Owczarek staroangielski, znany również jako bobtail, jest bardzo wesołym psem o łagodnym, spokojnym i zrównoważonym usposobieniu. Oznacza się naturalnym instynktem obronnym, lojalnością i inteligencją. Szuka bliskiego kontaktu z człowiekiem i buduje z nim mocne relacje. Jednak wszędzie, gdzie się pojawi największe emocje, powszechną uwagę i duże uznanie wzbudza jego imponująca fryzura.
Inteligentny, kochający zabawę i dobroduszny owczarek staroangielski to jedna z najstarszych ras psów wywodzących się z Wielkiej Brytanii. Niestety pochodzenie rasy jest słabo udokumentowane i w znacznej mierze niejasne. Przypuszczalnie rasa powstała w wyniku krzyżowania wyspiarskich psów pasterskich. Aż do XIX wieku owczarek staroangielski był psem pracującym. Wykorzystywano go wyłącznie na pastwiskach, przy wypasie owiec i bydła lub do zaganiania zwierząt na lokalne targi. Jego długa, gęsta i wodoodporna sierść ułatwiała mu pełnienie tej roli. Nawet w trudnych warunkach atmosferycznych, na wietrze, deszczu i mrozie. Określanie rasy nazwą „Bobtail”, oznaczające krótko ucięty ogon, prawdopodobnie powstało w czasach, kiedy przedstawicielom tej rasy obcinano ogon bezpośrednio po oszczenieniu.
W Angielskim Związku Kynologicznym pierwsze dwa psy tej rasy zarejestrowano w 1877 roku. Pionierem hodowli owczarka staroangielskiego był Henry Arthur Tilley (hodowla Shepton). Dekadę później powstał pierwszy Klub Owczarków Staroangielskich w Wielkiej Brytanii oraz pierwszy wzorzec rasy. Druga wojna światowa odcisnęła ogromne piętno na hodowli owczarków staroangielskich. Hodowcy wysłali część psów do USA jeszcze przed rozpoczęciem wojny, aby chronić swoje cenne okazy. Choć nie było to łatwe, niektórym hodowcom udało się po chaosie wojny ponownie rozwinąć hodowlę. W 1963 roku owczarek staroangielski wszedł do oficjalnego katalogu ras FCI. Obecnie obowiązujący wzorzec tej rasy został opublikowany 2010 roku.
Według klasyfikacji FCI owczarek staroangielski należy do grupy I – psy pasterskie i zaganiające, sekcja 1 – psy pasterskie. To mocny pies o symetrycznej, kwadratowej, dość krępej sylwetce. Z powodu grubej, długiej sierści wygląda na większego niż w rzeczywistości. Kufa owczarka staroangielskiego może być maksymalnie o połowę krótsza niż całkowita długość głowy. Jego oczy są na ogół ciemne, ale dopuszczalny jest również porcelanowy odcień jednego lub obu oczu. Uszy są stosunkowo małe i leżą płasko przy głowie. Typowe dla tej rasy jest delikatnie wzniesienie linii górnej oraz gruszkowaty kształt tułowia (widziane z góry).
Charakterystyczny jest również jego chód – w wolnym tempie owczarek staroangielski porusza się inochodem, w stepie lekko kołysze zadem, a w galopie jego chód jest sprężysty. Choć w wielu krajach zakazano już obcinania ogonów, szczególnie w Europie, z pewnością zdarzają się okazy z wrodzonym szczątkowym ogonem. Jednak większość bobtaili szczyci się długim, mocno owłosionym ogonem, który jest noszony w sposób naturalny.
