PL 
EN
Kangal jest symbolem siły, odwagi i dumy. To elegancki pies o imponującym wyglądzie, charakteryzujący się spokojnym, zrównoważonym usposobieniem. Jest bystrym obserwatorem, wiernym obrońcą oraz troskliwym i czułym przyjacielem.
Kangal to stara rasa psów, która prawdopodobnie wywodzi się od pasterskich psów nomadów. Badania wskazują, że olbrzymie psy typu molos żyły na terenie dzisiejszej Turcji już kilka tysięcy lat temu. Dotarły tu z Mezopotamii wraz z wędrownymi plemionami, które wykorzystywały mastifa do polowań i pomocy żołnierzom w podczas wojen.
Kangal jest typem psa górskiego, który pomimo sporych rozmiarów jest bardzo zwinny i szybki. Nazwa tej rasy pochodzi od miasta Kangal (w tureckiej prowincji Sivas), znanego z hodowli tych psów. Niegdyś wykorzystywany był do ochrony i pilnowania kóz i owiec przed drapieżnikami. Dzięki swoim ogromnym rozmiarom i sile, pies ten był w stanie obronić swoje stado przed wilkami i niedźwiedziami. Ponieważ obszar, na którym kangal występował najczęściej był rozległy i odizolowany, rasę udało się utrzymać w czystości. Jej przedstawiciele byli niezwykle jednolici pod względem wyglądu oraz zachowania i właśnie za sprawą sumiennej hodowli rasa zyskała międzynarodowe uznanie.
Oto sugerowane rozmiary, jakie będą pasować na dorosłe psy tej rasy. Zostały dobrane na podstawie długoletniego doświadczenia w szyciu akcesoriów oraz najczęstszych wyborów innych opiekunów psów tej rasy. Pamiętaj, tylko zmierzenie da 100% pewność - każdy pies jest inny.
Na kontynencie europejskim kangal rozprzestrzenił się dopiero w latach 60-tych ubiegłego wieku. Początkowo trafił do Wielkiej Brytanii, następnie do Francji, Niemiec i Holandii. Zdobył również dużą popularność w USA, z pewnością ze względu na przyjazny charakter i mocną więź łączącą go ze swoim właścicielem. Obecnie hodowany jest na całym świecie, choć istnieją różnice między populacjami w Turcji i poza jej terytorium. Naturalne instynkty obronne i ochronne kangala są nadal wykorzystywane. Od lat 70. XX wieku jest popularnym psem służbowym, wykorzystywanym między innymi w tureckiej armii i policji .
Głęboko zakorzeniony w kulturze tureckiej kangal, powszechnie uważany jest za psa narodowego. Jego wizerunek można znaleźć na tureckich znaczkach pocztowych i monetach. Rasa została oficjalnie uznana przez FCI dopiero w 1989 roku. Zarejestrowana jako owczarek anatolijski (turecki), należy do grupy II, sekcji 2.2 (nr wzorca 331). Przedstawicieli tej rasy można spotkać również pod innymi nazwami: karabash, turecki pies kangal, czy pies pasterski kangal.
Kangal, podobnie jak inne molosy, ma duże, mocne i wyprostowane ciało o prostokątnej ramie. Jego sylwetka emanuje jednocześnie siłą i elegancją. Duża, wydłużona, szeroka głowa wyposażona jest w potężne szczęki i czarny nos. Oczy, w kształcie migdałów z czarnymi obwódkami, mogą mieć kolor od jasnobrązowego do ciemnobrązowego. Trójkątne uszy posiadają zaokrąglone końcówki i zwisają swobodnie z boków głowy. Długi ogon, mocno zakręcony na końcu, w stanie podekscytowania noszony jest nad grzbietem. Doskonałe umięśnienie czworonoga sprawia, że jest niezwykle zwinny i potrafi szybko biegać.
Kangal ma krótką, gęstą, podwójną sierść. Jego okrywa nigdy nie jest puszysta, długa ani pofalowana. W zimie sierść staje się grubsza, jej nadmiar zrzuca na wiosnę i w lecie. Jego włos okrywowy jest szorstki w dotyku, a podszerstek bardzo miękki (zwykle koloru szarego). Dłuższa sierść, w okolicach portek, barków i szyi, zapewnia mu przetrwanie w niedogodnych warunkach atmosferycznych, zwłaszcza w czasie mrozów lub upałów.
Umaszczenie kangala może być koloru: płowego, sobolowego, jasnozłotego, brunatnego lub szarego (odcień gołębi lub stalowy). Ten turecki pies nigdy nie występuje w szacie łaciatej, pręgowanej czy całkowicie białej. Posiada swoistą czarną maskę, która całkowicie zakrywa jego pysk, ale może również rozciągać się na czubek głowy. Jego uszy oraz nos są również czarne. Białe są jedynie stopy, klatka piersiowa i podbródek kangala.
