PL 
EN
Maltańczyk jest uroczym psem, białą kulką o wyjątkowo sympatycznym usposobieniu. Z niezwykłą łatwością, zaledwie w ciągu paru sekund, potrafi roztopić ludzkie serce. Jest psem do towarzystwa, doskonałym przyjacielem rodziny, chociaż jego długi i interesujący rodowód wskazuje na różne predestynacje.
Maltańczyk jest jedną z najstarszych ras świata. Uważa się, że pochodzi z wyspy Meledy (lub Melita), leżącej się na Morzu Śródziemnym, uznanej mylnie za Maltę. Jego korzenie sięgają czasów antycznych, gdzie był znany przede wszystkim jako pies towarzyski. Choć niektóre źródła wskazują, że ten mały czworonóg pierwotnie hodowany był do polowań na gryzonie. Maltańczyk „podbił” Wielką Brytanię w XVI wieku, kiedy zasłynął jako przedstawiciel rasy psów, szczególnie cenionej wśród arystokracji. Błyskawicznie zadomowił się na brytyjskim dworze. Był pupilem królowej Marii Stuart oraz Henryka VIII, a szczyt popularności osiągnął w czasie panowania Elżbiety I. Wierzono wówczas, że maltańczyk jest magiczny i przypisywano mu uzdrowicielskie właściwości.
Maltańczyk szybko zaskarbia sobie ludzką sympatię, na pewno także dzięki swemu wyglądowi. Opis rasy (grupa IX grupa FCI, sekcja 1, nr wzorca 65) przedstawia psa naprawdę uroczego. To niewielki czworonóg, w kłębie osiągający około 20-25 cm i ważący maksymalnie 4 kilogramy. Sierść maltańczyka jest długa (do 22 cm u osobnika dorosłego), jedwabista i śnieżnobiała, chociaż dopuszczalne są także odcienie kości słoniowej. Jest ona gładka, zawsze prosta i nie jest pofalowana lub kręcona. Włosy tego psiaka mogą być kędzierzawe jedynie tylko na łapkach. Maltańczyk praktycznie nie linieje. Jego oczy są okrągłe, zazwyczaj w odcieniu ciemnej ochry, z czarną oprawą. Nos jest duży, czarny i zaokrąglony. Uszy trójkątne i wysoko osadzone, a ogon długi i osadzony na linii zadu. Sylwetka maltańczyka jest troszkę wydłużona, o prostym grzbiecie i szerokim, mocnym zadzie. Kończyny są krótkie, proste i równolegle ustawione oraz dobrze przylegające do tułowia.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Długa i gęsta sierść maltańczyka wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Aby nie tworzyły się kołtuny, warto ją czesać codziennie. Należy używać do tego szczotki z naturalnego włosia oraz odżywki przeznaczonej do rozczesywania długiej sierści. Częstotliwość kąpieli zależy natomiast od upodobań właściciela, jeżeli jednak pupil ma być wystawiany, należy to robić co tydzień. Pozwoli to na utrzymanie okazałej fryzury w kolorze lśniącej bieli. Do pielęgnacji warto używać szamponów i odżywek przeznaczonych do białego futra. Po kąpieli zawsze należy pieska dobrze wysuszyć, używając do tego suszarki ustawionej na minimalne grzanie. Maltańczykowi należy także regularnie przystrzygać włosy w okolicach uszu, dbać o higienę wokół oczu, usuwać kamień nazębny oraz kontrolować stan pazurków.
Badania dowodzą, że rasa ta szczyci się bardzo długą tradycją. Maltańczyk był hodowany w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie. Jakkolwiek dokładne pochodzenie maltańczyka nie jest znane, wiemy, że już w czasach antycznych towarzyszył władcom, ludziom z najwyższych klas społecznych, a także damom dworu.
Błędne jest stwierdzenie, że maltańczyk jest chorowitą rasą. Pies ten cieszy się dobrym zdrowiem i jest długowieczny (przeciętna długość życia to 14 – 16 lat.). Nie dotyczy to oczywiście wspomnianego maltańczyka „miniaturki”, który jest bardziej wrażliwy.
Tę małą, niepozorną kulkę stać na wiele. Maltańczyk jest bardzo żywiołowy i skoczny. Nie przypomina przysłowiowego kanapowca i śmiało można go angażować do wszystkich zabaw zwinnościowych (np. agility). Nawet grawitacja nie przeszkadza mu w codziennym życiu. Maltańczyk ochoczo wyskakuje z rąk oraz nie boi się skakać z wysokich półek. Trzeba więc na niego bardzo uważać.
Pieski tej rasy towarzyszyły na oficjalnych wyjściach m.in.: Elizabeth Taylor, Halle Berry, Edycie Herbuś czy Julii Wieniawie.
Miniaturyzacja jest trendem obecnych czasów, choć pierwsze próby wyhodowania maltańczyka w wersji mini sięgają XVIII wieku. Nazwa maltańczyk „miniaturka” powstała stosunkowo niedawno, dla określenia odrębnej linii hodowlanej.
Futerko białej kulki rzeczywiście nie uczula lub uczula w niewielkim stopniu. Musimy jednak pamiętać, iż nie ma psów hipoalergicznych. Maltańczyk, tak jak każde inne zwierzątko, może uczulać. Alergenem nie musi być futro, a np. ślina.
Wszyscy wiemy, że biała kulka jest urocza. Maltańczyk też to wie i sprytnie potrafi wykorzystać atuty swojej urody. Wie jak przekonać właściciela do spełnienia jego prośby, wpatrując się w niego rozbrajającym wzrokiem, dotykając łapką i trącając noskiem. Szybko uczy się zachowań, które rozczulają opiekuna i wszystkich domowników.
Nosówka u psa jest wysoce zaraźliwą, niezwykle niebezpieczną chorobą, która może doprowadzić do nieodwracalnych zmian w organizmie lub skończyć się śmiercią zwierzęcia. Występuje powszechnie na całym świecie i razem z parwowirozą należy do najgroźniejszych chorób zakaźnych wśród psowatych. Choć zachorowanie może wystąpić u psów w każdym wieku, najbardziej narażone są szczenięta, a także słabe i starsze osobniki. Dzięki szczepieniom ochronnym, występowanie nosówki zostało znacznie ograniczone. Pamiętajmy jednak, że wirus wciąż jest w środowisku i stanowi zagrożenie dla naszych pupili.
Pudel duży bez wątpienia należy do najbardziej eleganckich, dystyngowanych oraz dumnych ras na świecie. Psy te odznacza niesamowita wierność, przywiązanie do opiekuna, łagodne i przyjazne usposobienie. Są towarzyskie, zawsze chętne do zabawy, a do domu wprowadzają wiele radości i optymizmu.
Każdy opiekun psa powinien zadbać o dobrą komunikację ze swoim pupilem, w tym także naukę reagowania na komendy. Nabycie różnych sprawności zapewnia równowagę, poczucie bezpieczeństwa oraz wzrost dyscypliny u czworonoga. Komendy przywoławcze należą do najważniejszych poleceń gwarantujących bezpieczeństwo opiekunowi, psu oraz wszystkim, którzy mają z nim kontakt. Umiejętność właściwej reakcji na zawołanie „do nogi” okazuje się szczególnie przydatna w sytuacjach nagłych oraz kryzysowych i staje się wręcz niezbędna, gdy podczas spacerów zamierzamy spuszczać psa ze smyczy. Jak nauczyć psa ‘noga’?