Niemiecki reżyser, aktor, humorysta Vicco von Bülow, znany również jak Loriot, nie bez powodu twierdził, że życie bez mopsa jest możliwe, ale całkowicie bezsensowne. W końcu to czarujący towarzysz o uroczym, wesołym i przyjaznym usposobieniu, którego dużym oczom i pomarszczonemu pyszczkowi trudno się oprzeć.
Za ojczyznę mopsa uznawane są Chiny, gdzie krótkonose psy były cenione już w czasów Imperium Chińskiego. Przedstawicieli rasy, opisywanych przez chińskiego filozofa Konfucjusza w VI wieku, uznawano za wysłanników bogów. Przez wiele stuleci posiadanie, jak i dotykanie psa tej rasy było przywilejem cesarza. Prawdopodobnie jednak psy, które nie nadawały się do cesarskiej hodowli, były przez hodowców sprzedawane po wysokich cenach. Rasa rozprzestrzeniła się również, gdy władca w dowód uznania zaczął obdarowywać czworonożnymi ulubieńcami dygnitarzy i przybyłych na dwór dyplomatów.
Przodkowie współczesnego mopsa zawitali do Europy dopiero na początku XVI wieku wraz z Holenderską Kompanią Wschodnioindyjską. Mops bardzo szybko zyskał popularność, szczególnie wśród koronowanych głów, arystokracji i szlachcianek. Cieszył się również dużym uznaniem wśród członków partii rojalistów, został nawet ich symbolem. Zamiłowanie do rasy znalazło także swoje odzwierciedlenie na historycznych obrazach.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Według klasyfikacji F.C.I. mopsy należą do grupy 9 – psy ozdobne i do towarzystwa, sekcji 11 – małe molosowate. Z powodu szkodliwego dla zdrowia trendu modowego w kierunku coraz bardziej płaskiej kufy, w 2010 roku oficjalny standard FCI został zrewidowany i zmieniony. Od tego czasu hodowle są bardziej nastawione na oryginalny wizerunek mopsa, z dłuższym, bardziej wysuniętym pyskiem. Dziś mops jest bardzo popularnym psem do towarzystwa, znanym przede wszystkim ze swojego przyjaznego i bystrego usposobienia.
Mops jest mocno zbudowanym, niedużym psem o kwadratowej, krępej i zwartej sylwetce z szeroką klatką piersiową. Jest dobrze umięśniony. Zwykle osiąga wysokość w kłębie do 32 centymetrów i waży od 6,3 do 8,1 kilogramów. Jego głowa wydaje się dość duża w stosunku do reszty ciała, nos w kolorze czarnym posiada duże dobrze rozwarte nozdrza. Graniasta kufa jest stosunkowo krótka, tępo zakończona. Na czole widoczne są wyraźne zmarszczki, choć zgodnie ze wzorcem fałda nad nosem nie powinna zasłaniać nosa ani upośledzać widzenia.
Oczy mopsa są duże, okrągłe i ciemne. Uszy są małe, cienkie i aksamitnie miękkie. Istnieją dwa rodzaje uszu: różyczkowe, czyli załamane, lekko odchylone do tyłu, uwidaczniające wnętrze ucha oraz bardziej cenione – guzikowe, czyli załamane ku przodowi, zakrywające wnętrze ucha. Tułów mopsa jest krótki, zwarty, a wysoko osadzony ogon przylega do biodra. Kończyny są proste, bardzo mocne. Mops posiada delikatną, gładką, miękką, krótką i błyszcząca sierść. Umiarkowanie twarda okrywa występuje najczęściej w czystej barwie srebrnej, brzoskwiniowej, płowej lub czarnej, kontrastującej z czarną pręgą grzbietową. Wzorzec dopuszcza wyraźnie odgraniczone czarne znaczenia na pysku lub masce, uszach, policzkach, na czole.
