Nauka psa chodzenia przy nodze jest częścią podstawowego szkolenia każdego czworonożnego przyjaciela. Przeszkolenie pupila w tym zakresie jest bardzo przydatne w rozmaitych sytuacjach, w szczególności tych trudnych i groźnych. W efekcie stanowi niezbędny fundament bezpieczeństwa dla pupila, jego opiekuna i najbliższego otoczenia.
Szklenie obejmujące naukę psa chodzenia przy nodze niesie ze sobą liczne korzyści. Trzeba wziąć pod uwagę, że każdy pies wykazuje dużą wrażliwość na bodźce płynące z otoczenia. Skupienie uwagi na komendzie, która przywołuje pupila do nogi, skutecznie odwraca jego uwagę od problematycznych, kryzysowych sytuacji. Mijanie innych zwierząt, spacerowanie wąskim, zatłoczonym chodnikiem, przebywanie w tłumie, przechodzenie niebezpiecznymi szlakami to tylko wybrane przykłady stresujących sytuacji, w trakcie których ta umiejętność może być przydatna. Z oczywistych względów trzymanie psa przy nodze stanowi wówczas niezbędny filar bezpieczeństwa. A to właśnie na opiekunie czworonoga spoczywa odpowiedzialność za jego zachowanie, zdrowie oraz bezpieczeństwo. Opanowanie umiejętności chodzenia przy nodze nie oznacza trzymania czworonożnego przyjaciela blisko siebie przez cały czas wspólnego spaceru. Daje jednak opiekunowi szansę na poruszanie się z pupilem w sposób kontrolowany. Pozwala to do minimum ograniczyć ryzyko niepożądanych zdarzeń i zapewnia obydwu stronom o wiele bardziej relaksującą i bezproblemową rekreację.
Naukę psa chodzenia przy nodze najlepiej rozpocząć w środowisku o niskim poziomie bodźców. Pupil nie będzie się wtedy rozpraszał i łatwiej będzie mu skupić uwagę na treningu. Najkorzystniej zainicjować ćwiczenia w domu lub w przydomowym ogrodzie. Należy pamiętać, aby szkolenie prowadzić w krótkich sesjach (5-10 minut). W trakcie przedłużających się zajęć treningowych czworonożny przyjaciel traci koncentrację i szkolenie staje się nieefektywne. Do nauki chodzenia psa przy nodze, jak w przypadku każdego innego szkolenia, należy przygotować ulubione przysmaki czworonożnego towarzysza.
Przed rozpoczęciem ćwiczeń należy zdecydować się, przy której nodze ma chodzić pies. Wydaje się naturalnym, aby była to prawa strona, która jest wygodniejsza w codziennych sytuacjach. Jeżeli jednak chcemy trenować ze swoim pupilem profesjonalne psie sporty – należy wybrać lewą stronę, gdyż w sportach kynologicznych wymagane jest przywoływanie i prowadzenie psa właśnie przy tej nodze.
Ćwiczenie rozpoczynamy od zachęcenia pupila, aby podszedł i stanął lub usiadł po wybranej stronie. Istotne jest, aby jego przednie łapy znalazły się na wysokości naszych nóg. Gdy czworonożny przyjaciel zajmie taką pozycję, należy go pochwalić. Następnie, ukryty w dłoni smakołyk przytrzymujemy przez chwilę przy nosie psa, po czym płynnym ruchem przesuwamy zamkniętą dłoń na wysokość własnej klatki piersiowej – na stronę, po której pies ma chodzić przy nodze. Wtedy stawiamy 2–3 kroki na wprost. Futrzany towarzysz powinien podążyć naszym tropem, koncentrując się na smakołyku. Jeśli podopieczny idzie po właściwej stronie nogi, zatrzymujemy się i dajemy mu smakołyk. Dodatkowo można go pogłaskać i pochwalić słownie. W trakcie ćwiczenia zachowujemy spokój, opanowanie, nie pokazujemy podekscytowania. Staramy się również nie dopuścić do zbytniego ożywienia u pupila (np. skakania).
Powtarzamy ten element kilka razy. Jeśli czworonożny przyjaciel trzyma się wybranej nogi, urozmaicamy ćwiczenie i dołączamy do ćwiczeń element ze skręcaniem z drogi. Jeśli pies ma chodzić przy prawej nodze, to skręcając w prawo – trochę przyspieszamy, natomiast przy skręcie w lewo – idziemy wolniej, czekając na psa. W analogiczny sposób wykonujemy ten element, kiedy pies ma chodzić przy drugiej nodze.
