Wszyscy znają powiedzenie „żyć jak pies z kotem”, które na ogół oznacza starcie dwóch żywiołów i wieczne kłótnie, z powodu dzielących ich różnic. Psu i kotu trudno osiągnąć porozumienie, choć nie jest to niemożliwe. Taka przyjaźń też się zdarza ! Przy właściwym podejściu do procesu udomawiania, możemy swoje zwierzaki przyzwyczaić do siebie i sprawić, że ich relacja nie będzie kłopotliwa. Zatem jak przyzwyczaić psa do kota?
Różnice między psem a kotem nie dotyczą jedynie wyglądu. Wynikają ze sposobu życia, wrażliwości, umiejętności okazywania emocji lub zwyczajów żywieniowych. Psy są zwierzętami stadnymi, kochającymi kontakt z człowiekiem. Samotność jest dla nich karą. Natomiast kotom przypięto łatkę indywidualistów, chodzących własnymi ścieżkami i polujących w samotności. I chociaż w procesie udomawiania ich zachowanie uległo zmianie, to i tak pewne aspekty samotniczej natury pozostały w zwyczajach kota. Psy są bardziej ekspresyjne, wyrażają się poprzez szczekanie, bieganie, skakanie, merdanie ogonem. Kot w węższym zakresie eksponuje swoje emocje. Jednocześnie obydwie rasy mają odmienną mowę ciała, co rodzi wiele konfliktów między nimi. W takiej sytuacji zrozumiałe jest, że w ich relacji może pojawić się napięcie, nerwowość, zdenerwowanie, a nawet agresja. Jest to normalna reakcja, dlatego od samego początku wspólnego przebywania należy przyzwyczajać psa do kota, tak by mogli funkcjonować w bezpieczny sposób.
Najprościej jest przyzwyczaić do siebie szczeniaka i małego kotka, lecz nie zawsze mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją. W innym przypadku, kiedy wprowadzamy ruchliwego szczeniaka do domu, w którym przebywa już koci senior, musimy pamiętać, że ta chwila jest źródłem stresu nie tylko dla kota. Omówmy jednak odwrotną sytuację – mamy już psa i chcemy powiększyć swoją rodzinę o kota. Wtedy warto przygotować pupila do nowej sytuacji. Wrodzoną cechą czworonogów jest reakcja na komunikaty zapachowe. Dlatego warto oswoić psa z kocim zapachem, np. przez położenie obok legowiska rzeczy pachnącej kotem. Dobrze to zrobić na kilka dni przed pierwszym spotkaniem. Ponadto, skutecznym rozwiązaniem może być odtwarzanie odgłosów kota ze smartfonu. Kocie miauczenie z telefonu nieco oswoi psa z nowymi dźwiękami.
Przed pierwszym spotkaniem należy pamiętać, aby zarówno jeden, jak i drugi pupil był nakarmiony, a pies wybiegał się na spacerze. Można też sprawić, aby kocie futro przejęło trochę naszego zapachu. Ułatwi to psiakowi szybsze zaakceptowanie kotka. Jednocześnie przestrzeń w mieszkaniu należy zorganizować w sposób, zapewniający każdemu zwierzęciu odrębną i bezpieczną strefę, w której mogłoby się schronić. Powinny znaleźć się w niej: legowisko, zabawki oraz miski na jedzenie i wodę. Pamiętajmy, że kot lubi jeść w odosobnieniu.
Pierwsze spotkane zwierząt jest kluczowe dla dalszego procesu przyzwyczajania psa do kota. Musi przebiegać w spokojnej atmosferze, bez okazywania przez nas zbędnych emocji i zdenerwowania, ponieważ zwierzaki od razu to wyczują. Przez pierwszy dzień zwierzęta powinny być od siebie odseparowane. W tym celu najlepiej umieścić kota w transporterze. Dobrym pomysłem jest zamiana ich zabawek. Umożliwi to poznanie swoich zapachów i oswojenie się z nimi, zanim bezpośrednio się spotkają. Niektórzy zalecają, by zwierzaki trzymać na smyczy. W ten sposób , w niebezpiecznej sytuacji możemy je natychmiast odseparować. Psa trzymamy na luźniej smyczy, a kotu zakładamy szelki i smycz, pod warunkiem, że czuje się w nich komfortowo.
Podczas pierwszych wspólnych dni obserwujemy reakcję psa na nowego domownika i w chwili, gdy zauważymy niewłaściwe zachowanie wobec kota możemy poszerzyć szkolenie psa o adekwatne komendy i naukę samokontroli. Nie pozwalamy psu na pościgi za mruczkiem. Chwalimy zwierzaki, gdy zachowują się zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Rozdzielamy je natychmiast, gdy pojawi się agresja, ale nie stosujemy kar. Nie faworyzujemy nowoprzybyłego kotka, aby psiak nie poczuł się zazdrosny. Po jakimś czasie pies i kot zaczną przyzwyczajać się do siebie, tolerować się i coraz lepiej funkcjonować razem. Każde ich pozytywne zachowanie względem siebie trzeba nagradzać za pomocą smakołyków.
