Berneński pies pasterski należy do inteligentnych i bardzo wytrzymałych czworonogów. Jest niezmiernie uczuciowy, bardzo szybko przywiązuje się do wszystkich domowników. Odznacza się spokojnym, zrównoważonym, łagodnym charakterem. Jest cierpliwy i wyrozumiały wobec dzieci. Właśnie te cechy sprawiają, że jest wspaniałym towarzyszem rodziny.
Historia berneńskiego psa pasterskiego jest opisywana szeroko i różni się w zależności od przytaczanego źródła. Najbardziej wiarygodne przekazy wskazują, że psy te żyły na terenie Helwecji (dawnej Szwajcarii) już około 1000 – 600 p.n.e. Uważa się, że przodkowie berneńczyka pochodzili od mastifa tybetańskiego i byli wykorzystywani jako lokalna siła pociągowa, do transportu wyrobów wełnianych i nabiału w trudnych warunkach alpejskich.
Pod koniec XIX wieku po raz pierwszy nazwa “berneńczyk” pojawiła się w gospodzie w miejscowości Dürrbach, niedaleko Berna. Właściciel trzymał długowłose czworonogi, które pilnowały gospodarstwa i pracowały jako psy pasterskie. Młode szczeniaki szybko stały się ulubieńcami gości odwiedzających gospodę. Turyści chętnie je kupowali. W ten sposób berneńczyk stał się towarzyszem rodziny, a hodowle tej rasy zaczęły się rozpowszechniać. Na początku psy te nazywano Dürrbacherami (od nazwy miejscowości, z której pochodziły), natomiast od 1913 roku wprowadzono nazwę “berner sennenhund” – berneński pies pasterski, która obowiązuje do dziś.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Berneński pies pasterski, zgodnie z klasyfikacją FCI należy do grupy 2- sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne, do sekcji 3- szwajcarskie psy pasterskie. Odmiennie do pozostałych szwajcarskich psów pasterskich jest rasą długowłosą.. Ten silny pies waży około 40 – 44 kg. Dorosły osobnik osiąga wzrost w kłębie 58-66 cm (suka) i 64 -70 cm (pies). Berneńczyk jest dość krępy lecz harmonijnie zbudowany. Psy tej rasy dożywają maksymalnie do 10 lat, średnio żyją 6 – 8 lat.
Glowa berneńczyka jest proporcjonalnie zbudowana, z wyraźnie zaznaczonym stopem oraz kufą średniej długości i charakterystycznym, zawsze czarnym nosem. Kształt oczu przypomina migdały. Uszy są trójkątne, niezbyt duże i wysoko osadzone oraz zaokrąglone na końcach ( płasko przylegają w czasie spoczynku). W czasie pobudzenia berneńczyk kieruje uszy do przodu. Ogon psa jest długi i sięgać powinien co najmniej do stawu skokowego. W spoczynku winien swobodnie zwisać, a w ruchu być uniesiony na wysokość grzbietu lub trochę wyżej.
Sierść berneńskiego psa pasterskiego ma miękką i błyszczącą okrywę oraz gruby podszerstek. Włos jest długi i może być prosty lub delikatnie pofalowany. Umaszczenie tego czworonoga jest trójbarwne, zgodnie ze wzorem:
Berneńczyk jest łagodnym i towarzyskim psem, o miłym usposobieniu. Uwielbia kontakt
z człowiekiem, dlatego też źle znosi wielogodzinną samotność. Bardzo przywiązuje się do właścicieli, jest cierpliwym pupilem i szybko nawiązuje dobry kontakt z dziećmi. Jednak z uwagi na rozmiary i wagę czworonoga należy uważać, aby niechcący nie zrobił krzywdy dzieciom. Berneńczyk, który od szczeniaka wychowuje się w towarzystwie kota lub innych zwierząt domowych z pewnością później zaakceptuje ich obecność w domu.
Berneński pies pasterski jest zazwyczaj mało szczekliwy, ale jako pies stróżujący „daje głos” kiedy jest zaniepokojony. Przyjaciół domu rozpoznaje i wita serdecznie. Natomiast przed obcymi ostrzega szczekaniem, lecz za chwilę się uspokaja i zachowuje się wobec nich z pewną rezerwą. Zaakceptuje ich wówczas, kiedy zauważy, że właściciele okazują im życzliwość.
