PL 
EN
Zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem Leonberger jest bardzo dużym, niezwykle silnym psem o eleganckiej, harmonijnej sylwetce. Charakteryzuje go pewność siebie, wewnętrzny spokój oraz kontrastująca z potężną sylwetką łagodność. Miłośnicy psów zgodnie twierdzą, że ten kto chociaż raz bliżej poznał Leonbergera, już zawsze pozostanie pod urokiem tej rasy.
Zgodnie z klasyfikacją FCI Leonbergery zalicza się do grupy molosów w typie górskim (FCI: grupa II, sekcja 2, wzorzec nr 145). Pies ten jest rasą dymorficzną płciowo, co oznacza, że samce i samice są natychmiast rozpoznawalne. Suczki mają bardziej wdzięczną, smukłą sylwetkę, z węższymi biodrami i ramionami. Samce są grubsze, mają większe głowy i łapy oraz sierść z wydatną grzywą.
Niezależnie od płci, leonbergera nie sposób przegapić, z uwagi na imponujące gabaryty. Dorosłe samce osiągają wysokość 72 – 80 cm, a suki 65 – 75 cm. Waga tych olbrzymów wynosi średnio 50 – 75 kg.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Płaszcz leonbergera jest średniej długości, z lekko falującym włosem na klatce piersiowej, brzuchu i ogonie. Samce posiadają charakterystyczną lwią grzywę na szyi, silnie owłosione przednie kończyny i charakterystyczne portki. Wewnętrzną okrywę tworzy bardzo gęsty podszerstek, który nadaje psu bardziej puszysty i kudłaty wygląd.
Umaszczenie sierści to różnorodność jaśniejszych odcieni, od lwiego i złotego poprzez jasne brązy i czerwienie. Kolory są na ogół jednolite, z wyjątkiem charakterystycznej dla rasy czarnej maski na pysku i uszach. Element ten nadaje psu ciekawy i przyjazny wygląd. Oczy leonbergera są duże, w kształcie migdałów, jednolicie ciemnobrązowe.
Heinrich Essig, znany polityk, jest uznawany za twórcę rasy leonberger. Był zapalonym miłośnikiem i handlarzem czworonogów. Mieszkał w Leonbergu w Niemczech. Jego marzeniem było wyhodowanie psa, który przypominałby lwa z herbu tego miasta. W 1846 roku Essig ogłosił, że stworzył nowego psa, krzyżując landseer newfoundland z saint bernard, a następnie z pirenejskim psem górskim. Nową rasę nazwał – leonberger, sławiąc swoje ukochane, rodzinne miasto. Następnie podróżował po świecie zajmując się popularyzacją rasy, podczas gdy jego siostrzenica, Marie, zajmowała się hodowlą i szkoleniem leonbergerów w domu.
Essig był niezwykle skutecznym propagatorem rasy. Bez większych problemów rozsławił ją wśród rodzin królewskich i celebrytów na całym świecie. Wykorzystał również swoją pozycję w radzie miejskiej, aby promować zarówno swoje miasto, jak i psy, które utożsamiane były z jego nazwę.
Leonbergery wkrótce stały się własnością Giuseppe Garibaldiego, króla Włoch Umberto, cara Rosji, austriackiej cesarzowej Elżbiety, króla Anglii Edwarda VII, czy kompozytora Richarda Wagnera.
Leonberger sprawdził się podczas obu wojen światowych jako sprawny pies stróżujący i ciągnący wozy z amunicją. We współczesnych czasach tego czworonoga często wykorzystuje się podczas operacji poszukiwawczo-ratowniczych. Ceniony jest ze względu na wielką siłę i wrodzoną chęć niesienia pomocy oraz ochrony ludzi. Specyficzne cechy leonbergera ułatwiają mu tropienie zaginionych i wyciąganie ich z wody, spod zwałów ziemi lub śniegu.