Owczarek staroangielski jest niższy w kłębie niż w lędźwiach. Psy osiągają wysokość w kłębie powyżej 61 cm, wagę 32-45 kg a suki około 56 cm wysokości i wagę 27-36 kg. Sierść owczarka staroangielskiego jest długa, bujna, nie całkiem prosta, lecz i nie kręcona. Składa się z bardzo obfitego podszerstka i twardego włosa okrywowego. Najmocniej obrośnięta jest głowa i zad owczarka. W kwestii ubarwienia dopuszczalne są wszystkie możliwe odcienie szarości, błękitu. Pożądane jest białe ubarwienie głowy, szyi, kończyn przednich oraz podbrzusza.
Owczarek staroangielski zawsze szuka bliskiego kontaktu z rodziną, ponadto w szczególny sposób troszczy się o dzieci. Z jednej strony uwielbia żywiołowe zabawy, z drugiej pozostaje zawsze czujny i odpowiedzialny. Nie wykazuje żadnej agresji, choć w niektórych sytuacjach potrafi okazać uparte oblicze. Ze względu na swoją silną osobowość potrzebuje konsekwentnego wychowania, opartego na pozytywnych metodach, z absolutnym wykluczeniem surowych kar. Owczarek staroangielski charakteryzuje się dużą wytrzymałością. Lubi długie wycieczki, podczas których demonstruje swoje doskonałe zdolności psa pasterskiego, zawsze czuwając nad całą rodziną i starając się, aby wszyscy bliscy byli razem.
Owczarek staroangielski to wszechstronny pies, który wsparty miłością i pozytywnym szkoleniem ukazuje wesoły, łagodny i zrównoważony charakter. Kolejne cechy takie jak posłuszeństwo, odwaga, oddanie oraz usposobienie bez cienia nerwowości i nieuzasadnionej agresji otwierają przed bobtailem wiele możliwości, na przykład w roli psa pracującego. Owczarki staroangielskie od lat są z powodzeniem wykorzystywane na całym świecie jako psy ratownicze. Sprawdzają się jako psy tropiące. Osiągają również sukcesy w popularnych psich sportach. Z doświadczenia opiekunów tych wspaniałych czworonogów wynika, że sensowne jest wprowadzenie na wczesnym etapie życia pupila nauki radzenia sobie z ekspresyjnym temperamentem. Warto także odpowiednio ukierunkować nadmiar energii drzemiący w tym wyjątkowym owczarku.
Ponadto na co dzień należy pamiętać, że wszelkie formy aktywności, zwłaszcza fizycznej, są dla zdrowia i szczęścia owczarka staroangielskiego szczególnie ważne. Oprócz spacerów, wędrówek na łonie przyrody, istnieje jeszcze cały szereg zajęć, które można zaoferować czworonożnemu przyjacielowi, jak m.in.: zabawy w domu i poza nim oraz wyzwania umysłowe (w tym nauka komend i sztuczek). Wybierając formę aktywności istotne jest, aby sprawiała ona przyjemność opiekunowi i psu. Warto mieć na uwadze, że wspólna aktywność buduje lub wzmacnia więzi oraz wzajemne zaufanie, a także wpływa pozytywnie na kondycję zarówno jednej, jak i drugiej strony.
W zakresie pielęgnacji owczarek staroangielski należy do jednej z najbardziej wymagających ras. Odpowiednia pielęgnacja długiej, bardzo gęstej sierści pupila jest czasochłonna i wymaga sporo cierpliwości. Bardzo istotne jest to, aby do zabiegów przyzwyczaić podopiecznego już w wieku szczenięcym. Aby zapobiec matowieniu sierści oraz tworzeniu się supłów i filców należy regularnie czesać furto aż do podszerstka (2 razy w tygodniu) i usuwać zaplątane we włosy liście lub gałązki po każdym spacerze. Najlepiej poprosić hodowcę, aby pokazał jak właściwie szczotkować sierść, ponieważ niedokładna pielęgnacja prowadzi nieuchronnie do sfilcowania warstwy futra przy skórze.