Z uwagi na dużą masę berneńczyka oraz obciążenie genetyczne (np. dysplazja stawów biodrowych) oraz częste urazy więzadeł stawów kolanowych, należy dbać o układ kostno-szkieletowy psa tej rasy. Berneński pies pasterski musi utrzymywać właściwą masę ciała i mieć zapewniony regularny, choćby krótki wysiłek fizyczny. Niestety psy tej rasy mają także predyspozycje do chorób natury onkologicznej. Każdy guzek, powiększenie węzłów chłonnych, czy zmiana rozrostowa powinny być sprawdzone i zbadane przez weterynarza. Należy jednocześnie wykonywać raz w roku kontrolne badania krwi.
W wieku szczenięcym należy zminimalizować aktywność ruchową berneńczyka, aby zapewnić właściwy rozwój kości i stawów. Rocznego psiaka można spuszczać ze smyczy, żeby się wybiegał. Dorosły pupil potrzebuje co najmniej godziny ruchu w ciągu dnia. Gdy zbagatelizujemy tę potrzebę, pies z pewnością przybierze na wadze. Należy jednak pamiętać, że berneńczyk nie jest wytrawnym biegaczem, np. przy rowerze, czy zwolennikiem zabaw z piłką. Lepiej wybrać się z nim na długi spacer, połączony z elementami biegania i aportowaniem piłki, czy umożliwić mu pływanie, które uwielbia.
Psy tej rasy mogą otrzymywać posiłki zarówno w formie gotowej karmy dla dużych ras , jak i przygotowywane w domu. Berneńczyk jest typowym łakomczuchem, który nie gryzie pokarmu, lecz połyka łapczywie duże kawałki jedzenia. Może to powodować wzdęcia i problemy żołądkowe. Mniej obfite, częstsze posiłki mogą zminimalizować problem. Należy więc dzienną porcję podzielić na 2-3 racje oraz zapewnić psiakowi stały dostęp do czystej i świeżej wody. Ponadto, berneńczyk potrzebuje właściwego doboru składników odżywczych, w tym minerałów i witamin, które określa lekarz weterynarii.
Berneński pies pasterski jest inteligentny, pojętny, łatwy do ułożenia i pomimo dużych rozmiarów dosyć chętnie uczestniczy w szkoleniu. Zwykle łatwo go zachęcić do ćwiczeń. Najbardziej rekomendowane dla tej rasy umiejętności to: tropienie, nosework, ciągnięcie ciężkich ładunków i trening posłuszeństwa.
Dbałość o wygląd i szatę berneńskiego psa pasterskiego nie jest skomplikowana, lecz może przysporzyć pewnych trudności, szczególnie ze względu na gabaryty psa. Sierść wymaga systematycznej pielęgnacji, między innymi dlatego, że jest długa i lubi się plątać. Ponieważ berneńczyk intensywnie linieje należy szczotkować jego sierść 2 – 3 razy w tygodniu. Berneńczyka kąpiemy w zasadzie wówczas, gdy zaistnieje taka konieczność. Należy jednak rozczesać włosy zarówno przed kąpielą, jak i po niej, a także dokładnie je wysuszyć. Dodatkowo pamiętamy, aby włosy między opuszkami łap były systematycznie przycinane, regularnie sprawdzamy stan uzębienia, kontrolujemy uszy pod kątem ewentualnych stanów zapalnych, a jeśli pupil nie ściera pazurów- sami je skracamy.
W powszechnej opinii krąży wiele stereotypów dotyczących psiej sierści. Jeden z nich jest związany z przekonaniem, iż poza czworonogami, które z powodów genetycznych nie posiadają sierści, istnieją dwie kategorie psów. Do pierwszej należą czworonożni przyjaciele z sierścią. Druga obejmuje rasy psów z włosami. Nadszedł czas na rozwianie wątpliwości w tej kwestii.
Dumny i przepiękny akita jest pomnikiem przyrody w swoim rodzinnym kraju. Ten japoński pies myśliwski jest symbolem lojalności, wierności i opiekuńczości. Emanuje godnością i słynie z tego, że potrafi zachować spokój, nawet w najbardziej stresujących sytuacjach.
Oduczenie szczeniaka gryzienia jest niezwykle ważnym elementem szkolenia czworonożnego przyjaciela. Pozytywne efekty tej nauki mają ogromne znaczenie dla bezpiecznego, przyjaznego współistnienia człowieka i psa. Aby zdobyć szansę na skuteczne rozwiązanie problemu, warto najpierw dowiedzieć się z jakiego powodu młody pupil wszystko podgryza. Jak oduczyć szczeniaka gryzienia?
