Robaki u psa – jak sobie z nimi poradzić?

Inwazja robaków

Należy podkreślić, że właściwie wszystkie zwierzęta posiadają niewielką liczbę robaków. Jednak w pewnych warunkach liczebność tych pasożytów (zwykle tylko jednego gatunku), zaczyna nagle wzrastać. Rosnąca kolonia zaburza naturalną równowagę biologiczną organizmu, a ich pasożytniczy tryb życia, polegający na przyswajaniu cennych składników odżywczych niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu zwierzęcia, stanowi zagrożenie dla zdrowia psa. Początkowo stosunkowo bierne istnienie robaków jest bezobjawowe, ponieważ ich aktywność życiowa, ze względu na niewielką liczbę, nie powoduje większych szkód w organizmie czworonoga. Z tego powodu zdarza się, że właściciele psów zapominają o konieczności regularnych badań pod kątem robaczycy. Niewiele osób wie, że inwazja robaków pasożytniczych u osłabionych lub młodych zwierząt może być śmiertelna. Robaki u psa, mocno osadzone w ciele zwierzęcia, są w stanie przeniknąć do wszystkich narządów i poważnie je uszkodzić. Dlatego zdecydowanie zaleca się kontrolę i profilaktykę w tej sferze.

Robaki u psa – rodzaje

Na świecie znanych jest bardzo wiele gatunków robaków. Skupimy się jednak na tych najbardziej powszechnych w naszym kraju.

Tasiemce

Pasożyt ten zaliczany jest do grupy płazińców. Składa się z członów i zazwyczaj osiąga długość do 80 centymetrów. Tasiemiec kolonizuje jelito cienkie, uszkadza błonę śluzową i atakuje różne organy wewnętrzne psa, zakłócając funkcjonowanie mózgu, jelit, serca, płuc a także wątroby. Pies zaraża się tasiemcem najczęściej od innych zwierząt, które już są nosicielami. Do zakażenia dochodzi po zjedzeniu larw pcheł lub wszy, które przenoszą jaja tasiemca. Objawy dotyczą przede wszystkim dolegliwości ze strony układu pokarmowego oraz kompulsywnego wylizywania okolic odbytu.

Glisty

To powszechny pasożyt jelitowy. Glista psia (Toxocara canis) może osiągnąć długość do 20 cm i zwykle powoduje problemy żołądkowo-jelitowe. Jest szczególnie niebezpieczna dla szczeniąt, ale powoduje również problemy zdrowotne u dorosłych psów. Swoją drogę w cyklu rozwojowym rozpoczyna w przewodzie pokarmowym, a kończy w jelicie cienkim, gdzie składa jaja. Glisty, które nie przeszły całego cyklu, otorbiają się i pozostają w uśpieniu. Taka forma glist jest wyjątkowo niebezpieczna. Jest w stanie przetrwać nawet intensywny proces odrobaczania. Pies zaraża się larwami glist najczęściej poprzez mleko zainfekowanej matki, spożycie mięsa skażonego formą przetrwalnikową glisty, kontakt z odchodami chorego zwierzęcia, wylizywanie odbytu i sierści, na której znajdują się larwy glisty.

Tęgoryjce

Innym powszechnym rodzajem robaków jest tęgoryjec psi (Ancylostomatidae), który osiąga tylko około 1,5 cm długości. Pomimo stosunkowo niewielkiego rozmiaru (w porównaniu do tasiemców i glist) jest bardzo niebezpieczny. Inwazja tęgoryjca, szczególnie u szczeniąt, może być śmiertelna. Zarówno jaja, jak i larwy bytują w glebie, gdzie oczekują na przyszłego żywiciela. Najczęstszą przyczyną zakażenia pasożytem jest przypadkowe spożycie przez czworonoga jaj lub larw tęgoryjca, np. podczas zabawy patykiem, kopanie w ziemi lub wylizywania zabrudzonego ziemią futra. Inną drogą infestacji jest zarażenie poprzez powłoki skórne oraz poprzez mleko chorej na robaczycę matki.

Robaki u psa – jak dochodzi do zarażenia?

