Mastif neapolitański to wyjątkowy przyjaciel, który zachwyca swoją siłą, lojalnością i majestatycznym wyglądem. Jest przedstawicielem imponującej rasy o bogatej historii. Wywodzi się z Włoch, gdzie pierwotnie był używany jako pies stróżujący oraz bojowy. Obecnie, przyciąga uwagę miłośników czworonogów na całym świecie i może poszczycić się szerokim gronem wiernych fanów.
Mastif neapolitański (mastino napoletano) jest bezpośrednim potomkiem pierwszych molosów, czyli mastifów tybetańskich, które były hodowane przez starożytne ludy Mezopotamii. Wyróżniały się wielką odwagą oraz walecznością i były używane do walk z dużymi, dzikimi zwierzętami, a także do ochrony zwierząt domowych i do stróżowania gospodarstw. W rejon Morza Śródziemnego przywieźli je prawdopodobnie kupcy feniccy. Starożytni Rzymianie, będący pod wrażeniem tych psów, nadali im łacińską nazwę – canis pugnax, oznaczającą psa bojowego. W czasach świetności Imperium Rzymskiego potomków mastifa neapolitańskiego wykorzystywano podczas wypraw wojennych legionistów, do walk na arenach z gladiatorami, niedźwiedziami, lwami czy tygrysami. W okresie, kiedy Hiszpanie próbowali podbić południowe Włochy, mastify z okolic Neapolu były krzyżowane z innymi rasami psów pochodzącymi z Półwyspu Iberyjskiego.
Podczas I wojny światowej hodowle mastifa neapolitańskiego przeżywały kryzys. Dopiero pod koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku powrócono do planowej hodowli, ukierunkowanej na stworzenie rasy, której imponujące gabaryty przyciągają spojrzenie, a ogólny wygląd robi duże wrażenie. Ponadto wyhodowano inteligentnego psa, czujnego stróża, oddanego i pełnego godności. Do opracowania pierwszego oficjalnego wzorca rasy mastif neapolitański wykorzystano psy o imieniu Guaglione i Pacciana, które wpisano do włoskiej księgi rodowodowej. W 1949 roku powstało Stowarzyszenie Mastino Napoletano, a rasa mastif neapolitański została oficjalnie uznana przez FCI w 1956 roku. Według klasyfikacji FCI mastif neapolitański należy do grupy 2 -pinczery, sznaucery molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcji 2.1- molosy typu mastyfa.
Mastif neapolitański jest dużym, muskularnym psem o masywnej sylwetce. Dorosłe samce osiągają wagę od 60 do 70 kg, a suki 50 – 60 kg i odpowiednio 65 – 75 cm, i 60 – 68 cm wysokości w kłębie. Jego głowa jest wyjątkowo szeroka z obfitymi zmarszczkami, co nadaje mu groźny, ale zarazem majestatyczny wygląd. Posiada duży nos z szeroko rozwartymi nozdrzami – koloru czarnego u osobników o ciemnej sierści, ciemno-szary u psów o innym umaszczeniu lub brązowy o rudej sierści. Szczęki mocne, wargi obfite, bardzo długie i wyraźnie opadające. Oczy są szeroko rozstawione i zazwyczaj mają ciemny kolor, podobny do koloru sierści. Uszy, stosunkowo małe w porównaniu do gabarytów psa, posiadają kształt trójkątny, są płaskie i opadające. Szyja jest krótka i muskularna, a tułów szeroki i mocny. Ogon mastifa neapolitańskiego jest gruby u nasady i mocny, zwężający się ku końcowi. Nogi są mocne, dobrze umięśnione , proporcjonalne do wielkości psa.
Charakterystyczną cechą budowy mastiffa neapolitańskiego jest gruba, obfita i luźna skóra na całym ciele, na której tworzą się liczne zmarszczki i fałdy. Pies nie ma podszerstka, a włos jest krótki, gęsty i jednakowej długości – najwyżej do 1,5 cm. Umaszczenie może być pręgowane w barwach: szarej, ołowianej, czarnej, brązowej lub płowej. Czasami występują małe, białe znaczenia na piersi i końcach palców. Odcień niebieski mastifa neapolitańskiego nie jest uznawany w standardzie rasy. Mastiffa neapolitańskiego wyróżnia również sposób poruszania się. W standardzie rasy określany jest jako „koci chód”, ponieważ pies biegnąc kłusem, mocno pcha zadem i rzadko galopuje.
Mastif neapolitański jest inteligentnym psem, który odznacza się wyjątkowym charakterem, czyniącym go idealnym towarzyszem oraz stróżem. Jest niezwykle lojalny, czuły i przyjazny. Ma spokojne i zrównoważone usposobienie, rzadko szczeka bez powodu, sporo czasu spędza na drzemce i uwielbia się wylegiwać. Szybko nawiązuje bliskie relacje z domownikami. Obdarza uczuciem wszystkich członków rodziny, ale zwykle wybiera spośród nich osobę, do której najbardziej się przywiązuje i której na każdym kroku okazuje oddanie. Pomimo swojej majestatycznej postury, jest łagodny wobec dzieci, jednak warunkiem bezpiecznej relacji z maluchami jest odpowiednia socjalizacja pupila od młodego wieku oraz nadzór dorosłych podczas ich wspólnych zabaw. Ważne jest również, aby dzieci były nauczone szacunku do psa, nie drażniły go i traktowały z uwagą.