Pomimo niewielkich rozmiarów, mops jest dużym indywidualistą, który w czarujący sposób pozwala swojemu właścicielowi zrozumieć, czego chce. Uwielbia dzieci, dobrze dogaduje się również z innymi psami. Jest zabawny, przyjazny i wesoły. Zawsze ma dobry humor. Wobec domowników wykazuje dużą lojalność, czułość i przywiązanie. Nie lubi samotności, niechętnie zostaje sam na dłuższy czas. Ma figlarne usposobienie, lubi się bawić, co przeczy stereotypowi leniwego psa kanapowego. W rzeczywistości jest żywy, skory do harców, ciekawski i pełen energii.
Mops jest jedną z ras psów, które mają tendencję do tycia. Warto pamiętać, że nadwaga negatywnie wpływa na aktywność pupila oraz jego stan zdrowia. Ze względu na skłonność do nadprogramowych kilogramów dieta mopsa powinna składać z wysokowartościowej karmy, podawanej w zalecanych przez producenta oraz weterynarza ilościach. Oznacza to, że nie tylko istotna jest jakość pożywienia, lecz także właściwe dozowanie oraz rozłożenie posiłków w ciągu dnia.
Nigdy nie należy przekraczać zalecanej dawki, warto również z rozwagą podchodzić do kwestii smakołyków. Dla zdrowego i zbilansowanego odżywiania psa ważna jest niskokaloryczna, niskotłuszczowa, wysokobiałkowa dieta, czyli wysoka zawartość mięsa (białka) oraz warzyw w posiłkach, wzbogacanych witaminami. Aby uniknąć przekarmienia pupila, należy zadbać o to, żeby karma zawierała mało węglowodanów i jak najmniej tłuszczu. To, czy podawana mopsowi karma będzie mokra czy sucha, zależy ostatecznie od opiekuna.
Ze względu na predyspozycje anatomiczne mopsy w szczególności narażone są na choroby oczu oraz układu oddechowego, takie jak:
Ponadto mopsy wykazują skłonności do schorzeń uwarunkowanych genetycznie, w tym atopii- przewlekłej, alergicznej, zapalno-świądowej choroby skóry oraz kulawizny, będącej najczęściej następstwem zwichnięcia rzepki, zerwania więzadła albo pęknięcia torebki stawowej. Poza podaniem odpowiednich środków przeciwbólowych, terapia wspomagana jest suplementami diety zawierającymi glukozaminę i chondroitynę. W ramach profilaktyki zdrowotnej zaleca się ścisłe przestrzeganie kalendarza szczepień podstawowych oraz wskazanych przez lekarza weterynarii szczepień dodatkowych.
W przypadku mopsa istotne jest regularne szczotkowanie sierści, które pozwala usunąć martwe włosy, poprawia ukrwienie skóry, a w konsekwencji sprawia, że sierść staje się miękka oraz lśniąca. Najlepiej szczotkować pupila kilka razy w tygodniu, a w czasie linienia (wiosną i jesienią) codziennie. Jeśli chodzi o kąpiele to trzymamy się zasady – kapiemy wyłącznie wtedy, gdy jest to konieczne, czyli jak najrzadziej. Zazwyczaj brud można usunąć za pomocą mokrej ściereczki lub wyczesać z suchej sierści pupila. Warto chronić skórę psa przed podrażnieniami i zawsze do kąpieli używać specjalnego szamponu z przeznaczeniem do skóry wrażliwej. Ponadto należy szczególną uwagę poświęcić pielęgnacji fałdów skórnych i okolic oczu (codziennie) oraz uszu (raz w tygodniu). Te partie ciała muszą być bezwzględnie utrzymywane w czystości. Przycinanie pazurów jest kwestią indywidualną, najczęściej jednak zaleca się wykonywanie tego zabiegu co 3-4 tygodnie.
