Dalmatyńczyk (inaczej wyżeł dalmatyński) jest niezwykle inteligentnym, przyjacielskim, pełnym energii psem. To pojętny uczeń, który ma duszę klauna. Lubi sztuczki i uwielbia popisywać się swoimi talentami. Ma ujmującą osobowość i bez problemu potrafi zaskarbić sobie sympatię wszystkich wokoło.
Dalmatyńczyk należy do grupy psów gończych, posokowców i zaklasyfikowany jest do sekcji ras pokrewnych. Jest czworonogiem typu wyżłowatego i należy do grupy psów użytkowych (FCI: grupa VI, sekcja 3, nr wzorca 153). Nie podlega próbom pracy. Psy tej rasy żyje średnio 10 – 13 lat. Samiec waży od 22 do 28 kg, a samica 16 – 24 kg. Wysokość w kłębie dorosłego psa wynosi 58 – 61 cm, a suczki: 56 – 58 cm.
Dalmatyńczyk to wdzięczny, średniej wielkości pies, o eleganckiej sylwetce. Niezbyt szeroka, harmonijna głowa pozostaje w proporcji wobec tułowia. Kufa jest tej samej długości co szczyt czaszki. Nos może być czarny, brązowy, niebieski lub ciemnoszary. Średniej wielkości okrągłe oczy są najczęściej brązowe, bywają też niebieskie, zdarza się też kombinacja obu. Osadzone wysoko, zwisające uszy stopniowo zwężają się ku zaokrąglonemu czubkowi. Ogon jest dość długi i lekko wygięty w górę. Sierść jest krótka i gęsta, przeważnie biała, z wyraźnie zaznaczonymi okrągłymi plamami: brązowymi lub czarnymi. Dalmatyńczyki rodzą się całkowicie białe. Plamy pojawiają się dopiero około dwóch tygodni później.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Dalmatyńczyk jest zabawnym, wrażliwym i inteligentnym czworonogiem, który doskonale czuje się w towarzystwie ludzi. Dla psa tej rasy bycie częścią rodziny jest ogromnie ważne. Jest stworzony dla kogoś, kto chce i lubi spędzać czas ze swoim pupilem. To lojalny i oddany przyjaciel wszystkich domowników. Doskonale odnajduje się w kontaktach z dziećmi, chociaż niektórzy eksperci ostrzegają, że rasa ta może być zbyt energiczna dla najmłodszych pociech. Dobrze dogaduje się z innymi czworonogami, jednak sukcesem do zgodnego współistnienia z innymi zwierzętami jest jak najwcześniejsza socjalizacja (najlepiej od szczeniaka).
Wyżeł dalmatyński, aby uwolnić nadmiar energii, potrzebuje aktywnych ćwiczeń, zabaw, intensywnych spacerów. Jest więc doskonałym towarzyszem dla osoby, która lubi aktywność fizyczną, biega, jeździ na rowerze lub rolkach. Pies ten jest szczęśliwy, jeśli ma dużo przestrzeni na własnym podwórku oraz całe mnóstwo zabawek i dodatkowych atrakcji. Oczywiście odnajdzie się także w mieszkaniu, jednak wtedy musi mieć zapewnioną sporą dawkę aktywności: regularne biegi, energiczne spacery, frisbee w parku, zabawy w domu.
Nie ma zgody co do pochodzenia dalmatyńczyka, ponieważ psy cętkowane były znane od wieków w Afryce, Europie i Azji. Ślady cętkowanych psów znajdują się na egipskich płaskorzeźbach i greckich fryzach, więc z pewnością jest to rasa starożytna. Nikt nie wie na pewno, skąd pochodzi rasa, ale nazwa dalmatyńczyk wywodzi się od Dalmacji, obszaru przybrzeżnego Adriatyku. Uważa się, że pies ten jest potomkiem wyżła.