Dorosły pies waży 50 -65 kg, suka jest lżejsza o około 10 kg. Samiec rasy kangal osiąga wysokość w kłębie 72 – 78 cm, a samica jest niższa średnio o 5 cm.
Turecki pies kangal jest typowym stróżem, czujny, odważny, aktywny, chętny do pracy. Ma niezwykle rozwinięty instynkt terytorialny. Dba o swoją rodzinę oraz dom. Przywiązuje się bardzo do domowników, a nieznajomych zwykle traktuje z rezerwą. Wykazuje dużą opiekuńczość wobec dzieci. Wczesna socjalizacja i szkolenie psa rasy kangal są ważne, aby zapewnić jego właściwe przystosowanie do mieszkania z rodziną.
Pies ten kocha wolność i przestrzeń. Nie jest zwolennikiem życia w bloku. Dom z ogrodem i buda stanowią idealne warunki dla tego psa pasterskiego. Stały kontakt z opiekunem i innymi domownikami jest dla niego bardzo ważny. Kangal nie lubi nudy oraz samotności. Z natury bywa delikatny, ale w stanie zagrożenia natychmiast uruchamia się jego instynkt obronny.
Właściciel powinien zadbać o bezpiecznego ogrodzenie dla swojego tureckiego pupila. Kangal ma po prostu skłonności do ucieczek i wykorzysta każdą nadarzającą się okazję do zwiedzania okolicy. Może wówczas przejawiać agresję wobec innych zwierząt lub obcych ludzi.
Jako rasa pierwotna, kangal jest odporny zarówno na upały, jak i na mrozy. Zwykle cieszy się doskonałym zdrowiem i jak na swoje spore rozmiary jest długowieczny. Z drugiej strony jego gabaryty zwiększają ryzyko schorzeń stawowo-kostnych, np. dysplazji stawów biodrowych. Ta zwyrodnieniowa choroba stawów wiąże się z silnym bólem i ograniczeniem ruchu. Można jednak optymalnie zapobiegać schorzeniu i łagodzić jego objawy, zapewniając psu zdrową dietę wzbogaconą właściwymi suplementami, dopasowując rodzaj aktywności do możliwości psa oraz wprowadzając leczenie zachowawcze. Poza tym, kangal ma predyspozycje do skrętu żołądka. Z tego względu należy zapewnić mu odpowiednio długi odpoczynek po jedzeniu.
W przypadku kangala, który jest jeszcze bardzo młody, zaleca się podawanie wyłącznie karmy dla szczeniąt. Pokarm musi zapewniać niezbędną dawkę energii, a zawartość tłuszczu i białka powinna być dostosowana do etapów wzrostu pupila. Zasadniczo korzystne jest podawanie zarówno karmy suchej, jak i mokrej. Ich skład skomponowany jest tak, aby w stosunkowo małej ilości pomieścić jak najwięcej wartościowych składników.
Dieta dorosłego kangala powinna składać się głównie z białka (mięso), w pozostałej części z węglowodanów (makaron, ryż, kasze, płatki owsiane) i warzyw z nieznacznym dodatkiem owoców. Należy unikać zbóż i dodatków cukrowych. Rodzaj i ilość podawanych do posiłku suplementów (np. wspierających stawy) należy skonsultować z weterynarzem. Ponadto na każdym etapie życia psa
opiekun musi uważać na jego wagę, ponieważ kangal ma predyspozycje do nadwagi. Zbyt duży ciężar, wpływa niekorzystnie na układ kostny czworonożnego przyjaciela, powodując przede wszystkim problemy ze stawami.
Kangal ma krótką i gęstą sierść, która na ogół jest łatwa w utrzymaniu. Jego furto nie musi być często szczotkowane, zazwyczaj wystarczy tylko kilka razy w roku (w przypadku psa mieszkającego na zewnątrz). Jeśli jednak pupil mieszka w domu musi być pielęgnowany znacznie częściej, aby zapobiec gromadzeniu się luźnych włosów na podłodze i meblach. W okresach sezonowego linienia należy go codziennie szczotkować, za pomocą średniej wielkości szczotki i metalowego grzebienia. Można również użyć desheddera, aby szybko usunąć luźny podszerstek.
