PL 
EN
Owczarek podhalański słynie z przyjaznej i towarzyskiej natury. Bardzo szybko integruje się z rodziną i dobrze dogaduje się z innymi psami oraz małymi zwierzętami. Jest cierpliwy i dobroduszny w stosunku do dzieci, co czyni go popularnym psem rodzinnym. Uważany jest za lojalnego, oddanego, niezawodnego towarzysza i doskonałego stróża, wprawnego psa terapeutycznego i służbowego.
Owczarek podhalański, zgodnie z klasyfikacją FCI, jest przedstawicielem grupy, z której wywodzą się psy pasterskie i dogowate. Należy do bardzo starej rasy przedstawicieli psów górskich, pochodzących od tybetańskiego mastifa. Podhalańczyk jest spokrewniony z kilkoma europejskimi rasami psów pasterskich, zamieszkującymi górzyste tereny Karpat, Alp i Pirenejów. Wśród nich możemy odnaleźć między innymi owczarka węgierskiego kuvasza, owczarka słowackiego czuwacza, czyli psy, charakteryzujące się mocna, zwartą budowa ciała, posiadające krótko owłosiony pysk oraz długą sierść na tułowiu W drodze selekcji wyhodowano silne, masywne psy, odporne na warunki pogodowe, czujne, odważne, spokojne, o relatywne wysokim progu pobudliwości. W celu łatwiejszego odróżnienia od drapieżników dobierano jedynie psy o białej sierści.
W Polsce pierwszej próby planowej hodowli owczarka podjął się w okresie międzywojennym Korpus Ochrony Pogranicza. Uznano, że pełne zaangażowania, ciężko pracujące od pokoleń owczarki, odporne i chętne do współpracy z człowiekiem, będą dobrymi psami służbowymi. Owczarki podhalańskie doskonale sprawdziły się jako psy pilnujące obiektów przemysłowych i wojskowych. Na początku lat 30. XX wieku na Śląsku powstało Towarzystwo Miłośników Psa Służbowego, które miało za zadanie popularyzację tej rasy. Z jego inicjatywy w 1937 roku w Zakopanem zorganizowano pierwszą wystawę owczarków podhalańskich. Wzór Owczarka Podhalańskiego, pierwotnie założony w 1937 roku, został zrewidowany po II wojnie światowej przez Polski Związek Kynologiczny (oddział w Krakowie we współpracy z Uniwersytetem Jagiellońskim).
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
W 1955 roku dokonano przeglądu ponad 100 przedstawicieli pasterskich owczarków, wybranych z populacji całego Podhala. Następnie wyselekcjonowano najlepsze okazy i wskazano kierunek hodowli. W 1967 roku FCI przyjęło oficjalnie wzorzec rasy. Rada Naukowa Związku Kynologicznego 1972 roku zrewidowała schemat, modyfikując go w ten sposób, aby odpowiadał rzeczywistej populacji dominującej na Podhalu. Kolejną zmianę dokonano w 1985 roku. Obecnie obowiązuje wzorzec opublikowany w wersji ujednoliconej przez FCI w 1988 roku. Owczarek podhalański, pełniący niegdyś na ogół rolę psa pasterskiego i stróżującego, dzisiaj spotyka wielu miłośników, którzy cenią go przede wszystkim jako cudownego psa rodzinnego oraz niezwodnego czworonożnego funkcjonariusza.
Przedstawiciel tej rasy znany jest z bystrości i spostrzegawczości. Ten nieustraszony, odznaczający się czujnością, a także silnym instynktem opiekuńczym pies, doskonale odnajduje się w roli stróża i obrońcy. Jest nieufny i zdystansowany wobec obcych. Owczarek reaguje jedynie w chwili realnego zagrożenia. Bez wahania rzuca się do obrony bliskich, walczy zaciekle i wytrwale. Obce jest mu poczucie strachu, niepokoju. Chociaż jest pewny siebie, niezależny i nierzadko lubi podejmować własne decyzje, przy spokojnym przyjaznym i konsekwentnym wychowaniu staje się wyjątkowo posłuszny i chętny do współpracy. Bardzo szybko buduje silną więź z rodziną. Jest wierny, bezwarunkowo oddany, przyjazny i otwarty. Słynie z cierpliwego i łagodnego podejścia do dzieci, lubi się z nimi bawić, choć często sam decyduje o zakończeniu zabawy. Odpowiednio uspołeczniony, otacza również swoją opieką inne zwierzęta domowe.
Owczarek podhalański wykazuje dużą potrzebę aktywności, entuzjastycznie podchodzi do pływania oraz spacerów i wędrówek (choć niekoniecznie bardzo długich). Lubi przebywać na świeżym powietrzu, z pasją strzeże i chroni swoje terytorium. Brak odpowiedniej dawki ruchu, zajęć i przede wszystkim przestrzeni niekorzystnie wpływa na jego kondycję psychiczną i fizyczną.