Poza oddaniem, rasa ta znana jest z ochronnego instynktu. Mastif neapolitański jest nieustraszony i gotowy bronić swojego terytorium oraz bliskich przed wszelkim zagrożeniem. W czasie spacerów nie zwraca uwagi na przechodniów, sprawiając wrażenie mało zainteresowanego otoczeniem, jednak wszystko kontroluje. Wydaje się być ospały, jednak gdy zostanie zaalarmowany i sprowokowany, potrafi być szybki i gwałtowny. Zwykle nie reaguje na drobne zaczepki ze strony innych czworonogów, ale zaatakowany może pokazać swoje groźniejsze oblicze. Dzięki odpowiedniej socjalizacji mastif potrafi zaakceptować inne zwierzęta w swoim otoczeniu. Wprowadzenie mastifa do domu z innymi zwierzętami powinno jednak odbywać się w kontrolowany sposób, poprzez stopniowe budowanie pozytywnych relacji.
Podobnie jak wszystkie rasy olbrzymie, również mastif neapolitański jest bardziej podatny na problemy ortopedyczne. Dotyczy to głównie: dysplazji stawów biodrowych, rzadziej łokciowych. W efekcie zmian wytwórczych staw ma ograniczony zakres ruchu, a kończyna staje się sztywna i pies ogranicza jej używanie. Wówczas mniej aktywny pupil przybiera na wadze, dodatkowo pogarszając sytuację. Poza leczeniem zachowawczym należy zadbać o suplementację środków wspierających stawy takich jak: glukozamina, chondroityna, kwasy tłuszczowe omega-3, kolagen, hialuronian sodu. Ponadto istotne jest odpowiednie żywienie, kontrolowanie wagi pupila, zapewnienie optymalnego poziomu aktywności fizycznej. Przestrzeganie zdrowej diety to aspekt równie ważny w kontekście typowych dla tej rasy problemów z układem pokarmowym.
Pielęgnacja mastifa neapolitańskiego nie jest szczególnie skomplikowana. Mimo krótkiej sierści, pies powinien być szczotkowany co najmniej raz na tydzień, a kąpany co kilka miesięcy. Szczególną uwagę należy zwracać na fałdy skórne, które trzeba regularnie czyścić i dokładnie osuszać, aby zapobiec infekcjom.
Pazury mastifa powinny być przycinane co kilka tygodni, a uszy regularnie kontrolowane i czyszczone delikatnym środkiem. Higiena oczu jest równie ważna, warto regularnie sprawdzać i przecierać okolice oczu wilgotną szmatką. Dla zapewnienia zdrowego i szczęśliwego życia kluczowe są również regularne wizyty u weterynarza, stosownie się do jego zaleceń oraz wykonywanie szczepień.
Mastif neapolitański wykazuje skłonności do różnych schorzeń, które mogą wpływać na jakość jego życia. Zrozumienie tych problemów jest kluczowe dla właściciela, aby mógł zapewnić swojemu czworonożnemu przyjacielowi odpowiednią opiekę, zarówno domową, jak i weterynaryjną.
Dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. To genetyczna deformacja stawów, która może prowadzić do bolesnej artrozy i trudności w poruszaniu się. Stosowane jest leczenie zachowawcze (środki przeciwbólowe i przeciwzapalne), w poważniejszych przypadkach – zabieg chirurgiczny. Terapia wspomagana jest przez odpowiednio dobraną dietę, kontrolowanie wagi oraz dopasowanie poziomu aktywności fizycznej.
Skręt żołądka (GDV), znany również jako żołądkowa dylatacja-wzdęcia. Brzuch staje się nabrzmiały i napięty, pojawia się nadmierne ślinienie, osłabienie, trudność w oddychaniu, bladość dziąseł. Jest to stan zagrażający życiu, który wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej i zabiegu chirurgicznego.
Problemy skórne. Ze względu na obfitą, obwisłą skórę, mastify neapolitańskie są podatne na różne problemy skórne, w tym infekcje, grzybice i podrażnienia. Oprócz odpowiedniej pielęgnacji na co dzień, stosowane jest leczenie farmakologiczne (antybiotyki, kortykosteroidy, leki przeciwgrzybicze, przeciwzapalne lub przeciwhistaminowe) i leczenie miejscowe (szampony lecznicze, maści i kremy ).
Choroby serca, w szczególności kardiomiopatia rozszerzeniowa. Jest to schorzenie, w którym serce staje się powiększone i nie pompuje krwi efektywnie. Choroba wymaga stałego nadzoru weterynaryjnego i dostosowania leczenia do indywidualnych potrzeb psa. Objawia się najczęściej osłabieniem, trudnością w oddychaniu, kaszlem, omdleniami i utratą masy ciała.