Dalmatyńczyk używany był w średniowieczu jako pies gończy lub pasterski. W Dalmacji pełnił rolę stróża, natomiast we Francji wykorzystywany był jako myśliwski aporter. W XIX wieku stał się popularnym psem powozowym. Kłusował wolno obok koni i biegał miedzy kołami powozów. Pilnował odpoczywających ludzi i koni. Ponieważ dalmatyńczyk jest wytrzymały i wszechstronny pełnił różne role, m.in. był: maskotką strażaków, wartownikiem wojennym, psem pociągowym, cyrkowcem, łowcą szkodników, psem myśliwskim i stróżującym. Obecnie większość dalmatyńczyków to psy towarzyszące i wystawowe.
Decydując się na psa tej rasy należy wziąć pod uwagę, że dalmatyńczyk obarczony jest dziedzicznym schorzeniem – głuchotą. Około 9- 12% szczeniąt rodzi się całkowicie głuche, a 22 do 24% słyszy tylko na jedno ucho. Młode psiaki powinny być poddane testowi BAER na głuchotę w wieku około 6 tygodni.
Dalmatyńczyk jest także podatny na tworzenie się kamieni moczowych, ponieważ poziom kwasu moczowego u tego psa jest na ogół wyższy niż u jakiejkolwiek innej rasy. W konsekwencji najczęściej dochodzi do niedrożności dróg moczowych. Przedstawiciele tej rasy mają również skłonności do alergii skórnych, na ogół za sprawą włókien syntetycznych dywanów oraz tapicerki.
Pomimo, iż dalmatyńczyk ma krótką sierść, wymaga regularnego, intensywnego szczotkowania (najlepiej codziennie). Pies ten linieją właściwie przez cały rok, oczywiście najobficiej dwa razy w roku, w okresie linienia. Nie ma psiego zapachu i uważa się go za czyścioszka, który unika kałuż. Kąpać należy go tylko wtedy, gdy jest to konieczne. W ramach regularnych zabiegów pielęgnacyjnych należy dać o uszy pazury i zęby pupila.
Ze względu na wrażliwy układ moczowy oraz skłonności do tycia, dieta dalmatyńczyka powinna być odpowiednio skomponowana. W przeciwnym wypadku mogą wystąpić powikłania, zagrażające zdrowiu podopiecznego. Posiłki powinny zawierać zmniejszoną ilość białka i podawane w formie 2-3 porcji dziennie. Dobrze sprawdzają się karmy nisko lub średnio energetyczne, przeznaczone dla dużych ras. Warto ograniczyć ilość podawanych smakołyków do minimum.
Dalmatyńczyki wykorzystywano w XIX wieku jako psy strażackie. Biegając przy wozie strażackim, szczekaniem torowały mu drogę, a następnie pilnowały pojazdu w czasie akcji gaśniczej. W 1951 r. Narodowy Związek Ochrony Przeciwpożarowej w USA uhonorował dalmatyńczyka ustanawiając go swoją maskotkę, którą nazwano Sparky.
Tłuszczaki u psów są dość powszechnym problemem, budzącym zrozumiały niepokój u właścicieli. Na szczęście nie każda zauważona podskórna zmiana jest groźna. Tłuszczaki zazwyczaj nie są niebezpieczne i nie wymagają leczenia. W każdym jednak przypadku konieczna jest wizyta u weterynarza w celu dokładnego zbadania i zdiagnozowania pupila.
Basenji przyciąga uwagę oryginalnym wyglądem i pewnością siebie. Jest mądry, przyjazny i pełen energii. Choć zazwyczaj dość mocno akcentuje swoją niezależność, pozostawia niezatarte wrażenie pogodnym charakterem.
Każdy, kto ma w domu kudłatego czworonoga, zna ten problem. Na ubraniach, meblach, dywanie, kocu pojawia się sierść pupila. Niestety także wtedy, gdy pospiesznie ubieramy się przed wyjściem lub oczekujemy gości. Jak poradzić sobie w tej sytuacji? Pokażemy jakie sztuczki i domowe sposoby mogą pomóc w pozbyciu się niechcianych włosów.