Jeśli owczarek staroangielski wymaga kąpieli, wskazane jest użycie szamponu i odżywki dla długowłosych psów. Po kąpieli należy wysuszyć bujną sierść suszarką. Na co dzień dobrym pomysłem jest upinanie długich włosów na głowie. Natomiast w lecie najlepiej ostrzyc pupila, ponieważ przy wysokich temperaturach łatwo o przegrzanie jego organizmu.
Niestety, owczarek staroangielski nie jest całkowicie wolny od chorób. Istnieje kilka schorzeń dziedzicznych, do których rasa ma skłonności, wśród nich:
W przypadku chorób genetycznych najważniejsza jest profilaktyka, obejmująca wykonywanie testów genetycznych przyszłym rodzicom przed planowanym miotem i właściwy dobór psów do hodowli. Z tego względu przed zakupem wymarzonego czworonożnego przyjaciela ogromnie istotne jest sprawdzenie wybranej hodowli. Kluczowym elementem jest również właściwa opieka na pupilem, która powinna uwzględniać m.in. regularne kontrole weterynaryjne i ścisłe przestrzeganie zaleceń lekarza weterynarii.
Bardzo czuły, dobroduszny i niezawodny, ten zestaw pozytywnych cech predestynuje owczarka staroangielskiego do roli doskonałego psa rodzinnego. Opiekuńczy czworonóg doskonale odnajduje się w tej roli, ponieważ lubi bliski kontakt w domownikami oraz uwielbia zabawy z dziećmi. Czuje się pełnoprawnym członkiem rodziny i chce by tak go traktowano. Istotne jest jednak cierpliwe szkolenie pupila, oparte na pozytywnych, pełnych miłości metodach. Dzięki odpowiedniemu wychowaniu zyskujemy lojalnego i zabawnego przyjaciela, który kocha swoją rodzinę ponad wszystko. Przed zakupem szczeniaka owczarka staroangielskiego należy również wziąć pod uwagę złożoną pielęgnację. Na uwadze trzeba mieć fakt, iż pupil potrzebuje codziennych wyzwań fizycznych i umysłowych. W przeciwnym razie prędzej czy później pokaże upartą stronę swojej natury. Bobtail będzie więc świetnym towarzyszem dla aktywnej osoby, która preferuje piesze wyprawy, bliski kontakt z przyrodą lub uprawia sport, a także lubi spędzać dużo czasu z ukochanym czworonożnym przyjacielem.
Truskawki świeżo zebrane z pola mają niesamowity smak i aromat. Na dodatek ten pyszny i kuszący zapachem przysmak jest bardzo zdrowy. Powszechnie wiadomo, że nie jesteśmy osamotnieni w naszym upodobaniu do tych soczystych owoców: wiele psów, tak samo jak większość ludzi, lubi truskawki. Pamiętając jednak o tym, że niektóre pokarmy są dobrze tolerowane i zdrowe dla psów, inne ciężko strawne lub nawet trujące, powstaje pytanie jak sprawy się mają z aromatycznymi truskawami? Czy pies może jeść truskawki, czy raczej należy je trzymać poza jego zasięgiem?
Lagotto Romagnolo jest jedną z najstarszych ras psów aportujących z wody. Ma doskonały węch i wielką pasją do pracy, Jest oddany, bardzo posłuszny i łatwy w szkoleniu. Wesoły, przyjazny i bardzo czuły charakter sprawia, że jest doskonałym psem do towarzystwa i cieszy się obecnie coraz większą popularnością jako pies rodzinny.
U psów apetyt na trawę nie jest niczym niezwykłym. Większość z nich lubi zatrzymywać się na poboczu drogi lub trawniku, aby posmakować zielonych źdźbeł. Pojawia się jednak pytanie dlaczego psy jedzą trawę i co najistotniejsze – kiedy staje się to problemem? W tym artykule dowiesz się, co kryje się za skłonnością psów do podjadania trawy i w którym momencie może stanowić to powód do niepokoju oraz podstawę do interwencji.
