Gończy Polski to pies myśliwski o doskonałych walorach użytkowych i zrównoważonym temperamencie. Zwinny, mądry i łatwy do wyszkolenia. Wykorzystywany jest przede wszystkim do polowań na lisy, zające i dziki. Świetnie sprawdza się również w roli psa rodzinnego. Ze swoim posłusznym, przyjaznym, energicznym usposobieniem jest idealnym towarzyszem dla osób aktywnych, spędzających dużo czasu na łonie natury.
Pierwsza wzmianka o polskich psach gończych pochodzi z XIV wieku. Uważa się, że rasa ta wywodzi się ze skrzyżowania innych europejskich ras psów myśliwskich takich jak: psy św. Huberta, rosyjsko-mongolski ogar kostromski. W XIV-XVII wieku polowania na psy były bardzo popularne wśród szlachty, dlatego opisy tych psów często pojawiały się w kronikach. Rasa słynęła z doskonałego węchu i słuchu. Za pierwowzór współczesnego standardu można uznać opis psów gończych autorstwa Ignacego Bogatyńskiego (1823-1825). Po I wojnie światowej gończy polski był w naszym kraju wykorzystywany przede wszystkim w łowiectwie. Po drugiej wojnie światowej psy gończe czystej krwi, podobnie jak wiele innych ras, praktycznie zanikły.
Ważną rolę w ich odbudowie odegrał płk Piotr Kartawik oraz płk Józef Pawłusiewicz, którzy na początku lat 60. XX wieku rozpoczęli celową hodowlę. Wkrótce udało się zarejestrować obydwie odmiany psów pod nazwą polski ogar. Wzorzec przystosowany do psów płk Kartawika został uznany przez FCI w 1965 roku. Dopiero w 1983 roku Związek Kynologiczny w Polsce otworzył księgę wstępną pod nazwą gończy polski, a pierwszego rodowodowego przedstawiciela tej rasy wyhodowano w 1989 roku. Obowiązujący standard został uzupełniony w 2000 roku w zakresie rozszerzenia dopuszczalnych umaszczeń. Rasę, uznaną przez FCI w 2006 roku jako piątą rodzimą rasę psów, zarejestrowano pod numerem 354.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Według klasyfikacji FCI gończy polski należy do grupy 6 – psy gończe, posokowce i rasy pokrewne, sekcji 1.2 – psy gończe średniej wielkości. Wzorzec opisuje gończego jako krzepkiego, silnego psa średniego wzrostu, o zwartej budowie ciała i mocnym kośćcu. Jego wygląd kojarzy się z lekkością, zwinnością i elegancją, w mniejszym stopniu z szybkością i wytrzymałością. Psy tej rasy osiągają 55 – 59 cm wysokości w kłębie i ważą 25 – 30 kg, natomiast suki odpowiednio: 50 – 55 cm, 20 – 26 kg. Głowa gończego polskiego jest prostokątna, proporcjonalna do ciała, a kufa równa długości czaszki. Skóra na czole tworzy fałdy. Stop jest słabo zaznaczony. Szczęki mocne, zgryz nożycowy. Wiszące uszy mają kształt trójkąta i są lekko zaokrąglone na końcach. Ciemnobrązowe oczy są wyraźnie skośne.
Gończy polski posiada kompaktowy, smukły tułów, z prostym dobrze umięśnionym grzbietem i głęboką, szeroką klatką piersiową. Pokryty gęstym włosem ogon jest osadzony nisko i sięga stawu skokowego. Łapy są muskularne, mocne i szczupłe. Okrywa jest krótka, twarda, z grubym podszerstkiem i ściśle przylega do ciała psa. Kolor sierści gończego polskiego może być czarny podpalany, brązowy podpalany, czekoladowo-czerwony i rudy. Podpalane plamy znajdują się na powiekach, policzkach, kufie, pod krtanią, na klatce piersiowej, wewnętrznej stronie ud i barków, śródstopiu, spodniej stronie ogona i pod ogonem. Dozwolone są białe znaczenia w dolnej części łap i klatce piersiowej.
Gończy polski to zrównoważony, energiczny, zwinny pies o spokojnym, łagodnym charakterze. Odważny i nieustraszony wobec zagrożenia, nieufny i ostrożny wobec obcych. To posłuszny i oddany towarzysz. Inteligentny i łatwy w szkoleniu, choć warto pamiętać, że nie lubi nadmiernej presji podczas nauki. Najlepiej reaguje na pozytywne metody treningowe oraz naukę podczas zabawy. Po odpowiednim wyszkoleniu i socjalizowaniu, dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami domowymi.