Pies tej rasy posiada duży temperament. Potrzebuje codziennej dawki wysiłku fizycznego, aby zachować zdrowie i uniknąć otyłości. Jest świetnym towarzyszem dla miłośnika wędrówek, biegania. Uwielbia pływać. Duże, ogrodzone podwórko lub ogródek to idealne miejsca dla leonbergera, by mógł „rozprostować” swoje wielkie nogi.
Usposobienie leonbergera cechują dwa bieguny. Łagodność i niezwykłe przywiązanie do właściciela kontrastuje z silnym, upartym charakterem. Niektóre osobniki, szczególnie dorastające samce mają skłonność do dominacji. Bywa, że jedynym wyjściem jest przyjazna perswazja, prośba lub negocjacje.
Leonberger lubi pływać, tropić, ciągnąć wózek lub sanki i podnosić ciężary. Jednak aportowanie piłki lub frisbee nie jest naturalną czynnością dla tej rasy. Trening posłuszeństwa jest absolutną koniecznością ze względu na ogromne gabaryty tego czworonoga. Właściciel musi być jednak wobec niego pozytywnie nastawiony, cierpliwy i konsekwentny.
Leonberger jest znany ze swej wrażliwości. Dlatego można mieć wrażenie, że jest wyraźnie zaniepokojony, obserwując kłótnie rodzinne. Ten czworonożny przyjaciel uwielbia towarzystwo domowników, jest gigantycznym miśkiem, serdecznym, przyjaznym i kochającym rodzinę . Nie radzi sobie dobrze, gdy jest pozostawiony sam sobie, na długie godziny. We względu na potężne rozmiary psa, dzieci w jego towarzystwie powinny pozostawać pod nadzorem osoby dorosłej.
Ten łagodny olbrzym doskonałe sprawdza się w roli opiekuna chorych. Leonberger świetnie radzi sobie z dziećmi i osobami starszymi, wykazując niesamowitą delikatność jak na psa tej wielkości.
Leonberger nie należy do czyścioszków, bywa trochę niechlujny, czasami się ślini (zwłaszcza, gdy jest zestresowany). Podczas spaceru lubi ślizgać się po błocie, wytarzać się w mokrych liściach, a po powrocie do domu niechętnie poddaje się pielęgnacji.
Leonberger ma grubą, podwójną sierść, która nadaje mu wygląd lwa. Mówi się, że linieje praktycznie przez cały czas, dlatego częste szczotkowanie staje się koniecznością. Dodatkowe wyzwanie pojawia się każdej wiosny i jesieni, kiedy pies zrzuca podszerstek.
Psy tej rasy zmagają się przede wszystkim z otyłością i wzdęciami żołądka. Dlatego zaleca się, aby ich posiłek dzielić na kilka mniejszych porcji. Poza tym wśród typowych schorzeń znajdują się: dysplazja stawów biodrowych oraz rak kości.
Leonbergery żyją przeciętnie 11 lat.
Kiedy minie okres adaptacji czworonożnego przyjaciela w nowym otoczeniu, przyjdzie w końcu taki moment, w którym Twój pies będzie musiał zostać sam w domu. Po prostu nie możesz go wszędzie zabierać ze sobą. Poświęcając wtedy czas na nauczenie pupila, że samotność nie jest powodem do stresu, chronisz go przed niepotrzebnym niepokojem i lękiem separacyjnym. Jak nauczyć psa zostawania w domu?
Dalmatyńczyk (inaczej wyżeł dalmatyński) jest niezwykle inteligentnym, przyjacielskim, pełnym energii psem. To pojętny uczeń, który ma duszę klauna. Lubi sztuczki i uwielbia popisywać się swoimi talentami. Ma ujmującą osobowość i bez problemu potrafi zaskarbić sobie sympatię wszystkich wokoło.
Tłuszczaki u psów są dość powszechnym problemem, budzącym zrozumiały niepokój u właścicieli. Na szczęście nie każda zauważona podskórna zmiana jest groźna. Tłuszczaki zazwyczaj nie są niebezpieczne i nie wymagają leczenia. W każdym jednak przypadku konieczna jest wizyta u weterynarza w celu dokładnego zbadania i zdiagnozowania pupila.