Mops jest wrażliwym inteligentnym uczniem, choć trzeba podkreślić, że podczas treningu szybko się nudzi i potrzebuje stałej motywacji. Czasami bywa uparty. Warto pomyśleć o wczesnej socjalizacji pupila, która powinna mieć przede wszystkim formę dobrej zabawy. Praca z mopsem wymaga zapasu cierpliwości, przyjaznego i pozytywnego nastawienia oraz smakołyków. Oczywiście należy przy tym pamiętać o skłonności podopiecznego do tycia. Najlepiej wybierać przysmaki o niewielkiej kaloryczności i jak najczęściej stosować nagrody w postaci głaskania, przytulania lub pochwały słownej. Atrakcyjne nagrody, stopniowanie wymagań i niezbyt intensywne sesje ćwiczeń to przepis na udaną współpracę. W nawiązaniu dobrych relacji z mopsem pomaga spokojna, pełna miłości postawa. Ważne jest również, aby dać swojemu pupilowi czas na wypracowanie wspólnej drogi. Najlepiej za młodu wyznaczyć mu jasne zasady i granice, aby wyrósł na spokojnego, zrównoważonego towarzysza.
Trzeba przyznać że mops nie należy do tytanów sportu, nie sprawdza się także w roli psa stróżującego. Z powodzeniem jednak robi karierę na innym polu, jest idealnym psem do towarzystwa, odpowiednim dla właściwie dla wszystkich, za wyjątkiem osób marzących o aktywnym uprawianiu sportu ze swoim pupilem. Czuły oddany i wesoły charakter predestynuje go do roli wspaniałego przyjaciela dla osób samotnych, rodzin z dziećmi, czy seniorów.
Dla małego mopsa nie ma znaczenia, czy mieszka w dużym domu z ogródkiem, czy w małym miejskim mieszkaniu – wszędzie czuje się dobrze. Jak każdy pies, aby zachować właściwą sylwetkę, formę i zdrowie, potrzebuje odpowiedniej dawki aktywności. Trzeba jednak pamiętać, że mops nie lubi zbyt intensywnego wysiłku fizycznego i upałów, nie powinien także wchodzić po licznych stopniach. Niezbyt długie spacery (trzy razy dziennie) oraz zabawy w aportowanie lub kopanie w ziemi całkowicie mu wystarczą.
Psy rodzą się ślepe i musi minąć nawet dwa tygodnie, zanim po raz pierwszy otworzą oczy. I choć przez kolejne miesiące ich zmysł wzroku ulega znacznej poprawie, uznaje się, że w świecie kolorów to właśnie ludzie mają przewagę. Czy słusznie? Istnieje duża różnica między tym, jak widzi pies, a tym, jak my postrzegamy świat. Przez długi czas uważano, że psy są daltonistami. W rzeczywistości nie widzą określonego spektrum kolorów tak wyraźnie jak ludzie. W zamian dostrzegają jednak rzeczy, które pozostają ukryte przed naszym zmysłem wzroku.
Nauka psa chodzenia przy nodze jest częścią podstawowego szkolenia każdego czworonożnego przyjaciela. Przeszkolenie pupila w tym zakresie jest bardzo przydatne w rozmaitych sytuacjach, w szczególności tych trudnych i groźnych. W efekcie stanowi niezbędny fundament bezpieczeństwa dla pupila, jego opiekuna i najbliższego otoczenia.
Lęk separacyjny określa stan niepokoju jaki odczuwa pies pozostawiony w samotności przez osobę, do której jest mocno przywiązany, najczęściej w przypadku, gdy nie był do takiej autonomii odpowiednio przygotowany. Niektóre zwierzęta wykazują pierwsze oznaki tego strachu, gdy tylko ich opiekun przygotowuje się do wyjścia z domu. Stan ten jest stresujący zarówno dla czworonożnego towarzysza, jak i dla jego właściciela. Często zdarza się, że samotny pies wyrządza szkody w domu, skomle, szczeka lub wyje. Dobra wiadomość jest jednak taka, że przy odpowiedniej socjalizacji i właściwym szkoleniu można zapobiec lękowi separacyjnemu lub go złagodzić.
