PL 
EN
Właściciele czworonogów dobrze wiedzą, że każdy pies ma tendencję do gryzienia, jest to część psiej natury. Prawdziwy problem pojawia się jednak wtedy, gdy skłonność do niszczenia zatacza coraz większe kręgi, a pupil powoduje duże szkody i bałagan. Warto więc podjąć wszelkie działania, aby ograniczyć do minimum te niszczycielskie zapędy. Jak oduczyć psa gryzienia?
Przyjrzyjmy się bliżej przyczynom tego destrukcyjnego zachowania. Na czołowych miejscach znajdziemy : nudę, nadmiar energii i lek. Psy nie lubią samotności, potrzebują bliskiego kontaktu z człowiekiem, zabawy, jego zainteresowania, pieszczot lub tylko obecności. Czworonogi pozostawione na dłuższy czas same w domu zazwyczaj nudzą się lub odczuwają niepokój. Wtedy niektóre psy wyją, szczekają, inne zaczynają drapać meble lub gryźć różne przedmioty. Niektóre wybierają jeden obiekt, inne próbując rozładować nadmiar energii szleją po całym domu. Bardzo często żucie, podgryzanie lub gryzienie pozwala psom radzić sobie z napięciem, niepokojem. Jest także formą poznawania świata oraz wycieszenia emocji. W przypadku szczeniaków problem z gryzieniem może wiązać się z wyrzynaniem zębów lub ich wymianą. Pierwsze zęby mleczne, najczęściej siekacze pojawiają się u psów w trzecim, czwartym tygodniu życia. Około ósmego tygodnia szczeniak powinien już mieć wszystkie 28 zębów mlecznych. Aby ulżyć swędzącym dziąsłom szczeniak odczuwa naturalną potrzebę gryzienia. W okresie wymiany zębów mlecznych na stałe, czyli od 3. do około 8. miesiąca życia, sytuacja się powtarza.
Oczywiście nie ma gotowej recepty, która sprawdziła by się w każdym przypadku. Musimy uzbroić się w cierpliwość i pogodzić się z tym, iż wiele metod wymaga żelaznej konsekwencji i sporej ilości czasu. Przede wszystkim, jeżeli zauważymy, że nasz pupil uwielbia gryźć różne rzeczy, trzeba usunąć z jego bezpośredniego otoczenia wszystkie przedmioty, które mogłyby stanowić dla niego zagrożenie, spowodować chorobę lub zaszkodzić. Chowamy więc wszystkie drobiazgi, części zabawek, szklane, plastikowe ozdoby.
Jeśli spędzamy dużo czasu poza domem, musimy pupila stopniowo przyzwyczajać do naszej nieobecności. Możemy też skorzystać z internetowych opracowań ilustrujących trening separacji psa. Kolejne działanie, które możemy podjąć to angażowanie pupila w różnego rodzaju aktywność fizyczną. Wychodźmy na długie spacery, uprawiajmy wspólnie sport, bawmy się, trenujmy polecenia. Przed wyjściem z domu możemy spróbować rozładować zgromadzoną energię zabawami, tresurą. Zaoferujmy mu ciekawe zabawki, atrakcyjne kości do żucia lub inne gadżety , które przyciągają uwagę psa. Pamiętajmy przy tym o dwóch kwestiach: nie wykorzystujemy do zabawy starych lub niepotrzebnych części garderoby. Pies nie potraf odróżnić nowych rzeczy od starych i kiedy znudzi się zużytym kapciem z pewnością chętnie zatopi zęby w nowym. Drugim elementem jest konieczność regularnej wymiany przedmiotów do zabawy. Na rynku dostępne są różnorodne zabawki motywacyjne, które wspierają intelekt, koncentrację, angażują czworonoga i zaspakajają jego ciekawość.
Jeśli pies kieruje swoje niszczycielskie zapędy w stronę konkretnego przedmiotu możemy spryskać jego powierzchnię sprayem odstraszającym, który posiada nieprzyjemny, gorzki smak zniechęcający do gryzienia. Kupujmy wyłącznie te preparaty, które mają w składzie naturalne substancje, czyli związki nieszkodliwe dla zwierząt. W ofercie znajdziemy zarówno środki bezzapachowe, jak i te wzbogacone o przyjemny aromat.
Nasze dłonie powinny kojarzyć się pupilowi z delikatnymi, czułymi gestami. W trakcie zabawy nie pozwalajmy psu na gryzienie dłoni, stóp oraz szarpanie odzieży. Jeżeli pies złapie naszą dłoń zębami, reagujemy komendą „zostaw”, „nie” lub „nie wolno”. Następnie wycofujemy ręce, przerywamy zabawę i odchodzimy. Pupil otrzymuje sygnał, że zabawa właśnie się skończyła. Po chwili podejmujemy kolejną próbę. Jeśli sytuacja się powtórzy, znowu przerywany zabawę i wychodzimy z pomieszczenia. Powtarzamy działania do momentu, aż nasz pies zrozumie, że gryzienie jest powodem, dla którego kończy się zabawa. Będzie to dla niego sygnał, że takie zachowanie nam się nie podoba i jeśli chce kontynuować zabawę, musi je zmienić. Oczywiście warunkiem skuteczności tej metody jest żelazna konsekwencja i cierpliwość. Psy są inteligentnymi czworonogami i prędzej czy później sposób ten przyniesie efekty.
Zwróćmy uwagę na fakt, że każde zachowanie naszego pupila ma swoją przyczynę. Często niepożądane zachowania podopiecznego wynikają z tego, że poświęcamy pupilowi za mało czasu, nie rozumiemy jego potrzeb lub natury. Nasz pies musi mieć zapewnioną właściwą dawkę ruchu, zabawy i pracy, a zrozumienie jego psychiki jest podstawą do pokonania większości problemów. Pamiętajmy także, że w dużej mierze to od nas zależy jakie nawyki pies przyswoi. Nie prowokujmy go do szarpania, skakania, nie pozwalajmy mu gryźć naszych dłoni, nie narzucajmy się z głaskaniem, przytulaniem lub innymi gestami sympatii. Gdy pies zaczyna gryźć zawsze reagujmy stanowczym, lecz łagodnym gestem. Obojętnie, który sposób oduczania psa gryzienia wybierzemy, musimy sobie zdawać sprawę z tego, że wyłącznie konsekwentne postępowanie przynosi zamierzone skutki.
Chihuahua – najmniejszy pies świata jest wesołym zawadiaką o wielkim sercu. Aż trudno uwierzyć, że w tak małym ciałku drzemią tak duże pokłady wrażliwości i olbrzymi temperament.
Aportowanie jest bardzo silnie zakorzenione w naturze psów, dotyczy to zwłaszcza ras myśliwskich. Dla czworonogów o silnym instynkcie posiadania przedmiotów, wykazujących skłonności do współdziałania nauka aportowania może stać się pretekstem do świetniej zabawy, kształtującej współpracę i wpływającej na zacieśnienie więzi pomiędzy psem a opiekunem. Jest doskonałą okazją do przyswajania nowych psich umiejętności, uczy posłuszeństwa, skupienia, ćwiczy pamięć i wzmacnia kondycję. Zatem jak nauczyć psa aportować?
Samojed (Samoyed) to średniej wielkości, biały, elegancki szpic. Z natury łagodny, bardzo towarzyski i przyjacielski. Rasa ta wywodzi się od Samojedów – plemienia zamieszkującego Syberię i północną Rosję. Pierwotnie pełnił rolę pracującego zespołowo psa zaprzęgowego i myśliwskiego, obecnie spełnia przede wszystkim funkcje psa rodzinnego i do towarzystwa.