Pies i kot muszą jeść z osobnych misek. Najlepiej, aby jadły o tej samej porze, żeby żaden ze zwierzaków nie czuł zainteresowania zawartością miski drugiego. Miskę z pokarmem dla psa najlepiej postawić na podłodze w kuchni, a miskę kota umieść gdzieś na podwyższeniu, np. na drapaku lub stabilnym taborecie. Da nam to gwarancję, że pies nie będzie mógł dosięgnąć miski mruczka i nie będzie mu przeszkadzał podczas posiłku.
W naturze psa jest zaspokajanie swojego instynktu łowieckiego, który w tym przypadku może objawiać się gonitwą za kotem. Nie wynika to ze złych intencji, po prostu sama pogoń jest dla niego ekscytująca. Reakcja kota może być różna, najczęściej ucieka na meble albo chowa się pod szafki. Taka relacja między zwierzakami jest bardzo stresująca, szczególnie dla kota, który nie czuje się bezpiecznie na swoim terytorium. Należy więc pracować nad eliminacją takich zachowań.
W czasie szkolenia należy zadbać o bezpieczeństwo obydwu czworonogów. Zwierzęta nie mogą być dla siebie zagrożeniem, w żadnym etapie szkolenia. O ich bezpieczeństwo musimy zadbać także wtedy, kiedy zostają same w domu. Dobrym pomysłem jest zamontowanie do framugi drzwi specjalnej bramki, która rozdzieli mieszkanie na część kocią i psią. Należy pamiętać o umieszczeniu misek z wodą i jedzeniem w każdej z nich, a także kuwety w pomieszczeniu kota. Szkolenie można prowadzić przy pomocy drugiej osoby. Pomocnik powinien trzymać kota na kolanach lub założyć szelki i przypiąć mu smycz. Na początku szkolenia piesek może także mieć przypiętą smycz. Nagradzamy psa ( np. smakołykiem, czułym gestem) za każdym razem, gdy zachowuje spokój, będąc w tym samym pomieszczeniu, w którym znajduje się kot. Powinien zrozumieć, że jego opanowanie i brak zainteresowania kotkiem zapewni mu smakowitą nagrodę.
Po czasie pewnym można utrudnić psu zadanie, prowadząc go na smyczy za mruczkiem. Gdy pies staje się niespokojny lub zaczyna gonić kota, podajemy komendę „nie wolno”. Nagradzamy psa, gdy właściwie zareaguje i przestanie interesować się kotem. Jeżeli okaże się nieposłuszny i dalej będzie gonił kota, wyprowadzamy psa do innego pomieszczenia i nie nagradzamy przysmakiem. Ignorujemy go do chwili, kiedy się wyciszy. Szkolenie można kontynuować po kilku minutach, gdy czworonożny pupil zachowuje już spokój. Prowadzimy go znowu do pomieszczenia, w którym znajduje się kot. Jeśli nie zainteresuje się mruczkiem, nagradzamy go.
Po jakimś czasie możemy skracać odległość między zwierzętami, pamiętając o nagradzaniu psa za każdym razem, gdy ten nie będzie interesował się kotem. W następnym kroku uczymy psa zaspokajania jego potrzeb łowieckich, z dala od kota. Wykorzystujemy do tego zabawki. Możemy użyć szarpaka i bawić się z psem w przeciąganie. Pupil powinien gonić i gryźć zabawkę, dzięki czemu jego instynkt zostanie zaspokojony. Do zabawy warto także wprowadzić komendy :„zostaw” i „łap”, które nauczą go większej samokontroli i cierpliwości. Ważne jest, aby każdorazowo po zakończeniu nauki przyzwyczajania psa do kota, zapewnić obydwu czworonogom spokój, przez dalszą część dnia.
Bernardyn. Ten budzący respekt spokojny olbrzym o łagodny usposobieniu w pełni zasługują na zachwyt, jakim jest obdarzany. Słynie z wielkiej postury i równie wielkiego serca. Cechy takie jak oddanie, wierność i wyjątkowa cierpliwość sprawiają, że jest doskonałym stróżem i przyjacielem rodziny.
Biegunka u psa jest jednym z najczęściej występujących problemów zdrowotnych u psów. Nie jest schorzeniem samym w sobie, a jedynie objawem mogącym występować w przebiegu wielu dolegliwości. Może pojawić w następstwie zwykłej niestrawności, lecz może być także objawem poważnej choroby. Dlatego poznanie przyczyny biegunki oraz umiejętność określenia miejsca jej powstawania w jelitach jest kluczowe dla skuteczności terapii.
Maltańczyk jest uroczym psem, białą kulką o wyjątkowo sympatycznym usposobieniu. Z niezwykłą łatwością, zaledwie w ciągu paru sekund, potrafi roztopić ludzkie serce. Jest psem do towarzystwa, doskonałym przyjacielem rodziny, chociaż jego długi i interesujący rodowód wskazuje na różne predestynacje.