Kiedy pies już potrafi chodzić po wybranej stronie, do ćwiczenia dodajemy komendę „noga”. Innym sygnałem może być stuknięcie dłonią w udo nogi, przy której czworonóg ma chodzić. Gdy pies potrafi przejść 20 kroków po podanej komendzie, możemy przystąpić do kolejnego etapu nauki. W przeciwnym wypadku, powtarzamy ćwiczenie z mniejszą ilością kroków, aż do osiągnięcia dystansu 20 kroków. Po przejściu odpowiedniej liczby kroków, natychmiast nagradzamy pupila i kończymy ćwiczenie komendą „koniec”. Po jej wypowiedzeniu przez chwilę nie zwracamy uwagi na psa, dając mu sygnał, że po tej komendzie ta zabawa się skończyła.
Jeśli podczas nauki chodzenia psa przy nodze futrzany przyjaciel podskoczy, aby dostać się do smakołyku, zatrzymujemy się i cierpliwie poczekajmy, aż pies spokojnie stanie obok, przy wybranej nodze. Dopiero wtedy kontynuujemy ćwiczenie.
W kolejnym etapie nauki psa chodzenia przy nodze przenosimy trening do bardziej absorbującego środowiska (np. do parku), zwiększając stopień trudności ćwiczeń. Najpierw wydłużamy dystans, jaki pies będzie miał do pokonania idąc przy nodze. Dodatkowo możemy zacząć wykonywać to ćwiczenie trzymając psa na luźnej smyczy. Zanim kolejny raz zwiększymy liczbę kroków, pamiętamy o powtarzaniu każdego ćwiczenia kilka razy i nagradzaniu smakołykiem oraz chwaleniu pupila za prawidłowo wykonane zadanie.
W tym kroku zaczynamy budować pierwsze sytuacje rozpraszające psa i wprowadzać do trudniejszego otoczenia. Możemy na przykład umieścić ulubioną zabawkę na trasie spaceru, w dobrze widocznym miejscu. Po zobaczeniu jej, pies powinien nadal iść przy nodze. Po pewnym czasie zaczynamy różnicować tempo marszu i wydłużać pokonywany dystans, korygując zachowanie psa w przestrzeni publicznej. Możemy również wykorzystać punkty odniesienia w otoczeniu do wzmacniania nauki chodzenia przy nodze, np. podczas spaceru przy najbliższym krzewie dostawiamy pupila do nogi, a po minięciu kilku drzew lub krzewów nagradzamy go i luzujemy smycz. Podobnie postępujemy przy mijaniu innego psa lub dziecięcego placu zabaw.
Jeśli czworonożny przyjaciel ma problemy z koncentracją, warto cofnąć się w treningu o jeden lub nawet dwa kroki. Stopniowo ograniczamy ilość przysmaków na rzecz słownych pochwał lub głaskania. Przez wszystkie etapy szkolenia musimy wykazać się pozytywnym nastawieniem, cierpliwością i konsekwencją, a z czasem będziemy mogli cieszyć się z umiejętności chodzenia psa przy nodze na co dzień.
Lęk separacyjny określa stan niepokoju jaki odczuwa pies pozostawiony w samotności przez osobę, do której jest mocno przywiązany, najczęściej w przypadku, gdy nie był do takiej autonomii odpowiednio przygotowany. Niektóre zwierzęta wykazują pierwsze oznaki tego strachu, gdy tylko ich opiekun przygotowuje się do wyjścia z domu. Stan ten jest stresujący zarówno dla czworonożnego towarzysza, jak i dla jego właściciela. Często zdarza się, że samotny pies wyrządza szkody w domu, skomle, szczeka lub wyje. Dobra wiadomość jest jednak taka, że przy odpowiedniej socjalizacji i właściwym szkoleniu można zapobiec lękowi separacyjnemu lub go złagodzić.
Catahoula leopard dog – znany również pod nazwami louisiana catahoula, leopard dog lub catahoula cur – to amerykańska rasa psów, która jeszcze nie została uznana przez FCI. Inteligentny, energiczny, i rzadko spotykany w Europie czworonożny przyjaciel jest od 1979 roku oficjalnym psem stanowym amerykańskiej Luizjany. Pierwszym psem, który zdobył ten tytuł był Skeeter.
Przedstawiciele największych ras psów robią ogromne wrażenie. Budzą respekt i onieśmielenie. Co ciekawe, duże psy często są znacznie cichsze i delikatniejsze od swoich mniejszych pobratymców. Chociaż ich ogromny rozmiar może początkowo wywoływać zakłopotanie, a nawet niepokój, właściwe wychowanie sprawia, że stają się dobrodusznymi, lojalnymi i czułymi towarzyszami.