Sposób w jaki pies może się zarazić pasożytami wewnętrznymi zależy przede wszystkim od gatunku robaka. Do zakażenia pasożytami dochodzi zazwyczaj drogą pokarmową. Przedstawiamy najbardziej typowe możliwości:

• pchły, służą wielu robakom jako żywiciel pośredni
• mleko matki
• odchody
• surowe mięso

Do przeniesienia zaraźliwego czynnika może dojść także przez skórę, poprzez ukąszenia owadów.

Uwaga na oznaki i objawy robaków u psa:

• jaja robaków, segmenty robaka podobne do ziaren ryżu (poszczególne ogniwa tasiemca) lub oczywiście całe robaki (często w przypadku obleńców) w kale
• osłabienie, apatia
• wymioty (nawet kilka razy dziennie), robaki w wymiocinach
• utrata apetytu
• utrata wagi
• biegunka. Kał płynny wodnisty lub skażony krwią
• zaparcia
• matowe futro
• swędzenie zwłaszcza w okolicy odbytu

Długotrwała inwazja robaków prowadzi do zmian w morfologii krwi. Enzymy wątrobowe oraz obraz białych krwinek są często nieprawidłowe. Uszkodzenie błony śluzowej jelit powoduje anemię, która nasila się wraz z namnażaniem się pasożytów. Inwazja nicieni płucnych może mieć również niebezpieczne konsekwencje: często zaczyna się od braku apetytu psa, a kończy się zaburzeniami krzepnięcia krwi.

Co zrobić, kiedy pies ma robaki?

Jeśli zauważymy u swojego psa jeden lub więcej z wyżej wymienionych objawów, zalecamy jak najszybszą wizytę u weterynarza. Musimy zdawać sobie sprawę z tego, że im dłużej robaki pasożytują w organizmie pupila, tym więcej szkód mogą wyrządzić. Wzrasta także obawa, że robaki rozprzestrzenią się na pozostałych domowników, zaprzyjaźnione osoby lub zwierzęta. Lekarz weterynarii pomoże określić rodzaj pasożyta i podejmie ukierunkowane działania przeciwko niemu.

Warto podkreślić, że nie każdy środek odrobaczający jest jednakowo skuteczny w zwalczaniu określonego rodzaju robaka. Dlatego, aby leczenie było efektywne, konieczne jest dobranie odpowiedniego leku oraz właściwej dawki dla konkretnej psa. Środki odrobaczające występują zazwyczaj w formie tabletek, jednak coraz częściej można spotkać preparaty w postaci płynnej, w formie pasty lub kropli do stosowania na kark. Zwykle wystarczy jedna dawka leku. Jeśli jednak infekcja jest ciężka, sensowne może być powtórzenie leczenia po kilku tygodniach lub wykonanie badania kału. Warto skorzystać z tej metody diagnostycznej, ponieważ negatywny wynik badania kału eliminuje konieczność ponownego podania leków.

Robaki u psa – jak im zapobiegać?

Jak widać, robaki mogą dostać się do organizmu psa na wiele sposobów. Nie znajdziemy zatem 100% ochrony przed robakami, jednak zawsze warto podjąć środki zapobiegawcze. Jednym ze sposobów jest profilaktyczne odrobaczanie pod kontrolą weterynarza lub regularne badanie kału. Na ogół, zaleca się co najmniej 4 odrobaczenia rocznie. Badania wykazały, że 1-2 zabiegi rocznie nie zapewniają wystarczającej ochrony. Poza tym należy:

• podczas spaceru obserwować pupila, aby w razie potrzeby zapobiec zjadaniu śmierdzących kąsków (niestety atrakcyjnych dla psów)
• uważać na surowe mięso, które może zawierać robaki niewidoczne gołym okiem mięso powinno być gotowane lub zamrażane)
• zadbać o ochronę przed insektami, a po inwazji pcheł zastosować profilaktyczne odrobaczanie (oczywiście po konsultacji z weterynarzem)
• chować obuwie w szafce, ponieważ większość psów nie może się oprzeć butom, a na ich powierzchni możemy wnosić do domu jaja robaków

Może ci się spodoba:

• Pchły u psa. Jakie są objawy? Jak leczyć?
• Pies z zespołem Downa. Czy pies może mieć zespół Downa?
• Hawańczyk – pies, który zaraża optymizmem
• Życie z psem. 10 dowodów na to, że jest zdecydowanie lepsze!