Owczarek belgijski, zwany także psem rasy groenendael, obdarzony jest dużą inteligencją. Charakteryzuje się pewnością siebie i ogromną energią. Jest mądrym psem i oddanym przyjacielem, który zawsze jest gotowy na kolejną przygodę.
Owczarki belgijskie, hodowane w Belgii jako psy pasterskie, pod koniec XIX wieku zaczęły pomagać na farmach hodowlanych. Ich wrodzona zwinność, zdolność do pilnowania i zaganiania zwierzyny oraz posłuszeństwo sprawiały, że doskonale sprawdzały się w roli stróża oraz pasterza stad. Począwszy od pierwszej dekady XX wieku owczarki belgijskie były szerzej wykorzystywane, np. w policji, straży granicznej, czy jako psy zaprzęgowe. Służyły nawet podczas wojen światowych jako posłańcy Czerwonego Krzyża, nosząc lekarstwa i manierki z wodą dla rannych żołnierzy na polu walki. Prowadziły także medyków do nieprzytomnych osób. Dziś owczarki belgijskie są służą w zespołach poszukiwawczo-ratowniczych, pełnią rolę psa-przewodnika niewidomych i pomocnika osób niepełnosprawnych. Ponadto, ich zdolności w zakresie wykrywania narkotyków i materiałów wybuchowych znalazły zastosowanie w służbie w policji i wojsku.
W większości oficjalnych rejestrów rasa ta nazywana jest belgijski groenendael. Pies ten został tak nazwany na cześć wioski Groenendael w Belgii.
Owczarek belgijski jest psem pasterskim, typu wilkowatego, który podlega próbom pracy. FCI rejestruje tego czworonoga jako rasę o numerze wzorca 15, składającą się z czterech odmian: groenendael, malinois , tervuren i mniej popularnej laekenois.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Owczarek belgijski jest smukłym, dobrze umięśnionym psem o proporcjonalnej budowie ciała. Głowa jest długa, szczyt czaszki lekko spłaszczony, kufa umiarkowanie spiczasta z lekkim stopem. Zgryz psa jest równy lub nożycowy. Średniej wielkości oczy w kształcie migdałów są brązowe, a ich wyraz wskazuje na czujność psa, uwagę i gotowość do działania. Stojące uszy mają kształt trójkąta i są proporcjonalne do wielkości głowy. Nogi owczarka belgijskiego są równoległe, proste i mocne, a stopy mają koci kształt. Puszysty, krzaczasty ogon jest mocny, szczególnie u nasady.
Owczarek belgijski ma gęsty podszerstek i twardszą okrywę zewnętrzną, która jest odporna na warunki atmosferyczne. Włosy są umiarkowanie długie i proste, z kryzą futra wokół szyi i dodatkowym owłosieniem na nogach, ogonie i pod tułowiem. Kolor płaszcza owczarka belgijskiego typu groenendael jest czarny.
Waga przedstawicieli rasy wynosi dla psów 29 – 34 kg, dla suk 27 – 32 kg. Dorosłe owczarki belgijskie osiągają wzrost: 61 – 66 cm (samce), 56 – 61 cm (samice).
Owczarek belgijski groenendael jest najpopularniejszym z czterech owczarków belgijskich. Jest psem bardzo bystrym i posłusznym, zdecydowanym i spostrzegawczym. Wykazuje silny instynkt opiekuńczy i terytorialny. Rasa ta wymaga intensywnej socjalizacji, najlepiej od najmłodszych lat, aby nie stała się nieśmiała lub zbyt wrażliwa.
Owczarek belgijski jest zawsze czujny i lojalny wobec swojej rodziny. Dobrze zachowuje się w stosunku do dzieci, szczególnie jeśli są z nimi wcześnie uspołeczniony. Podobnie, przy zachowaniu odpowiedniej socjalizacji, utrzymuje dobre relacje z kotami i innymi zwierzętami domowymi. Rasa ta powinna być częścią rodziny, blisko domowników i właściciela. Czasami owczarki belgijskie mogą instynktownie przejawiać zachowania pasterskie, takie jak: pogoń i krążenie, poruszanie się bez celu przez wiele godzin i „deptanie ludziom po piętach”. Trzeba jednak je tego konsekwentnie oduczać. Owczarki belgijskie potrzebują przywództwa, codziennych ćwiczeń oraz treningu i towarzystwa. W przeciwnym wypadku mogą wykazywać skłonności do destrukcyjnych zachowań. Dlatego wymagają doświadczonego, rozważnego opiekuna.
Owczarek belgijski jest znany ze swojej sprawności i energii. Wykazuje jednak skłonności kilku schorzeń. Dotyczy to najczęściej dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, co oznacza, że należy regularnie sprawdzać stan stawów psa, aby zapewnić im mobilność.
Zaćma to również problem zdrowotny, na który właściciel owczarka belgijskiego powinien zwrócić uwagę. Każde zmętnienie w oku lub oznaki, że wzrok pupila pogarsza się, najlepiej konsultować z lekarzem weterynarii. Kolejnym problemem, z którym boryka się ta rasa jest skłonność do otyłości, która może prowadzić do kolejnych schorzeń, takich jak cukrzyca, osłabiony układ odpornościowy, zapalenie trzustki i wysokie ciśnienie krwi.
Owczarki belgijskie żyją przeciętnie od 13 do 14 lat.
Owczarek belgijski, ze względu na długą i gruby włos okrywowy oraz gęsty podszerstek, wymaga codziennego szczotkowania sierści. Szczególnie w okresie linienia należy poświęcić więcej czasu na pielęgnację pupila. Należy wówczas wycinać kołtuny, które tworzą się głównie w kryzie i na nogach, a także przycinać włosy między palcami i na zewnątrz uszu. Owczarek belgijski linieje obficie dwa razy w roku i gubi znaczne ilości sierści praktycznie przez cały rok. Uszy i zęby pupila trzeba poddawać regularnym zabiegom pielęgnacyjnym.
Kiedy wracamy do domu i nasz szczeniak wita nas entuzjastycznym skakaniem, najczęściej przyjmujemy to zachowanie z radością. Jednak bardzo szybko okazuje się, że ten problematyczny nawyk staje się dla nas i otoczenia bardzo uciążliwy, a chwilami nawet niebezpieczny. I wtedy pojawia się pytanie: jak powstrzymać psa przed skakaniem i jak zrobić to najlepiej?
Walijski corgi pembroke jest aktywnym, niezwykle inteligentnym czworonogiem, która w ostatnich latach zyskał dużą popularność. To bardzo ekspresyjny, przyjazny pies, oddany rodzinie i cierpliwy wobec dzieci. Pomimo niewielkich rozmiarów, słynie z pracowitości. Przeczytaj opis Welsh Corgi Pembroke poniżej.
Zespół Downa, zwany również trisomia 21, oznacza zaburzenie genetyczne, które może wystąpić u ludzi. Zmiana ta jest konsekwencją wytworzenia dodatkowego chromosomu i prowadzi do istotnych zmian w organizmie, które dają charakterystyczne objawy fizyczne oraz psychiczne. Chociaż przypadki tej wady genetycznej u ludzi nie są sporadyczne, u innych gatunków zespół Downa występuje niezwykle rzadko. A jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, czy psy również mogą na niego cierpieć, odpowiedź znajdziesz w naszym artykule.