Problemy z oczami, w tym entropium (stan, w którym powieki zawijają się do środka) oraz ektropium (stan, w którym powieki odwijają się na zewnątrz). Obie te choroby mogą powodować podrażnienia i infekcje oczu, wymagające interwencji chirurgicznej. Leczenie polega na chirurgicznej korekcie powieki.
Jeszcze raz warto podkreślić, że regularne wizyty u weterynarza, umożliwiające wczesne wykrywanie i leczenie problemów zdrowotnych, mogą znacząco poprawić jakość i długość życia tych majestatycznych psów.
Mastif neapolitański dobrze odnajduje się w spokojnym, zrównoważonym domu, gdzie może czuć się bezpieczny a także kochany. Lubi towarzyszyć domownikom podczas ich codziennych czynności, a jego ochronny instynkt sprawia, że czuje się odpowiedzialny za bezpieczeństwo bliskich.
Warto jednak pamiętać, że mastif neapolitański potrzebuje odpowiedniego wychowania i szkolenia. Jego wielkość i siła sprawiają, że wymaga konsekwentnego i cierpliwego opiekuna. Musi on być w stanie zrozumieć potrzeby psa i nauczyć goodpowiednich zachowań. Regularne ćwiczenia i stymulacja umysłowa są również istotne, aby utrzymać pupila w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej. W edukacji kluczowe są wczesna socjalizacja, obejmująca wprowadzenie czworonożnego przyjaciela do różnych środowisk, ludzi i zwierząt, określenie jasnych i spójnych zasad oraz pozytywne wzmocnienie. Szkolenie warto zacząć od nauki komend kluczowych dla bezpieczeństwa i kontroli, czyli „siad”, „zostań”, „do mnie” i „puść” . Ponadto należy pamiętać, że mastif neapolitański potrzebuje zarówno fizycznej, jak i umysłowej stymulacji. Regularne ćwiczenia i zabawy intelektualne pomagają w utrzymaniu czworonożnego ucznia w dobrej kondycji i zapobiegają nudzie.
Dzięki wyjątkowym cechom charakteru, mastif neapolitański może stać się wspaniałym, wiernym przyjacielem, doskonałym stróżem. Zapewnia bezpieczeństwo oraz bezwarunkową miłość swojej rodzinie. Imponująca, majestatyczna postura i obfite zmarszczki nadają mu groźny wygląd, ale w rzeczywistości jest to pies o spokojnym i zrównoważonym charakterze. Jego łagodność i cierpliwość sprawiają, że jest odpowiednim towarzyszem zarówno dla osób samotnych, jak i rodzin z dziećmi. Wymaga jednak konsekwentnego szkolenia opartego na pozytywnym wzmocnieniu, a także regularnej opieki weterynaryjnej, aby zapobiegać typowym problemom zdrowotnym tej rasy.
Decyzja o przyjęciu mastifa neapolitańskiego do rodziny powinna być dobrze przemyślana. Jeśli jesteś gotów poświęcić czas na jego szkolenie i pielęgnację oraz zapewnić mu miłość i odpowiednie warunki, ten pupil z pewnością odwdzięczy się lojalnością, przywiązaniem i oddaniem.
Zdjęcia użyte we wpisie:
Banany są bogatym źródłem witamin, minerałów oraz innych składników odżywczych, posiadających właściwości prozdrowotne. Owoce te poprawiają także samopoczucie i dodają energii. Skoro banany wykazują tak dobroczynny wpływ na organizm człowieka, wielu właścicieli psów zadaje sobie pytanie, czy mogą równie korzystnie wpływać na zdrowie czworonożnego przyjaciela. Odpowiedź brzmi tak samo, jak w przypadku każdego nowego owocu wprowadzanego do menu pupila. Włączając banany do diety psa, należy zachować ostrożność i uwzględnić wszystkie wskazówki dotyczące ich podawania.
Oczy psa, podobnie jak człowieka, dostarczają około 70% informacji z otoczenia. Są silnie unaczynione i unerwione, przez co wykazują znaczną podatność na podrażnienia, alergie, urazy oraz inne choroby. Codziennie oddziałuje na nie wiele czynników zewnętrznych, z tego powodu wymagają szczególnej ochrony i dbałości. Czerwone oczy u psa należy postrzegać jako objaw choroby, która może mieć różne podłoże. Dlatego kluczowe staje się rozpoznanie przyczyn schorzenia i szybkie zastosowanie odpowiedniego sposobu leczenia.
Bullmastiff jest jednym z najbardziej czujnych i opiekuńczych psów. Imponująca sylwetka tego mocnego i muskularnego psa skrywa kochającego oraz dobrodusznego czworonożnego towarzysza, który zachwyca spokojem i słynie z silnego przywiązania do swoich bliskich.