Brudne futro kangala zazwyczaj wystarczy przetrzeć mokrą szmatką. Kąpiele powinny mieć miejsce tylko w gorące letnie dni, kiedy czworonożny przyjaciel potrzebuje ochłody. Latem należy również sprawdzać sierść pod kątem obecności kleszczy. W zabiegach pielęgnacyjnych powinno się uwzględnić dbałość o pazury, które muszą być regularnie obcinane (co 2 tygodnie). Warto poprosić weterynarza o pokazanie, jak skracać pazury za pomocą specjalnych obcinaczek.
Kangal jest psem aktywnym. Podczas szkolenia wymaga codziennych ćwiczeń i wyzwań zarówno fizycznych, jak i umysłowych. Ponieważ z natury jest psem stróżującym, już podczas patrolowania swojego terenu ma okazję wykonać wystarczającą ilość ćwiczeń fizycznych. Jednak ćwiczenia umysłowe będą wymagały od właściciela organizowania zabaw, gier lekcji posłuszeństwa i scenariuszy socjalizacyjnych. Połączenie treningu umysłowego z aktywnością fizyczną stanowi świetny sposób rozładowania energii psa.
Pies rasy kangal niechętnie wykonuje komendy, jeśli nie widzi w tym sensu. Ale wiele można z nim osiągnąć, stosując pozytywną motywację – podchodząc raczej z prośbą niż z groźbą. Nerwy i złość sprawiają, że zwierzę zamyka się w sobie. Pies ten kocha ciszę, spokój i należy mu pozwolić na samodzielne wykonywanie obowiązków stróża, tak jak podpowiada mu instynkt. Gdy kangal będzie przyjaźnie szkolony, angażowany do różnych zadań, będzie miał czas na bieganie i zabawę, stanie się lojalnym i posłusznym towarzyszem.
Nie zaleca się szkolenia kangala w kierunku obronności, ponieważ taki trening może rozbudzić w nim agresję.
Kangal to jedna z najbardziej znanych ras psów stróżujących. Jest jednocześnie lojalnym, kochającym towarzyszem i wytrwałym opiekunem. Łagodne i czułe usposobienie predestynuje go również do roli psa rodzinnego. Choć w powszechnym ujęciu wizerunek kangala nie ma nic wspólnego z przytulaniem na sofie i niedzielnym spacerkiem, miłośnicy tej rasy zgodnie podkreślają, że zdobywając serce kangala zyskuje się troskliwego, wiernego i godnego zaufania przyjaciela na całe życie.
Kangal nawiązuje bardzo bliską więź ze swoim właścicielem, jednak ostatecznie zawsze sam decyduje, czy może i chce okazywać opiekunowi niezbędny szacunek. Pies potrzebuje mentora z dużym doświadczeniem. Wymaga bardzo jasnego, konsekwentnego, pewnego przywództwa z przyjaznym, spokojnym nastawieniem. Ponieważ kangal jest dumny i pewny siebie, podczas szkolenia opiekun musi wykazać się cierpliwością i wytrwałością. Należy również pamiętać, że przedstawiciel tej rasy jest niezwykle aktywny i potrzebuje dużo ruchu każdego dnia. Zawsze jest pełen energii, co czyni go idealnym towarzyszem dla osób aktywnych. Ważne jest, aby zapewnić mu wystarczającą porcję aktywności fizycznej oraz odpowiednią przestrzeń do biegania i zabawy. Ponieważ Kangal jest dumny i pewny siebie, jego właściciel musi od samego początku wykazać się opanowaniem, stanowczością oraz zachować konsekwencję.
Pojawienie się psa w domu wiąże się nie tylko z radością, szczęściem, lecz także z odpowiedzialnością za zdrowie, bezpieczeństwo, dobre samopoczucie i higienę pupila. Jeśli pies – matka nie nauczy szczeniąt gdzie należy załatwiać swoje potrzeby, to zadbanie o wychowanie i cierpliwa nauka sikania tylko na dworze będzie należała do Ciebie.
Alaskan malamute jest dużym i silnym psem, nazywanym także „lokomotywą północy”. Mimo, iż został stworzony, aby przetrwać w ekstremalnie mroźnych i trudnych warunkach, można go obecnie znaleźć w domach na całym świecie. Jest wspaniałym, wiernym i opiekuńczym towarzyszem całej rodziny.
Pchły są najbardziej powszechnymi psimi pasożytami. Pupil może je złapać o każdej porze roku, podczas spacerów lub poprzez kontakt z innym zwierzęciem. Inwazja pcheł jest nie tylko kłopotliwa, lecz także, za sprawą wywoływanych przez nie chorób, stanowi potencjalnie niebezpieczeństwo dla czworonogów i ich właścicieli. Z tego powodu ogromnie ważne staje się zapewnienie psom skutecznej ochrony przed tymi niechcianymi gośćmi. Pchły u psa… jak więc się ich pozbyć?