne kontrole weterynaryjne, zdrowa dieta i odpowiednia aktywność, które pomagają utrzymać dobrą formę i energię psa przez lata.
Historia rasy
Amstaf ma bogatą i fascynującą historię, sięgającą XIX wieku. Jego potomkowie wywodzą się z Wielkiej Brytanii, gdzie hodowcy krzyżowali buldogi i różne odmiany terierów, aby uzyskać psy o wyjątkowej sile, odwadze i wytrzymałości. Początkowo krzyżówki miały na celu stworzenie psów wykorzystywanych do walk z bykami. W tamtych czasach takie widowiska były popularną formą rozrywki publicznej. Wraz z zakazem takich praktyk, psy zaczęły być wykorzystywane do nielegalnych walk psów. Jednocześnie coraz częściej towarzyszyły swoim właścicielom w domach.
Pod koniec XIX wieku część tych psów trafiła do Stanów Zjednoczonych wraz z emigrantami z Wielkiej Brytanii. Na nowym kontynencie rasa zaczęła się rozwijać w różnych kierunkach – zarówno jako psy do pracy na farmach, obrońcy domostw, jak i towarzysze rodzinni. W Stanach Zjednoczonych amstaf był określany jako „Pit Bull Terrier”. W miarę jak jego popularność rosła, coraz większy nacisk kładziono na cechy, takie jak lojalność, odwaga i inteligencja, przy jednoczesnym staraniu się o łagodny charakter wobec ludzi.
American Kennel Club (AKC) w 1936 roku oficjalnie uznał rasę pod nazwą „Staffordshire Terrier”, a w 1972 roku, aby odróżnić ją od brytyjskiego Staffordshire Bull Terriera, dodano do nazwy „American”, tworząc tym samym pełną nazwę „American Staffordshire Terrier”. Od tego momentu amstafy zaczęły się różnić od psów znanych jako American Pit Bull Terrier. Podczas gdy pit bulle często były hodowane pod kątem pracy i psich sportów, amstafy zostały ukierunkowane na życie rodzinne, prezentując łagodniejsze cechy i lepiej wpisując się w standardy wystawowe.
Amstaf – od psa bojowego do rodzinnego
Przez lata amstafy zdobyły popularność jako psy towarzyszące, rodzinne i obronne. Ich historia odzwierciedla przemianę od psów bojowych do pełnoprawnych członków ludzkich społeczności. Znane ze swojej wierności wobec właściciela, inteligencji i energii, stały się ulubieńcami wielu rodzin.
Niestety, ze względu na swoją siłę, rasa była czasami wykorzystywana w niewłaściwy sposób przez nieodpowiedzialnych właścicieli. Obraz ten wpłynął także na jej zafałszowany wizerunek w przestrzeni publicznej. Trzeba jednak zaznaczyć, że amstaf, jak każdy inny pies, wymaga odpowiedniego wychowania, socjalizacji i opieki, aby mógł rozwijać się jako zrównoważony i przyjazny pupil. Dzięki odpowiedniemu podejściu ukazuje swoją prawdziwą naturę – psa o wielkim sercu, pełnego oddania i gotowego chronić rodzinę.
Amstafy doskonale odnajdują się w sportach kynologicznych, takich jak agility czy obedience. Obedience, czyli sport polegający na posłuszeństwie, to forma treningu, w której pies wykonuje szereg precyzyjnych komend wydawanych przez właściciela. Zawody obedience oceniają nie tylko zdolność psa do wykonywania poleceń, ale także jego szybkość, dokładność i współpracę z przewodnikiem. Amstafy świetnie sprawdzają się w tego rodzaju aktywnościach dzięki swojej inteligencji i chęci do pracy.
Ponadto ich nieustraszona, ale jednocześnie lojalna natura sprawia, że są wykorzystywane jako psy policyjne, ratownicze i terapeutyczne. Dzięki tym wartościowym cechom amstafy budzą szacunek i uznanie wśród miłośników psów na całym świecie i zdobywają serca właścicieli jako psy do towarzystwa.
Najczęściej zadawane pytania
- Skąd pochodzi rasa amstaff?
Amstaff, czyli american staffordshire terrier, pochodzi z Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Wywodzi się z krzyżówek buldogów i terierów. Rasa ta ma długą historię, od psów bojowych po towarzyszy rodzinnych. - Jak wygląda amstaff?
Amstaff to pies o muskularnej sylwetce, krótkiej sierści i majestatycznej postawie. Waży do 36 kg, ma silne nogi i dobrze zarysowaną szczękę. Umaszczenie jest różnorodne – jednobarwne, łaciate lub pręgowane. - Czy amstaff nadaje się do mieszkań?
Amstaff może mieszkać w mieszkaniu, ale potrzebuje codziennej dawki ruchu. Bez aktywności i uwagi może stać się niespokojny. Najlepiej czuje się u boku aktywnego opiekuna, który zapewni mu odpowiednie zajęcie. - Czy amstaff dobrze dogaduje się z dziećmi?
Amstaff może być lojalnym i opiekuńczym towarzyszem dzieci, jeśli jest odpowiednio wychowany. Jednak jego siła wymaga ostrożności i nadzoru. Wczesna socjalizacja i edukacja dzieci są kluczowe. - Jak długo żyje amstaff?
Amstaffy żyją średnio od 11 do 15 lat. Dobre odżywianie, regularne kontrole weterynaryjne i aktywność wspierają ich zdrowie. Psy tej rasy są odporne na większość chorób, ale wymagają uwagi.