Owczarek podhalański zwany również podhalańczykiem, jest silnym, potężnie zbudowanym psem. Jego mocna, zwarta sylwetka zapewnia mu dużą wytrzymałość, aktywność i sprawność. Samce tej rasy osiągają wysokość w kłębie od 65 do 70 cm, suki są nieco mniejsze (60 do 65 cm). Na ogół zwierzęta te ważą od 45 do 69 kg. Owczarek posiada długi i masywny tułów oraz szeroki grzbiet. Ogon noszony jest poniżej linii grzbietu. Głowa jest proporcjonalnej wielkości, nos czarny lub ciemnobrązowy. Średniej wielkości, lekko skośne oczy w czarnej oprawie posiadają ciemnobrązową tęczówkę. Sierść owczarka podhalańskiego jest długa, gęsta i twarda. Włos okrywowy jest prosty lub lekko falisty, szczególnie długi na ogonie, kołnierzu i nogach, bardzo krótki na głowie i przednich łapach. Gruby, bardzo gęsty podszerstek gwarantuje zwierzęciu ochronę nawet w ekstremalnych warunkach pogodowych. Umaszczenie psów tej rasy jest czysto białe.
Owczarek podhalański odznacza się dobrym zdrowiem i kondycją. Najczęściej rasę tę dotykają schorzenia typowe dla dużych psów: dysplazja stawu biodrowa i łokciowa. Należy również zwrócić uwagę na potencjalne choroby oczu, zwłaszcza wady powiek: entropium i ektropium. Możliwe zagrożenie stanowią także skłonności do rozszerzenia i skrętu żołądka. Profilaktyka w tym zakresie związana jest przede wszystkim z właściwie dobraną dietą. W okresie wzrostu pies nie powinien otrzymywać karmy o wysokiej zawartości białka, ponieważ może to sprzyjać problemom w obrębie stawów. Aby zapobiec skrętowi żołądka, najlepiej karmić pupila dwa, trzy razy dziennie (w mniejszych porcjach) i zadbać o to, aby pies odpoczywał po jedzeniu. Ponieważ uszy owczarka są narażone na infekcje, należy je regularnie kontrolować i w razie potrzeby czyścić.
Pielęgnacja owczarka podhalańskiego nie jest szczególnie wymagająca. Dwuwarstwowa sierść, złożona z włosa okrywowego i bardzo gęstego podszerstka nie przemaka, szybko wysycha i ma właściwości samoczyszczące. Wystarczy dokładne, regularne szczotkowanie, najlepiej raz lub dwa razy w tygodniu, aby sierść pupila wyglądała efektownie. Jedynie w okresie linienia należy poświęcić więcej czasu na intensywne wyczesywanie martwych włosów.
Przejęcie odpowiedzialności za szkolenie psa oznacza przede wszystkim akceptację i poszanowanie jego potrzeb, zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym, zgodnie z jego rasą, wiekiem i charakterem. To uznanie, oparte na rozpoznaniu mocnych i słabych stron, powinno znaleźć odzwierciedlenie w jego treningu. Nauka niezbędnych zasad daje czworonożnemu przyjacielowi wysoki stopień bezpieczeństwa, zapewnia harmonijną i stabilną relację z bliskimi osobami. Doświadczony opiekun dobrze wie, że osiągnie znacznie większy sukces w szkoleniu pupila, oferując mu nowe bodźce. Z tego powodu w szerszym sensie szkolenie psa obejmuje również naukę sztuczek, które zapewniają psu zajęcie i rozrywkę. Dlatego proponujemy dzisiaj wskazówki do nauki komendy „turlaj się”, która w kategorii dobra zabawa, zadowolenie i frajda zajmuje wysokie miejsce.
Posokowiec bawarski to doskonały tropiciel z wielką pasją łowiecką. Wytrwały, pewny siebie i nieustraszony. W kręgu rodzinnym jest przyjaznym, czułym towarzyszem, który zachwyca spokojnym, zrównoważonym i łagodnym charakterem. Do harmonijnego rozwoju potrzebuje dużo ruchu, wysiłku fizycznego oraz umysłowego.
Zabawa z psem jest ważnym czynnikiem w jego życiu. Podczas zabawy czworonożny przyjaciel może rozwijać i doskonalić swoje umiejętności, zarówno fizyczne, jak i umysłowe. Zmienność zachowań i wzorców działania pomaga psu elastycznie reagować na różne sytuacje w życiu codziennym i w konsekwencji zdecydowanie rozwija jego inteligencję. Po za tym, a może przede wszystkim, zabawa psa z opiekunem ma wielką wartość emocjonalną, dostarcza radości, satysfakcji i wzmacnia więzi. Forma i częstotliwość wspólnych zabaw stanowi istotny wskaźnik jakości relacji pies-człowiek.