Gończy polski buduje silną wieź ze wszystkimi członkami rodziny. Jest bardzo czuły i lojalny. Jest cierpliwy w stosunku do dzieci, jednak ze względu na swoje gabaryty i potencjał energetyczny, jego zabawy z pociechami należy nadzorować. W jego wychowaniu istotną rolę odgrywa cierpliwość, konsekwencja i przyjazne podejście. Aby uniknąć niepożądanych zachowań warto od samego początku ustalić jasne zasady i granice dla pupila. Gończy polski z pewnością nie jest psem kanapowym, musi prowadzić aktywny tryb życia. Jest energiczny i chętny do zabawy, potrzebuje dużej dawki ruchu. Kiedy się nudzi, może wykazywać zachowania destrukcyjne i buntownicze. Z powodu energicznego usposobienia jest wspaniałym towarzyszem dla tych osób, które mogą zapewnić mu odpowiedni poziom aktywności fizycznej: długie spacery, jogging i jazda na rowerze obok właściciela, pływanie lub uprawianie psich sportów.
Zabiegi pielęgnacyjne gończego polskiego nie są wymagające. Pies posiada krótką sierść, którą wystarczy wyczesać raz na tydzień (zawsze czesząc z włosem), w okresie linienia nieco częściej. Po spacerze można przetrzeć okrywę wilgotnym ręcznikiem. Czworonożny przyjaciel nie potrzebuje też częstych kąpieli, wystarczy wykąpać go 1-2 razy na 3 miesiące, chyba, że w czymś się wytarza lub mocno wybrudzi podczas spaceru. Regularnie należy przemywać okolice oczu wacikiem zamoczonym w wodzie lub naparze z rumianku, a także przycinać pazury, jeśli sam ich nie ściera. Specjalnej uwagi wymagają uszy gończego polskiego, które należy systematycznie kontrolować oraz czyścić. W przeciwnym razie może dojść do ropnego zapalenia ucha.
Gończy polski uważa się za odporną i zdrową rasę psów. Istnieją jednak pewne schorzenia, na które należy zwrócić uwagę, takie jak: dysplazja stawu biodrowego i łokciowego, stany zapalne oczu, zapalenie ucha środkowego. Po wieloletnich obserwacjach gończych stwierdzono również skłonności do niedoczynności tarczycy. Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi 12-15 lat.
Zdjęcia użyte we wpisie: Янковский Евгений, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons, Mikeone pl, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons, Янковский Евгений, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
Kaszak u psa jest łagodną zmianą nowotworową o charakterze torbieli. Zwykle przyjmuje postać wypukłego guzka i jest bezbolesny. Większość opiekunów nie zauważa tego rodzaju zmian, ponieważ cysty na ogół osiągają wielkość ziarnka gorczycy i rosną powoli. Mogą jednak urosnąć do rozmiarów orzecha włoskiego, jeśli nie zostaną rozpoznane i poddane leczeniu.
Jeśli opiekujesz się czworonożnym przyjacielem od dłuższego czasu, zazwyczaj rozpoznajesz bezbłędnie dawane przez pupila sygnały, że musi wyjść na spacer. Repertuar zwiastunów może być szeroki, od niespokojnego kręcenia się po pokoju, wpatrywania się, skrobania w drzwi, przynoszenia smyczy, aż do szczekania, piszczenia i wycia. Jeśli jednak Twój podopieczny jest domownikiem od niedawna, nie zawsze udaje się rozpoznać lub w porę zauważyć oznakę potrzeby załatwienia swoich potrzeb fizjologicznych. Wtedy z pomocą przychodzą specjalne akcesoria, za pomocą których można z łatwością jak nauczyć psa sygnalizowania swoich potrzeb.
Wybór smyczy zależy od preferencji właściciela psa i jego stylu spacerowania, jednak dla psa o wadze 25 kg lub większego, zaleca się stosowanie smyczy o długości m.in. 2 metry i szerokości 2,5 cm. Najlepszym wyborem będzie smycz wykonana z mocnego, ale jednocześnie miękkiego materiału, takiego jak taśma poliestrowa czy taśma gumowana. Smycz powinna być solidna i […]
